De betekenis van een glimlach en een grijns . . .

Even eerst voorstellen. Martin is de secretaris van stichting Willen en Doen. Hij is even drie weken poolshoogte komen nemen van alle kwartieren die ik als kwartiermaker bestier. Hierdoor kent hij nu het werk in het werkveld. Martin heeft alles gefilmd en veel foto's gemaakt. Binnenkort zal er weer een nieuwsbrief worden verstuurd en zal er ook veel meer te zien zijn op de website. Zo zien jullie dat er achter de schermen hard wordt gewerkt, want voor WILLEN EN DOEN komt wat kijken.
Jordan werkt als caretaker vrijwillig bij 'Ons Plek' in Bloemfontein, waar hij ook de honeurs waarneemt wanneer Deon in de Transkei verblijft. Hij houd daar een weblog van bij in het engels www.jordansowle.whereareyou.net. Bij deze wil ik ook nog Bob en Marcel danken voor de Duitse en Engelse vertaling. Bob staat garant voor www.wobistdujetzt.com en Marcel voor www.whereareyounow.net

De betekenis van een glimlach en een grijns. . . .

Goedemorgen allemaal, we zijn weer terug in Bloemfontein, na een rit van ruim 9 uur. De eerste 90 kilometers waren zeer intensief, omdat de weg vol zit met gaten, wat ze potholes noemen hier. Constant alert zijn, want ik ben zuinig op mijn Mazdaatje uit "85. Het is net of je in de botsautootjes zit, zo waren mijn gedachten, toen Martin mij vroeg wat die grijns op mijn gezicht betekende. Nou ben ik altijd vrolijk, maar grijnzen kunnen verschillen.
We waren vroeg vertrokken om de ergste drukte van de morgen te ontwijken. Overal langs de weg kinderen op weg naar school in schooluniform. Zoveel kids, hoeveel zullen er wees zijn, vroeg ik mijzelf af.
De vroege ochtendzon maakte het landschap nog mooier. Het eerste ontwaken, die eerste stralen, wanneer alles rustig ontwaakt, als een bloem die zichzelf openvouwt. De boer drijft zijn koeien naar het weiland, andere beesten langs de weg en die stomme ezel blijft midden op de weg staan, dus behalve die potholes moet ik ook daar nog om heen. "Botsautootjes", grijns ik naar Martin.
We zwaaien naar de kinderen en de ouderen die al op het land aan het werk zijn en zij zwaaien terug. De mensen zijn op een afstand allemaal zo vriendelijk hier.

"Hoe was jullie trip, was alles okay?", vraagt Deon ons.
We zitten uitgezakt na de lange rit in de schaduw van de bomen te genieten van een bakkie leut, gebracht door de aller charmantse caretaker Katharina, want koffie zetten dat kan ze en lekker eten koken ook.
"Behalve de potholen, was alles okay", antwoord ik.
"Die Rollo,s, die je kan kopen bij het schell station?",vult Martin aan en hij grijnst naar mij.
"O ja, we zijn enkele politiecontroles tegen gekomen, die zich hier verstoppen met camara's tussen de bomen en onder bruggen en één daarvan maande ons te stoppen omdat ik nogal op high speed een vrachtwagen aan het inhalen was. "O god", zegt Deon, "toch niet weer een speedticket"? en hij vist er één uit de stapel post die net is binnen gekomen.
Er stond Knysna op. De datum was ergens in januari en volgens mij zat Ellen of Carla toen achter het stuur, maar ik kan fout zijn. Overigens, kniesoor die daar op let, bekeuringen zijn hier goedkoper dan bij ons, dacht ik grijnzend.
De agent die ons van de weg afhaalde was een grote vent en hij keek heel nors. Niet ééntje met wie je geintjes uithaalt.
"Rijbewijs", vroeg hij met een barse stem, waarop ik voor Martin langs ergens onder de cd's in het zijvakje mijn internationale rijbewijs vandaan toverde en deze op de allervriendelijkste manier aan de desebetreffende ambtenaar in functie overhandigde. "Wij doen vrijwilligerswerk hier meneer, en zijn druk doende met het opzetten van een kindertehuis in de Transkei, voor hiv/aids weesjes en. . . . ."Zorg ervoor dat die hiv medicijnen overal verkrijgbaar zijn", reageerde hij nors. "Ik zou dat graag willen meneer" antwoorde ik".
"Ähhhh. . . ., Amsterdam" en opeens keek hij ons breed grijnzend aan en gaf het rijbewijs terug. Zijn ogen waren gericht op iets anders in de auto. "Geef mij dat even?". Ik wist niet wat hij wilde. Hij wees nogmaals en wij realiseerden ons dat hij het op de Rollo's had voorzien. Martin had een rol gekocht bij de Schell pomp. Aangezien Martin de grootse hoeveelheid al had verorberd en op mijn aandringen de laatste twee had weggelegd, zodat ik daar later van kon genieten, ging het er nu op lijken dat dit genot mij zou worden ontnomen, door deze desbetreffende ambtenaar in kwestie. Martin gaf ze gelijk, waarop ik probeerde één van de twee terug te krijgen, maar die vlieger ging niet op. De Rollo's werden duidelijk geconfisceerd. "Dat zijn de laatste en ik heb nog niet gehad", klaagde ik. "Alsjeblieft", smeekte ik de agent, die lachend, met zo een sadistische, sarcastische grijns beide rollo's in zijn mond stopte. Martin grijnsde hard mee. Arme rollo dacht ik, wat een einde van zo een lekkernij. De agent onderzocht met zijn ogen de rest van auto, of er nog meer te confisceren viel, maar gelukkig hadden wij alles goed verstopt. Ik foeterde door over die rollo's die mijn neus voorbij gegaan waren, waarop de agent ons lachend wegwuifde. Ga nou maar begrepen wij en ik gaf plankgas. We barsten allebij in lachen uit en besloten bij het volgende shell station weer rollo's te kopen.

