Geef kinderen een kans. . .

Geef kinderen een kans. . . . .
. . . . om zichzelf te ontwikkelen. Rijk ze kennis aan zodat ze zichzelf kunnen ontplooien, want elk kind heeft een gave meegekregen om diversiteit in deze wereld te verrijken. Kinderen zijn de toekomst en wij zijn hun voorbeeld.

Af en toe heb ik het gevoel dat wij als voorbeeld nou niet bepaald goed functioneren. Wereldwijd zijn jongeren aan het protesteren omdat zij geen werk hebben en de toekomst niet bepaald rooskleurig zien. Wanneer ik aankom in Johannesburg en dan op het vliegveld aldaar incheck voor de binnenlandse vlucht naar Mthatha scoor ik altijd de Zuid-Afrikaanse kranten om te kijken hoe de wereld er hier voor staat. De krantenkoppen zijn vooral gericht op de corruptie en hoe de huidige president daar iets aan probeert te doen. Ook zie ik Xenofobia, met een kort stukje tekst eronder, wat sluit met een verwijzing naar pagina 6. Wanneer ik even later met een goed bakje koffie er voor ga zitten krijg ik de bibbers. Het zijn deze keer Nigerianen die worden aangevallen. Hun vrouwen en kinderen hebben een onderkomen gevonden in de kerken. De enige plek die veilig is. “Ze komen met een kleine aktentas aan in Zuid- Afrika en binnen een paar maanden rijden ze in een BMW,” zegt de ober, wijzend op het artikel. Wij kennen elkaar ondertussen. “Ze gebruiken onze vrouwen, zijn crimineel en handelen vooral in drugs. Het is de huidige maffia momenteel. Ook worden Zimbabwanen vervolgd. Zij zijn het die de boeren aanvallen en doden.” Ik kijk hem aan met mijn mond half open en weet even niet wat te zeggen. “Hoe zit het met de corruptie?” De ober lacht. “Dat zal een lange weg worden, want het zijn allemaal aasgieren.” Ondertussen reken ik mijn koffie af en meneer de ober is weer verdwenen. Welkom in Zuid-Afrika.

Wachtend op de volgende vlucht stuur ik Nontscha een bericht dat ik er aan kom en of ze mij even de naam wil doorsturen van de manager van de Spar supermarkt in Mquanduli. Ik wil er namelijk even langs gaan om te kijken of ze een donatie kunnen doen in de vorm van voedsel, voor de diploma uitreiking. De goeie man heet Gavin, bericht ze mij even later terug. In de bus naar het vliegtuig staat er een blanke man naast mij. Bekent gezicht, denk ik nog. Hij wordt gebeld. “Met Gavin” hoor ik hem zeggen wanneer hij de telefoon opneemt. Even later vraag ik hem of hij manager is van een Spar in Mquanduli. “Ja, dat ben ik. Jij bent die Nederlander die een project heeft en samenwerkt met Nontscha!” Beiden lachen we en wat is de wereld dan klein.

In mijn huurautootje rijd ik van het vliegveld Mthatha naar het project in Mawotsheni. Een rit van zo een kleine 100 kilometer over grotendeels geasfalteerde weg vol met veel gaten. Nu ben ik dat na twaalf jaar actief te zijn in deze contreien wel gewend. Overigens hebben die gaten ook weer een positieve kant, want het vee drink daar regenwater uit wanneer het heeft geplensd. Daardoor kun je meestens niet harder rijden dan 60. Op die manier ontwijk ik bekeuringen, want regelmatig staan er op duistere plekken politie auto’s verscholen. Onderweg maak ik twee stops bij supermarkten om even met de managers te babbelen, om ze te laten zien dat ik ze niet vergeten ben. Ik geef ze een sleutelhanger met Delfts blauwe klompjes eraan, die ik heb weten te scoren in Amsterdam voor het goede doel. De werkelijke reden zijn natuurlijk de kinderen. Met andere woorden; ik begin gelijk weer te bedelen  Maar het resultaat is positief.

