Olé..

De dagen beginnen vroeg. Rond een uur of zes, half zeven beginnen de hanen te kraaien en is het wel gedaan met de rust. En dan maar weer hopen dat de dag zo gaat zoals je graag zou willen. Gisterochtend zaten Phumlani en ik te ontbijten toen de de headman binnen kwam vallen. Het was mij duidelijk dat er iets aan de hand was, hij was licht paniekerig, of dat wij even wilden helpen. Ik had uiteraard geen idee waar ik "ja" tegen riep, maar ik er op mijn slippers vrolijk achteraan. Nu had de headman bedacht dat het tijd was om eigenhandig een van zijn stieren te castreren. Dit was niet helemaal goed gegaan, en de bedoeling was het beest op zijn rug te leggen, wat reparatiewerkzaamheden te verrichten en de overgebleven zaak te ontsmetten. Vind ik mijzelf om kwart over zeven in de ochtend terug in een van stokken gemaakte houten kraal, op mijn slippers, met een net gecastreerde nogal geirriteerde (hoe zou jij dit vinden?) stier. Een half uurtje verder was de klus geklaard, en iedereen kabbelde rustig verder. Ik was overduidelijk de enige met een hartslag van boven de 150...
Verder over het project. Eigenlijk zijn er zoveel zaken waar ik over zou kunnen schrijven en die aandacht vragen, ik heb er maar een uitgekozen die mij nogal raakte. Het is nuttig voor ons project om inzicht te krijgen in de samenstelling van de gezinnen die om de onze plek heen wonen, en om daarbij een beeld te hebben van de situatie per gezin. Inmiddels vonden wij een slimme Xhosa vrouw die ons helpt door de rondavels te bezoeken met een door ons samengestelde vragenlijst. Hierin staan vragen als: hoeveel kinderen zijn er in het gezin, is er een vader en wat doet hij, zijn er medische kwesties enz.
Zij bezoekt zo'n zeven gezinnen per dag en zo krijgen wij veel informatie waarop we verdere plannen voor het project kunnen baseren. Verder is dit uitstekend te gebruiken in onze weg naar formele registratie van de school wat weer belangrijk is voor de financiele positie van de stichting. Het is soms onvoorstelbaar waar zij aan het eind van de dag mee terugkomt. Zo is er een groot gezin verlaten door de vader, hij is bij een andere vrouw gaan wonen. Deze man komt dagelijks terug om het eten weg te halen bij zijn eigen kinderen, soms letterlijk van tafel, gepaard met het nodige geweld. Nu is dit van alle tijden en van alle culturen, maar hier hou je dan ook echt helemaal niets meer over en zijn zij overgeleverd aan de welwillendheid van buren. Krijg de kindertjes vanuit deze situatie maar eens op school, zij zijn aan het overleven...
Interventie is vanuit de complexiteit daar omheen niet aan ons, er is echter wel een weg om te helpen. Vanuit het initiatief van een andere vrijwilligersorganisatie zijn er een aantal "supermoeders" geselecteerd. Dit zijn zeer sterke vrouwen die geleerd hebben de juiste weg te vinden om medische en sociale problemen te herkennen, en de weg weten om deze op te lossen waar mogelijk. Aanstaande maandag hebben wij hen, tezamen met de moeders uit onze omgeving, uitgenodigd in ons gemeenschapshuis. De betreffende moeder heeft ook toegezegd te komen, en die gaat niet ontsnappen aan de juiste aandacht...
Inmiddels ben ik al weer twee weken van huis. Enerzijds vliegt de tijd, maar mis ik het natuurlijk ook. Goed dat het goed gaat daar! (dat geld inmiddels ook weer voor de stier heb ik gezien).
Tot snel,
Ronald

Als er mensen zijn die actie willen ondernemen, mail ons dan op willendoen@gmail.com dan kunnen wij jullie eventueel ondersteunen met foldermateriaal etc.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387 t.a.v Willen en Doen
Wij zijn telefonisch te bereiken op 06-17878385