Terugblik op 2018

Een terugblik op 2018

Een terugblik op 2018 brengt veel naar voren. Flitsend gaan ervaringen aan mij voorbij, als een trein die van station naar station gaat. Op elk station staan vrijwilligers die met mij mee reizen. Sommigen maanden achter elkaar, zoals Annemarie, Annet, Mariëlle, Baz, Taco en Marlena. Zij zijn de vrijwilligers die mij hebben geholpen met ‘Droom van een Vrijbuiter”. Allen zijn vrijwilligers, geloven in mijn droom en strijden dapper mee, waarbij zij hun stempel achterlaten in de annalen van Willen en Doen. Zo ook Peter Faber, Martin Spee en Robert Witlox en natuurlijk een ieder die met het wereld aids congres zijn handjes liet wapperen. De video van de presentatie van “Droom van een Vrijbuiter’, in de Beurs van Berlage, te vinden op onze website zegt genoeg.

Het afgelopen jaar ben ik twee keer in Afrika geweest. De eerste keer eind februari was managen met de zweep. Touwtjes aantrekken, mensen ontslaan. Netwerken met de gemeenschap was een ware uitdaging omdat vooral de vrouwen in de aanval gingen. Duidelijk liet ik ze weten dat er meer mensen op het project werkten dan dat er kinderen op de kleuterschool waren en dat dit door de donateurs niet werd gepikt. In korte tijd zaten er weer 15 kinderen op de crèche. Gelijkertijd kwam mij ter ore dat 70% van de kinderen rond hun 10de levensjaar niet kan lezen en schrijven. Acuut starten we met begeleiding en activiteiten. Dezelfde dag kwam lunchbox voorbij. Zij sponsoren eten op de crèche. Nu sponsoren zij ook eten voor de naschoolse activiteiten.

Dagboek;
Een heldere sterrenhemel. Er is geen elektriciteit. De gemeenschap slaapt. Het is warm, de laatste nacht van mijn verblijf in de Transkei. Mijn gedachten gaan terug naar de laatste drie weken die ik in Mawotsheni op het project en op de andere plekken met mijn netwerk heb ervaren. Nieuwe mensen op mijn pad leerden mij de veranderingen in de gemeenschap kennen. De jongeren klagen bij de hoofdman. Wanneer hij een vergadering organiseert met de gemeenschap komen ze niet opdagen. Ook zijn er weinig ouderen. Er is maar een bestuurslid. De vergadering wordt afgelast want er moeten minimaal 3 bestuursleden zijn. De jongeren willen werk. Ze hebben geen dipoma’s en geen werkervaring. Boy Boy is de enige die Engels spreekt. Ik vraag hem wat hij graag zou willen doen. “Ik ben geïnteresseerd in elektriciteit.” Ik adviseer hem met Pieter mee te gaan lopen als leerling vrijwilliger, zodat je de kneepjes van het vak kan leren. Boy Boy was de enige die later aan kwam lopen op de vergadering. Ik stel hem voor aan Pieter, die zich graag over hem ontfermt. “Weet dat meestens er heel weinig wordt betaald door de mensen die ons contacten en dan is er geen inkomen. Wanneer er is deel ik het met je. Reken daar niet op want meestens is er alleen benzine geld.” Boy Boy stemt toe.
Nieuwe mensen op mijn pad, zoals Velma, die de rol van Selina heeft overgenomen en nu de Good Hope kleuterschool managet. Ze is jong, spreekt Engels en is verlegen. Er zijn zes andere bestuursleden. Ze laten mij weten dat voor alle kinderen schoolgeld wordt betaald. Het is duidelijk dat het bestuur heeft geleerd wat voor werk er aan vast zit de school te runnen. Vooral de trips naar sociaal development in Mthatha zijn tijdrovend en taxigeld is kostbaar. Selina heeft een stap terug genomen en zit nu in de raad van advies. Haar gezondheid heeft haar daar toe gedwongen.
Op het gebied van hiv is er weinig nieuws. Dokter Eybe laat mij weten dat het momenteel redelijk stabiliseert. Hij heeft niet gehoord over jongens die zelfmoord plegen wanneer ze horen dat ze hiv positief zijn. Momenteel is het grote probleem in de gezondheidszorg diabetici. “De mensen bewegen te weinig, met andere woorden, ze zijn lui.” Later vertelt een van de vrouwen mij dat de meeste overlijdens gerelateerd zijn aan aids, maar dat men er nog steeds niet over praat. Elk weekend zijn er begrafenissen.
Kijkend naar het gemeenschapshuis ervaar ik wederom het grote feest de 30ste november. Opening, diploma uitreiking en mijn verjaardag. Dat samen met de gemeenschap. Ik glimlach en richt mijn ogen op de sterrenhemel, die hier zo onmetelijk groot lijkt. Je ziet zelfs de melkweg. Mijn gedachten gaan naar Nontsha, die mij vroeg wat ik het meest geleerd had van mijn boek. Ik was even stil. “Ik realiseer mij nu dat er duizenden mensen met mij mee hebben gelopen op mijn pad om mij te helpen mijn droom te verwezenlijken. Ik ben mij daar nooit van bewust geweest, heb er nooit bewust over nagedacht. Ook heb ik geleerd dat je geld niet mee kan nemen wanneer je deze wereld verlaat, maar een rijkdom met ervaringen wel en dat doet mij werkelijk deugd.

Bij deze dank ik iedereen voor er te zijn het afgelopen jaar en de jaren daarvoor. Dankbaarheid en liefde van mijn kant naar ieder die mee loopt. Momenteel zijn wij druk bezig met Global Giving,, maar daarover meer in het nieuwe jaar.

Iedereen de beste wensen en vooral ook veel liefde en gezondheid, ook namens de kinderen en het bestuur.