'We zullen doorgaan'

“We zullen doorgaan”

“Hey Mister Push Up, nice to see you again”:) Verrast keek ik op en voor mij stond een jongen met wie ik zo een anderhalf jaar geleden een wedstrijdje opdrukken had gedaan. Hij kwam naast mij zitten op het strand van Coffee Bay. Mbu is daar strandwacht. Het was drukker op het strand dan anders. Veel mensen uit de steden zijn naar de kust getrokken en verblijven daar de feestdagen. “Doe je mee met ons een partijtje voetballen?” Even verderop zag ik zo een twintig jongens actief in de weer. “Ik zou graag willen, maar wil dit boek uitlezen vriend” en keek hem grijnzend aan. “Kom anders na je werk naar de Coffee Shack , dan drinken we wat”. Hij nam de uitnodiging gelijk aan, stond op en ging voetballen.

“Coffee Shack Backpackers”

Een week geleden telefonisch geboekt en net op tijd. De hele kust zit vol, Hoogtijdagen voor de horeca. Ik wordt rondgeleid door één van de dames en krijg een hut toebedeeld, die ik deel met 4 andere rugzaktoeristen. Bij de badkamers en toiletten zie ik mandjes met condooms staan. Op de deuren van de toiletten hangen teksten over HIV en Aids. Ook hangt er een schrijven wat zegt dat bureautjes 200 rand kosten en stoelen 100. De plaatselijke school heeft deze hard nodig. Een ander schrijven vraagt of de gebruiker van het toilet lekker zit. Er wordt bij vermeld dat het grootste deel van de bevolking geen toilet heeft. Tja, dacht ik, de varkens zijn de plaatselijke septietanken, opruimers, maar dat staat er niet bij:) Ik zat lekker overigens:) In de namiddag raak ik in gesprek met de eigenaresse Belinda. Ik complimenteer haar op de teksten in de toiletten en douches en vertel haar mijn verhaal. “Ik dacht je al te herkennen, je was hier met een filmcrew, zo een anderhalf jaar geleden”, zegt zij lachend. “Goed geheugen Belinda”, lach ik terug, “maar vertel?”
“Enkele jaren terug werd één van de werkneemsters ziek. Ik nam haar mee naar de dokter. Zij bleek HIV positief te zijn. Haar weerstand was zo laag dat ze gelijk aan de medicijnen moest, ook al duurde dat wel even. Eenmaal aan de medicijnen en daarbij goed eten, knapte zij zienderogen op. Dit ontging haar collegae niet. Iemand ziek zien worden kennen ze heel goed en de stap erna ook, want dat is normaal de dood. Het meisje vertelde haar collegae wat er was gebeurd en hoe belangrijk het is om jezelf te laten testen. Nu twee jaar later zijn er velen die haar voorbeeld hebben gevolgd.” Belinda vertelt dat er ook workshops worden gegeven, waar familie komt en ook anderen uit de omgeving. Eén van de vrouwen had vanwege de medicijnen veel bijwerkingen. De plaatselijke arts heeft ervoor gezorgd dat zij andere medicijnen, genaamd viread, heeft gekregen. Deze heb ik zelf ook geslikt, maar hier zijn ze gelukkig goedkoper. Die van mij waren ietsje duurder, maar dat terzijde. Rond 5 uur komt Mbu binnen. We drinken wat en hij laat mij een wondje op zijn duim zien. Hij vraagt mij of je daardoor HIV geïnfecteerd kan raken. “Wanneer bloed en sperma met elkaar in contact komen kan dat vriend, dus kijk uit wat je doet”. Hij lacht en zegt dat zijn vriendin nog in East London is. “Zullen we nog even een wedstrijdje opdrukken Mister Push Up?” Even later doe ik mijn best, voor een biertje en natuurlijk verlies ik :)

"Het nieuwe project"

Na veel getelefoneer krijg ik eindelijk Bnthu te pakken. Hij is de rechterhand van Deon Mulder, de patroon van “Ons Plek”, die mij de plek zal laten zien waar een winkeltje zal worden gebouwd en enkele rondavels. Dit wordt een tweede opvang, cq woonplek. Bnthu is een jonge gozer, schat hem begin 20, heeft een lieve vrouw die kralenkettinkjes maakt en verkoopt en hij heeft twee kindjes. Met de baby ging het even niet lekker, vooral vanwege de medicijnen. Nu ze deze niet meer inneemt gaat het veel beter. We spreken af bij de backpackers en even later zie ik het hele gezinnetje. Ze zien er allemaal geweldig uit. Moeder en kids blijven bij de kralenhandel en wij gaan op pad. Toeren over de onverharde wegen in de Transkei is geweldig. De pastelkleurige rondavels, alle dieren die overal los rondlopen, de kindertjes die bij de hutten ronddarren en kruipen, het uitzicht over de heuvels, met in de verte de zee en het wasgoed over de hekken. We moeten eerst even bij de plaatselijke chief langs, voor toestemming, maar deze is er niet. Zijn vrouw, die bezig is met de kookpot, geeft ons gelijk toestemming. Ondertussen kruipt er een kleintje richting een hoop koeiekak, maar wordt net op tijd weg gegraaid door een broertje. Aan de andere kant van de weg liggen hopen stenen en zand. “Dat wordt de plek”, zegt Bnthu grijnzend “en daar komt de winkel.” Hij is opgetogen. Het uitzicht is geweldig en een winkeltje zorgt voor de zelfredzaamheid. Er staat een rondavel, die gaat worden opgeknapt. Er komt een pre- school en groentetuin met soupkitchen. Een uitdaging die wij aangaan. Deon heeft gezegd dat het binnen een paar maanden zal staan. Tja, het is hier de Transkei, tijd is een andere dimensie. In de namiddag tref ik Bnthu weer op het strand. Hij is ook strandwacht en heeft net een Oostenrijker uit het water gehaald, die niet meer terug kon komen. De stroming is nogal sterk vandaag.

