De Samaritaan en wildcoast aroma. . . .

De Samaritaan en Wildcoast Aroma. . . . .

De Wild Coast, oftewel wilde kust, van Zuid Afrika, waar de Transkei onderdeel van uitmaakt is moeilijk te temmen, wat de geschiedenis heeft laten zien. Toch draagt elke Samaritaan daar op zijn manier een steentje aan bij.

Grouwe luchten beloven niet veel goeds. Het is maandag ochtend en het plan is om een creshe te gaan bezoeken en daar pakketjes te gaan brengen die door de organisatie "De Samaritans Purse" zijn opgestuurd. Dit is een organisatie die in verschillende westerse landen mensen aktiveert om pakketjes samen te stellen, die zij dan gezamenlijk sturen naar derde wereld landen. Zo een doosje zit dan vol met leuke dingetjes, kleertjes en speeltjes en zijn op leeftijd gericht. Deze cadeau doosjes zijn dus voor kids van 3 t/m 6 jaar. Christine, onze gastvrouwe, werkt hiermee samen als vrijwilligster en zou dit graag vanmorgen met ons willen gaan uitdelen. Het zou gelijk voor Martin een goeie zijn om dit te zien en te filmen.
Gezamenlijk wordt er op de veranda nog even gedicussieerd of we op pad gaan, waarop Deon de knoop doorhakt. Snel worden de dozen ingeladen en gaan we op pad de rurale gebieden in.

Het motregend zachtjes wanneer we het laatste stuk, wat nogal stijl de heuvels op gaat afleggen. Bij de creshe aangekomen worden we hartelijk ontvangen door de leidster, die op dat moment zo een twintig kinderen in de rondavel heeft. Een andere leidster laat net een kleintje zijn behoefte doen, buiten. "We gaan er ook voor zorgen dat er in de nieuwe creshe een toilet zal zijn", merkt Deon op. De nieuwe creshe is ook een project van 'Ons Plek', wat wordt bekostigd uit de donaties.
Binnen worden de kinderen gelijk door de leidster aangesproken en ze gaan allemaal lief op hun stoeltjes zitten en een paar op de grond. Een twintig paar ogen staren ons aan. Sommigen hebben dikke buikjes en zien er slecht uit, vertelt Deon ons en hij wijst er sommigen aan. Ik moet slikken en voel onmacht.
De leidster gaat door en laat de kleintjes om de beurt hun naam zeggen en hoe oud ze zijn. Dan gaan ze staan en steken drie, vier of vijf vingertjes op en zeggen heel zacht hun naam. Bij allen is er verlegenheid, wat niet zo gek is als er opeens vijf blanken voor ze staan. Bedenk wel dat de meesten nog nooit een blanke hebben gezien.
Na het voorstelrondje gaan de kleintjes wat zingen. De leidsters zetten in en de kids doen gelijk hun pasjes die ze er bij geleerd hebben. Het is zo schattig om te zien wat ze dan kunnen en ze doen het echt heel leuk. Martin heeft het gefilmd, dus binnenkort hoop ik dat het te zien zal zijn op de website.

Even later gaan we met alle kleintjes en de leiding naar de auto waar de pakketjes worden uitgedeeld. Voor sommigen moeten we het cadeautje dragen omdat ze er te klein voor zijn. Het tafereel wat zich daarna binnen afspeeld is echt prachtig. Wanneer de kleintjes de pakjes open maken is het net of sinterklaas is langs geweest. Blijdschap vooral bij de ouderen die zijn toegestroomd en de leidsters. De kleintjes kijken schaapachtig toe, met zo een grote doos op schoot. Een opa kijkt naar zijn keinkind, die hem komt laten zien wat hij heeft gehad en een oma en moeder genieten ook mee. Eén van de jochies haalt iets uit zijn doosje en weet begod niet wat dat is. Wanneer hij er mee naar een leidster gaat kijkt deze ook met grote ogen en lacht. Waarschijnlijk iets om te eten. Wanneer de kinderen er aan gewend zijn zie je de blijdschap ook bij hen. Je kan er uren naar kijken hoe die kids er op reageren. Een kleine jongen heeft een snoepje in zijn doos gevonden, gaat er met zijn vingertje langs en dan over zijn lipjes. Ontroerende beelden.
Christine komt ons zeggen dat we weg moeten, want het is ondertussen gaan regenen en anders komen we de heuvels niet meer uit. Dus we nemen afscheid.