De kleine Franciscus komt aanwachelen. Zijn grote ogen zijn op mij gericht, ik ben zogezegd zijn doel. "Pas op voor hem, dat is een bengel, Trouble is zijn bijnaam. Hij maakt alles kapot, stopt alles in zijn mond en raakt alles kwijt. Wanneer hij 's morgens is aangekleed, dan heeft hij binnen de kortste tijd alles benenden de gordel weer uit en is hij gelijk weer smerig", vertelt Jordan ons. "Maar verder is het een schat van een jongen, om op te vreten, een heerlijk joch", voegt Jordan er met een brede glimlach aan toe. Wanneer hij voor mij staat gaan zijn armpjes de lucht in, waarop hij mij even aankijkt, waarmee hij mij opdracht geeft hem op te tillen. Ik vraag hem waar zijn broekje is en zijn nappie en geef hem een aai over zijn bol. Fransicus probeert zich daarna omhoog te trekken aan mijn knieën. "Er bestaat een grote kans dat wanneer hij zit alles laat lopen", zegt Jordan, dus geef ik Fransicus nog maar ns een aai over zijn bol. Ondertussen probeert de kleine Aphi mijn aandacht te trekken en wringt zich op een behendige manier tussen Frankyboy en mijn knieën in. Haar handjes gaan omhoog en ik trek haar op schoot. Ze kijkt trots om zich heen, want het is haar gelukt. Frankyboy probeert het nogmaals, maar deze keer bij Martin.

Weer terug in Bloemfontein, met weer een heel stel nieuwe kinderen, babie's, moeders en tienermeiden. Cliëntele is nogal aan verandering onderhevig geweest de laatste tijd. Sommigen zijn vertrokken, anderen zijn overleden en zo gaat het hier altijd, vertelt Deon, "elke dag is anders".
De kinderen en kleintjes brengen vrolijkheid. Hun speelsigheid heelt de wonden wat, want zij vragen aandacht en geven afleiding.
Wanneer even later de boy's, die kleine ciskes, want ratjes zijn het, de hoek om komen rennen, omdat ze weer wat bij één van de meisjes hebben uitgehaald moet ik gelijk weer lachen. Met een ondeugende grijns komen ze naar me toe, want ze herkennen me. De bloemenkinderen zijn het voor mij nog steeds, de bloemenkinderen van Bloemfontein en nog steeds, ik zou ze allemaal in mijn zak willen steken.

Even later sta ik met Elisabeth te babbelen over het werk. Ze vertelt mij dat ze vandaag een drukke dag heeft gehad. De dag ging zo snel. "Het is beter wanneer het druk is, want dan slaap ik beter", zegt ze. Ze vraagt waar ik allemaal ben geweest en ik doe haar verhaal over Kaapstad en zijn townships. Voor ons speelt Zuni, één van de meisjes met een vrachtautootje en vult de laadbak met de rode aarde. Toerend, in hoge versnelling gaat ze richting de schommel. Elisabeth babbelt door over wat er is gebeurd sinds november. Opeens gaat ze luid over in een andere taal en krijgt Zuni, die de laadbak aan het legen is in de schommel, de wind van voren. "Straks alle kleertjes van de anderen smerig, kan ik weer gaan wassen" en ze haalt nog een keer uit naar Zuni. Een lichte glimlach speelt er om mijn mondhoeken. "Waarom lach je", vraagt ze mij. "Je doet mij denken aan mijn jeugd", antwoord ik. "Mijn oudere zussen waren ook zo bemoederend".
Om de hoek van de deur zie ik Bengi aankomen wachelen. "Ahh, ze loopt nu ook"en ik pak haar op. Een paar maanden terug was het nog een kruipertje.
"Het is tijd dat iedereen naar binnen gaat, want we gaan zo eten", zegt de caretakester "en ze moeten nog handjes wassen".

De avond valt en de rust keert weder. De bloemenkinderen van Bloemfontein, met rugzakjes en toch ontdeugend.
Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800