Ons Plek. . . .

"Ons Plek", waar iedereen welkom is, waar cliënten weer opknappen, wat tijd in beslag neemt. Zij die net aangekomen zijn, moeten hun plek nog vinden, wat vaak enkele weken in beslag neemt. Zij hebben begeleiding nodig. Sommigen overlijden er en sommigen vertrekken weer na een bepaalde tijd. Soms lopen ze weg en wordt er nooit meer van gehoordt. Redenen ? Ach ja, redenen te over.
Momenteel zijn er ruim dertig cliënten, terwijl er eigenlijk maar plek is voor 20, dus uitbreiding is nodig. De afgelopen dagen werd er gevraagd of er nog plaats was voor 9 kids en 9 volwassenen. Wanneer er wordt gezegd dat er geen plaats is belanden zij op straat.
"Tja, op de lange regel", zeggen wij in West Friesland, "maar wat als de regel vol is? Een nieuwe regel maken", zegt men dan, "maar dat kost tijd".


"Ons Plek". . . . .

Geen kraaiende hanen, maar papegaaien die op hun manier laten weten dat het tijd is om op te staan. Dit is een bekent geluid voor mij, waar ik in Bloemfontein elke morgen door werd gewekt. Een kooi met een paar papegaaien staat om de hoek van mijn slaapkamer raam, dus zij zijn mijn natuurlijke wekker.

Zonsopgang, het eerste ochtendgloren is altijd geweldig. Langzaam zie je dan alles kleur krijgen. De rode aarde verkleurd elk moment weer, van donker naar licht en het groen van de bomen evenzo.

We zitten buiten met een bakkie koffie, Martin, Jordan en ik en nog even is het rustig. Als eerste komen de honden naar buiten. Er lopen er zes rond, allemaal gebracht, omdat deze ook dakloos waren. Dan komen de eerste kids, elkaar snel opvolgend en al snel is het een drukte van jewelste. Tja, wij zijn weer terug, wat de circel weer groter maakt en daar moeten ze allemaal weer even aan wennen.
De meisjes en jongens staan al klaar om door de buurman op te worden gepikt, om naar school gebracht te worden. Dat is echt een wagen vol geladen gedoe, omdat er zeven kids in gaan. Allemaal een tas mee met wat te eten en een kledingstuk voor als het weer ineens omslaat.
De kleintjes willen aandacht en kruipen op schoot. Gelijk reactie van de honden, want zij willen ook aandacht. Tja en weg is de rust.
Ik probeer nog even mijn koffie snel achter over te gooien, maar de staart van de herder doet mijn beker van richting veranderen. Gevolg is dat ik dus onder de koffie zit.

"Ons Plek",
Tegenover mij zit Celine en naast haar op de grond zit Tebogho, die met zijn vingertjes een yougertje naar binnen zit te werken. Een prachtig gezicht om die kleine zo bezig te zien en nog geweldiger om te zien hoe ze zijn opgeknapt, wat niemand had verwacht.
Eind oktober zijn moeder en zoon hier binnen gebracht. Moeder heb ik uit de auto naar binnen gedragen, daar zij niet kon lopen. De linkerkant van haar lichaam functioneerde niet meer. De kleine jongen leek in een soort van coma of bewusteloosheid. Ik kan mij nog goed heugen dat ik hem overnam van de verzorgster, die mij vroeg hem in het ledikantje neer te leggen, als een bundeltje wanhoop in mijn armen. Als ik er aan terug denk, krijg ik nog steeds tranen in mijn ogen. Iedereen dacht dat de kleine het niet zou halen. Enkele uren later kwam er een verschrikkelijk gekrijs uit het ledikantje vandaan, wat mij kippevel gaf. Iedereen had hetzelfde gevoel. We brachten de kleine gelijk bij zijn moeder. Het duurde even, maar hij werd rustig. Apatisch staarde hij dan voor zich uit. Wat er precies met beiden is gebeurd weet nog steeds niemand. Littekens op het ruggetje van de kleine jongen en het hysterische gegil geven vermoedens. De mevrouw die beiden bracht wist hun namen niet. Zij waren gevonden onder plastic, ergens langs de weg, in een township, vertelde ze. De volgende dag wist één van de verzorgster hun namen te vertellen. Gebarentaal en dialect was gebruikt om te communiceren. Het was tijdrovend, maar prijzenswaardig, vertelde Elisabeth.

