'Vrijheid'

‘Vrijheid’

Een prachtige dag, een hemelsblauwe lucht, het zal warm worden vandaag, zeker zo een 35 graden. Ik rij al vroeg over Ocean Drive. Het is rustig. Vandaag is het een nationale vrije dag. Veel jaren terug werd op deze dag de ANC partij van Mandela herkent. De eerste stap naar ‘vrijheid’.

Ik ben onderweg naar een voetbaltoernooi, waar vluchtelingen, jongeren, voetballen tegen Zuid Afrikaanse vluchtelingen. Vele jongeren kennen elkaar, van de straat, want het leven daar hebben ze allemaal gemeen. Sommige van de jongens ken ik van de Homestead. Ze komen gelijk naar mij toe en heten mij welkom. De jongens zijn allemaal 18 en ouder. Voor hen is Homestead verleden tijd. Zij moeten nu zelf hun boontjes doppen. Omdat velen weer op straat terecht zijn gekomen zijn Geraldo en Clinton een project begonnen om deze jongens te begeleiden. Zij zoeken woonruimte voor ze en proberen werk te vinden. ‘Het is moeilijk’, vertelt Geraldo mij, ‘want van beiden is er een groot tekort’. ‘Terug naar familie is ook voor velen niet mogelijk. Soms hebben ze geen familie meer en soms kunnen ze niet terug, omdat ze dan weer in dezelfde problemen terecht komen’. ‘Eén van de jongens werd gelijk door gangsters benaderd. Hij koos er daarom voor de straat op te gaan’. Geraldo werkt net als Clinton voor Mamelani, een organisatie wat ze hebben opgezet. Ook begeleiden ze jongens en meisjes die uit de gevangenis komen, ook al is dit project nog in de startfase. De jongens komen in contact met ze via een soupkitchen, wat gerund wordt door een ex straatjongere. Wanneer de jongens een werkplek krijgen aangeboden worden zij voorgesteld met hun eigen naam. Het is NU en verleden is geweest. De jongens zijn er zelf trots op. ‘Voor hen een stap naar vrijheid’.

‘Jongeren en geloof’

‘Dus u bent meneer Wil Groot’. Voor mij staat een kordate jonge vrouw, met een brede glimlach op haar gezicht. Natalie is onderwijzeres en heeft mij uitgenodigd om een kamp te bezoeken in Paarl, wat zo een 45 minuten rijden is van Kaapstad. Er zijn 36 jongeren aanwezig. Gelijk steekt zij haar hand in de lucht. De jongeren steken stuk voor stuk hun hand in de lucht en iedereen is stil. ‘Deze meneer hier is Wil en hij komt uit Amsterdam. Hij is hier met een speciaal doel. Wat dat is mogen jullie hem allemaal zelf persoonlijk gaan vragen. Alle jongeren heten mij welkom en even later zitten er zo een zes jongeren om me heen. Ze zijn allemaal rond de 18 en gaan aan het laatste jaar van college/ hogeschool beginnen in januari. Alle jongere zijn van verschillende geloven. De jongeren komen van goede huizen, ook zal hebben de meesten geen computer thuis. Ik vertel het groepje mijn verhaal. Een moslim meisje vraagt mij wat meer te vertellen over seksualiteit. Hier is bij haar op school niet veel aandacht aan gegeven. De andere jongeren zijn goed op de hoogte en zeer geïnteresseerd in computer contact. Toch hebben velen geen e-mailadres. De avond verloopt snel. We bekijken een film wat gaat over discriminatie en wat Crash heet. Het kamp is vooral opgezet om jongeren omgangsvormen te leren. Zo leren zij de culturele verschillen, zoals hoe er in verschillende culturen/ geloven wordt omgegaan met eet gewoontes, hoe een sollicitatie gesprek gaat, of hoe benader je een meisje. De volgende morgen is een pelgrimstocht gepland, langs 4 verschillende gebedshuizen. Na deze tocht is er een lunch gepland in de Gardens. Bij het laatste word ik uitgenodigd een speech te geven, waarin ik vertel dat ik 52 ben, 50 keer kan opdrukken en 24 jaar Hiv positief ben. Buiten de groep om zijn er ook vele anderen die mee luisteren. Het doel is de jongeren achter de computer te krijgen. Ik vertel ze over globalisering, netwerken en peer- educatie. Zij zijn één en al oor. Ik daag de jongens uit om een wedstrijdje opdrukken te doen. Gelijk willen er verschillende jongens gaan staan, maar gelukkig neemt een begeleidster het gelijk over en zegt dat daar helaas geen tijd voor is :) Even later bedank ik haar natuurlijk :) ‘Freedom of Speech :)’