‘Gezinnen zonder ouders’

Door Belinda wordt ik gevraagd contact op te nemen met Dawn. Ze werkt bij de plaatselijke pizzaria. Dawn is een vrolijke vrouw. Ruim een jaar geleden werd zij regelmatig benaderd door enkele kinderen, die bedelden. Dawn gaf ze te eten en vroeg waar hun ouders waren. “Die hebben wij niet, ze zijn overleden”, antwoordde de oudste. “Waar wonen jullie dan”, vroeg Dawn. De kinderen namen haar mee naar een hut, die helemaal leeg was. Dawn ging gelijk aan de slag, regelde bedden en alles wat nodig was. Ze zorgde er samen met anderen voor dat de kinderen ook naar school konden gaan. Dit soort situaties kom je hier veel tegen. De vier worden nu daar Dawn begeleid. Ze vertelt dat ze bezig is een kleuterschool op te zetten. Eerst voor 12 kleuters, maar ze wil groter. Ze heeft gesprekken met de chiefs gehad en is goed op weg, zegt ze. Ze geeft de kinderen ook bijles, in het Engels. Ook zijn er andere kinderen bijgekomen. Soms is de groep groot. “Het is geweldig hoe ze allemaal meedoen en luisteren. Nooit zijn ze te laat, ze zijn er gewoon altijd”, zegt ze.”Het is soms moeilijk. Sommige kinderen kennen het alfabet nog niet. Lezen en schrijven is moeilijk voor ze, maar spelenderwijs lukt het best en maken we vorderingen”.

“Terug in Bloemfontein”

Acht uur rijden. De eerste twee uur en weg vol met gaten. Niet echt lekker, maar met goeie muziek lukt het best. Deon pikt mij in Bloem ergens op, want ik ben weer eens de weg kwijt in die stad. “Ik neem je mee naar een huis van een vriendin, waar binnenkort een project met autistische kinderen wordt gestart, maar wat tijdelijk leeg staat. Daar bivakkeren wij nu tijdelijk, met 6 kinderen en 3 volwassenen. ‘Ons Plek’ zit vol. Er wonen momenteel 42 mensen in de opvang”. Wanneer ik er later ben zie ik er ook kinderen rondlopen. Deon vertelt dat er gister 3 jochies zijn binnen gebracht. Hun oma was vermoord. Over ouders is niets bekent, maar waarschijnlijk overleden aan aids. Bij de koffie vertelt Deon mij het laatste nieuws. Dit is niet erg opbeurend. “Hoe hou je het vol man” en ik kijk hem daarbij vragend aan. “Ach ja Wil, gewoon doen” en hij kijkt voor zich uit. Eén van zijn mobieltjes gaat over en hij raakt in gesprek met een blanke Zuid Afrikaanse jongen die sinds enkele maanden van zichzelf weet dat hij HIV positief is. De jongen wilde zichzelf om laten bouwen, was niet tevreden met zijn lichaam. Binnenkort zou hij geopereerd worden. Dat alles is nu stopgezet. Wanneer ik een dag later op weg ben naar Johannesburg, mijn eindstation, vanwaar ik de 23ste terug vlieg, komen de verhalen van Deon weer voor mijn geest. Maureen, die pas is overleden, 32 jr oud. Sofia, 37 jaar oud, die dierlijk gedrag vertoont en langzaam haar verstand verliest. Zij bijt mensen die dicht bij haar komen. Dan Dimpho, waarmee het op school slecht gaat. Volgens Deon tast de HIV haar hersencellen aan. Ik ben somber, voel mij leeg. Enkele keren stop ik langs de snelweg. Even een partijtje opdrukken. Vanuit de auto hoor ik Ramses Shaffie zingen, “We zullen doorgaan”. . . . . :)

Bij deze allemaal fijne kerstdagen en een happy 2010 :)

Wij zijn bereikbaar via de webside www.willenendoen.org. Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor worden gebruikt. Wij zoeken donateurs, om de maandelijkse kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals Transkei en Bloemfontein. Ons bankrekeningnummer is; Rabobank te Amsterdam 137977387 Momenteel ben ik bereikbaar op 00 31 7 21043800 en na de 24ste december op 06-17878385