Terug in Coffee Bay zijn andere vrijwilligsters bezig met de kleding die Deon heeft meegebracht vanuit Bloemfontein. Elke keer brengt hij een aanhanger vol met spullen en kleding mee, wat dan hier wordt verdeeld.
Ik vraag hem wat hij met de pennen en speeltjes wil doen die Ellen en Carla hebben meegenomen enkele weken geleden. De speeltjes zijn leuk voor de creshes en de pennen voor de scholen, want die hebben dat altijd nodig en hebben ook altijd te kort. "Zal ik een doos naar Judy brengen, die gister voor ons heeft gekookt?", vraag ik Deon, waarop hij gelijk instemt.

Judy is onderwijzeres en heeft een privé schoolopgezet in Coffee Bay, op een steenworp afstand van onze verblijfplek. Wanneer ik bij haar aanklop is ze blij mij te zien en helemaal blij met de pennen. Ze vraagt gelijk of ik een rondleiding wil hebben op de school en de slaapplaatsen van de jongens die van ver komen. "Dat lijkt mij hel interessant, maar is het goed wanneer ik Martin er even bij haal en mag hij filmen", vraag ik Judy. Ze vindt het gelijk goed. Even later gaan we op pad. Overal lopen jongens rond, die allemaal wat aan het doen zijn. Zo zijn er een stel bezig samen met een docent om er een stuk aan te bouwen. "Er is altijd ruimte te kort", zegt Judy "en het is gelijk zo leerzaam". Ze wijst naar de jongens die met hamers en spijkers aan het werk zijn. Bij de slaapplekken van de jongens spoort ze een werkneemster aan om er voor te zorgen dat de jongens snel hun boel opruimen en hun bed opmaken, want ze gaat ons een rondleiding geven. Ze vertelt dat er zo een 120 kinderen en tieners op school zitten. Zij doet alles voor liefdewerk oud papier, maar voor de zes docenten is dat anders. We worden even later voorgesteld aan twee Ghanese leraren. Judy vertelt dat er op de staatsscholen nogal wat schort. Vaak zijn daar te veel leerlingen, dus te weinig docenten, wat als gevolg heeft dat onderwijs te kort schiet. De leerlingen betalen bij haar een bepaald bedrag schoolgeld per jaar, wat hoger is dan bij de staatsscholen. Ze vertelt dat er dertig weeskinderen bij haar op school ziten, die natuurlijk niets hoeven te betalen. Duidelijk een blijk dat het éne het andere dekt. Ze maakt ook gebruik van buitenlandse vrijwilligers, die les komen geven. We worden in de keuken voorgesteld aan de twee keukenprincessen die druk bezig zijn met het avondmaal.
Martin vraagt of dat de schoolbel is, die daar staat. Judy merkt op dat die weg was vanmorgen en ze vraagt de jongens waar de schoolbel is gevonden. In de vuilnisbak, merkt één van de jongens op. "Maar goed dat ie gevonden is", zeg ik tegen de boy's, want anders komen jullie te laat op school en wat gebeurd er dan ?" "Dan krijgen we een pak slaag van de meester", zegt één van de jongens, waarop we beiden, Martin en ik, moeten lachen. "Dus wat leer je hiervan"? "Zorgen dat je op tijd bent", krijgen wij als antwoord.

De lokalen van de school zijn klein. In één lokaal waar één computer staat, vertelt ze dat het binnenkort het computer lokaal wordt. Ze heeft goede contacten en maakt er gebruik van. Toen ze net was begonnen kwam er opeens en man met een grote aanhanger vol met tafels en stoelen. Dat was geweldig en kwam precies op tijd en zo komt er altijd overal wat vandaan. Wanneer we bij de rondavels, de slaapvertrekken van de jongens aankomen is alles netjes aan kant gemaakt. Er staan zo een acht stapelbedden. Bij één rondavel moet nog een douche worden aangebouwd, want één badkamer voor 40 jongens is wat klein. Buiten zijn er jongens bezig hun schoolkleding te wassen. Jong geleerd, oud gedaan.

Later vertelt ze dat ze pas een baby heeft geadopteerd, omdat de moeder er al zes te verzorgen had en er alleen voorstaat.

Een ander project wat vooral gericht is op zelfredzaamheid is het koffie project van Gerrie, onze gastheer. Hij kweekt koffie plantjes, geeft deze aan boeren, die hij leert hoe deze te verzorgen. De eerste oogsten zijn al geweest en de koffie die er van komt smaakt echt heel lekker. Verschillende merken heb ik al geproeft en vooral Wildcoast Aroma is mijn favoriet. Dark Roast en House Blend zijn ook heel lekker.

Wanneer wij laat in de middag weer op de veranda zitten zien we dolfijnen in de golven. De zon zakt en een regenboog laat zich weer vlak bij ons zien. De schoonheid van de natuur en het mooie wat mensen kunnen doen, allemaal op hun eigen manier, naar zijn of haar eigen goeddunken.
Gedachten volgen elkaar op en ik neem een slokje van mijn Wildcoast Aroma.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800