Op het project aangekomen word ik ontvangen door Kenny onze tuin- en onderhoudsman. Vanuit het dorpshuis hoor ik gezang en muziek. Wanneer ik even later even om een hoekje kijk ontwaar ik een groep tieners die een dansje aan het leren zijn en een grote groep kinderen die die meekijkt, mee zingt en af en toe mee danst. Prachtig om te zien hoe die tieners bezig zijn. Doet mij denken aan mijn prille jeugd met mijn jeugd vriendjes en vriendinnetjes en de eerste kalverliefde. Wanneer ik even later de keuken binnen loop zie ik Kenny de waterketel vullen. Zowaar, er is water en elektriciteit. Het is de eerste keer in 12 jaar dat ik dat mag ervaren. Later laat Nontscha mij weten dat sinds wij betalen voor beiden er geen problemen meer zijn. Ze voegt er lachend aan toe dat er nog nooit een rekening is geweest.

De volgende dag blijkt Kenny op pad te zijn. De moestuin hoefde niet besproeid te worden want er was vannacht genoeg water gevallen. Kenny moest een geit slachten, want een jongen uit de gemeenschap had al twee keer een ongeluk gehad en zijn moeder wilde even in gesprek gaan met bescherm engeltjes in de hemel, zodat die zoonlief wat beter in de gaten houden. Dus even een geit koppie kleiner maken en dat blijkt te helpen. Natuurlijk komt het halve dorp dan mee eten en zal er ook Khosa bier aanwezig zijn. Ik werd ook uitgenodigd, maar kon mijn snor drukken door te zeggen dat ik vol zat met afspraken.
Mijn eerste doel was om de kliniek te bezoeken omdat mijn koffer volgestouwd was met verbandmateriaal, wat hier heel goed van pas komt. Toen de drie verpleegsters in mijn koffer een thermometer vonden die het deed begonnen ze van blijdschap te kirren. Mijn mond viel open van verbazing. Ik werd bijna de grond in geknuffeld. Gelukkig wist ik de ferme boezems te ontwijken. Ze blijken overigens al maanden zonder te zitten. Duidelijk dus dat ik volgende keer wederom veel moet meenemen, vooral thermometers.

Een ander hoogtepunt was natuurlijk de kinderen. Ik was getuige van drie diploma uitreikingen op drie verschillende crèches. ‘Good Hope’ was een feest. Vooral toen de gediplomeerde kindertjes begonnen te dansen. De uitreiking in Mawotsheni werd echt een feest ondanks de vele regen die er de nacht ervoor en rond de middag viel, wat de wegen veranderde in bagger. Autorijden was niet meer mogelijk. Zelfs niet met een four wheel drive. Echt bagger. Maar de dans shows die de tieners gaven waren super. Opeens stonden er tieners te jiven, waarbij het publiek, hoofdzakelijk vrouwen begonnen te juichen en al staande mee deinsden met een grote lach op hun gezicht en gelijk joelend op zijn Afrikaans. En dan swingt het hele lichaam mee, elke kilo. De gediplomeerde kleintjes keken met mond half open toe. Toen een half uurtje later hun diploma werd uitgereikt deden ze eerst een dansje waarna ze zich presenteerden in het Engels. De foto’s laten het zien. Ach ja, buiten was het bagger, maar in het gemeenschapshuis was het feest.

Beseffende dat de meeste kinderen nooit een diploma zullen halen, daar 70 % van de kinderen rond 10 jaar oud niet kan lezen noch schrijven, was bij mij die middag even weg. Daarom blijf ik door gaan, om kinderen een kans te geven, want zij zijn de toekomst.

Bij deze dank aan al de donateurs die ons het afgelopen jaar hebben geholpen en die ons nog steeds helpen, zodat wij door kunnen gaan.
Groet van Wil.

www.willenendoen.com NL 50 RABO 0137977387 t.n.v. Stichting Willen en Doen te Amsterdam.