“Rosie Mashale van Baphumelele”

Een bezoek aan Rosie in Khayelitsha is wat ik een ieder aanraad. Rosie is een Engel. Negen jaar geleden werd er bij haar een peuter voor de deur gedropt. Even later werd er een tweede gebracht. Met beide kleuters ging ze naar het politie bureau, die haar verwees naar een instelling in Mitchels Plain. Deze gaf haar advies voor de kids te zorgen. Op de weg terug wilde zij de kinderen langs de snelweg afzetten. Een stem in haar zij dit niet te doen. ‘Ik heb geen eten voor ze en kan mijn eigen kinderen niet eens te eten geven’, antwoordde zij. De stem zij haar dat dit haar gegeven zou worden. Binnen een jaar had zij in haar kleine huisje ruim 30 kinderen. Nu 9 jaar later staan er 10 huisjes naast elkaar en zijn er zo rond de 150 kinderen. Ik ben meer dan versteld. Zij laat mij een groot pand in aanbouw zien. Dit heet het Holland House, zegt zij. Is geschonken door twee Nederlandse zakenmannen. Eén van de kleintjes heb ik ondertussen op mijn arm, net zoals Kim en Winfred, twee vrienden die met mij mee zijn. Ze laat mij een babyluik zien, wat sinds kort is aangebracht. De eerste nacht lag er gelijk een baby in. Ze laat mij de kleine zien, 8 dagen oud. Rosie vertelt dat wanneer de kinderen hier eenmaal zijn niet meer terug willen. Zij laat ons de huisjes zien. Elk huisje heeft twee koelkasten. ‘Waarom’, vraag ik Rosie. ‘Eén is voor eten en de andere voor medicijnen’, antwoordt zij terug. ‘De meesten zijn Hiv positief’. Ik word voorgesteld aan een jongen van 16. Het effect van de medicijnen is duidelijk aan hem te zien. Voor kinderen hebben de medicijnen invloed op het groeiproces. Wanneer ik Rosie vertel over mijn Hiv vraagt zij of ik alsjeblieft wil terugkomen. Tja, ‘Sometimes I Wish’. In maart ben ik er weer. Vrijheid :)
Ondertussen heeft de jongere in ‘De Arc’ zijn nieuwe kleren voor de kerst, heb ik weer een bestelling gedaan voor Aids-ribbons en kom ik thuis met een zak vol Engeltjes gemaakt van kraaltjes met echte vleugeltjes. Ware kunststukjes.

Morgen ben ik weer op weg naar de Transkei, Coffee Bay. Zee, zon, strand en natuurlijk een kijkje nemen bij de projecten.

Vrijheid, hier en nu, vrijheid om te spreken en vooral die stap naar de vrijheid om op je eigen benen te staan, het gevoel om voor jezelf te zorgen en niet afhankelijk te zijn. Die grote broer, die Clinton of Geraldo, die met je meeloopt. Voor mij de keuze hier te zijn, hier en nu, mijn vrije keuze. ‘Vrijheid’.

Iedereen de groeten, Wil :).

Wij zijn bereikbaar via de webside www.willenendoen.org. Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor worden gebruikt. Wij zoeken donateurs, om de maandelijkse kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals Transkei en Bloemfontein. Ons bankrekeningnummer is; Rabobank te Amsterdam 137977387 Momenteel ben ik bereikbaar op 00 31 7 21043800 en na de 24ste december op 06-17878385.