Elisabeth komt aanlopen met plastic zakken over haar sandalen. "Dit is merkschoeisel", zegt ze "en ik heb er octrooi op aangevraagd. Ze kosten 2000 rand". SPAR staat er op en heupwiegend paradeert zij weg. Ze heeft net de handwas gedaan en dat is niet zo een beetje. Toen ze mij bij de kraan zag staan met mijn korte box vol met koffie vlekken, bevool ze mij deze gelijk uit te trekken, omdat ze toch de was ging doen en tegenspreken doe je dan natuurlijk niet, want dan tast je een vrouw aan in haar eergevoel.
En daar ging ze dan met haar merkschoenen en een grote mand met wasgoed. Waarom die merkschoenen zou je denken. Nou het pad langs de waslijn is momenteel in gebruik door van die bijtende mieren. Het is daar net een file, cq trafficjam. Voor de regentijd blijken deze beestjes in deze staat te geraken. Waarschijnlijk worden ze straks wanneer de regentijd komt weggespoeld, dat hoop ik maar tenminste.

Elisabeth roept de kleine Tebogho om bij haar te komen, want ze heeft een broodje voor hem klaar gemaakt. De kleine staat gelijk op, loopt naar Elisabeth toe, die hem maant om te gaan zitten op de grond. Ze geeft hem zijn bordje en hij neemt rustig hapjes. Ondertussen praat Elisabeth tegen hem en hij luistert aandachtig. De verandering is echt ongelooflijk. Ze vertelt hem verhaaltjes, zegt zij mij later. Ik vraag haar hoe zij het voor elkaar heeft gekregen dat Celine nu weer loopt. Ze gaat voor mij zitten op een stoel, met knieën en voeten tegen elkaar. Langzaam haalt zij de knieën uit elkaar en langzaam gaan ze weer terug. "Zo zijn wij begonnen en nu kan ze zelfs dansen, want dat hebben we haar ook geleerd", voegt ze er aan toe. Celine en Elisabeth lachen beiden.

Op het einde van de middag vraag ik Elisabeth waar mijn korte box is, waarop zij zegt dat die er nog hangt, maar nu wel droog zal zijn. Zonder er bij na te denken loop ik er rustig naar toe. Een paar momenten later sta ik te tapdansen, te stampvoeten. Die krengen bijten!!!! Ze hebben het op mijn enkels voorzien.
In de deuropening zie ik Elisabeth op een afstand staan lachen. "Wil je mijn merkschoenen kopen, de SPAR"! en lachend gaat ze weer naar binnen.

Wanneer de avond valt is iedereen binnen. In de woon/ eetkamer zijn de eettafeltjes van de kinderen opzij gezet. Een populair muziekprogramma waar tieners breakdance doen is op televisie en dat is als voer voor de kids. Ze dansen allemaal, zelfs de kleinsten doen mee. Het is een pracht gezicht. De ouderen kijken toe. Ik zit op de bank, Tebogho op schoot en Celine zit naast mij.

"Ons Plek", waar iedereen welkom is, waar cliënten weer opknappen, wat tijd in beslag neemt. Zij die net aangekomen zijn, moeten hun plek nog vinden, wat vaak enkele weken in beslag neemt. Sommigen overlijden er en sommigen vertrekken weer na een bepaalde tijd. Soms lopen ze weg en wordt er nooit meer van gehoordt. Redenen ? Ach ja, redenen te over.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800