Met andere ogen. . . .

Bij deze dank ik een ieder die mij heeft bericht mijn schrijven te waarderen en tevens ook het NHD voor de laatste publicatie, ook al is dat al weer even geleden. Er gebeurd hier elke dag zoveel, dat ik zo druk ben als een klein baassie, maar ik zal proberen om alles zoveel mogelijk bij te houden en ook zo veel mogelijk samen met jullie te delen.
Nogmaals iedereen, mijn dank !!!!!

Met andere ogen. . . .

Met andere ogen onderging ik de terugreis van Bloemfontein naar Kaapstad.
Ik stopte halverwege in Beauford West, een kleurrijk koloniaal plaatsje, gelegen midden in de droge Karoo, wat zich uitstrekt over het midden van Zuid Afrika. Ik arriveerde er rond de middag en besloot bij de toeristen informatie te gaan kijken of het nog ver was naar Maitjesfontein en of daar plek was om te overnachten. Uit de auto stappend werd ik gelijk aangesproken door een man, met een kleurrijk overhemd aan met van die behangmedallions er op, die te diep in het glaasje had gekeken en duidelijk een tijdje geen badkamer had gezien. Hij wilde geld. Ik maakte hem duidelijk dat eten geven geen probleem was, maar financiele bijdragen niet mogelijk waren. Anders verzuipt ie het, dacht ik, maar dat hield ik voor me. Ik vertelde hem dat ik even nog naar de toeristen informatie moest, maar toen ik terug kwam was de geverfde vogel gevlogen. Verderop lunchte ik op een terrasje, een dagschotel, spareribs met salade en friet voor 28 rand, zo een €2,50. Na lekker te hebben gesmikkeld zag ik de geverfde vogel aankomen slenteren. "Hey, nog honger", vroeg ik hem met een grijns. "I want money", was zijn antwoord. Ik schudde mijn hoofd. "Mag ik de botten", vroeg hij. "Je mag een dagschotel," antwoordde ik. Hij graaide de afgekloofde botten van mijn bord, stopte ze in zijn broekzak en slenterde door, knagend op één van de botten. Met stomheid geslagen keek ik hem na. Totaal op een andere planeet, dat kon niet anders. Een paar minuten later kwam de serveerster; "heeft het gesmaakt meneer?" Ik knikte van ja, nog steeds kijkend naar de zwerver. Ze volgde mijn blik en begreep gelijk waar de botjes waren gebleven. "Heeft hij er om gevraagd?" "Ja, nee, ja, maar geen probleem", antwoordde ik snel, daar ik niet wilde dat de man achtervolgd zou worden.
In gedachten wandelde ik terug, tja je komt hier vreemde vogels tegen.

Ik vervolgde mijn trip, nog een kleine 300 km naar Maitjesfontein, met muziek van o.a. Myriam Mekeba en andere Afrikaanse beroemdheden wat ik en Martin, hadden gekopieerd uit Deon zijn bestand. Met geweldige muziek, in een geweldige Mazda 323, door een kleurrijk desolaat landschap, geeft je genoeg tijd om te bedenken van wat er allemaal is gepasseerd. Hierdoor drukte ik het gaspedaal soms wat te diep in, waardoor ik politiecontroles miste, of juist niet. Tja, met rollo's kom je ver, maar aan de 'dank je wel brieven' voor de snelheids controles, hangt nou eenmaal een prijs kaartje, maar dat terzijde.
Mijn gedachten gingen naar de Charlie's van dit land, naar wat voor levenspad er voor hen was weggelegd. Het tegenstrijdige wat ik dagelijks ervaarde, de tegenstellingen, arm en rijk en al die verschillende mensen. Hoe de armoede creativiteit bij mensen doet ontwaken en uit van alles kitsch en kunst doet creëren, om een handeltje te kunnen drijven om van te overleven. Hoe rijkdom mensen er toe aanzet hoge muren te bouwen om hun huizen, ter bescherming, waardoor ze niet meer naar buiten kunnen kijken en zodoende zichzelf van hun vrijheid laten beroven, van de buitenwereld afsluiten met oogkleppen op.
Hoe anderen leven van dag tot dag en gekozen hebben voor het leven op de straat, getekend door drugs of alcahol en alle vrijheid hebben, of nemen, om te gaan en staan waar ze willen. Het kleurrijke bestaan hier, met al die verschillende culturen en zijn vele dis-crimi-natie.

Terug in de Kaap werd ik verwelkomd door twee vrienden uit Amsterdam, die er al enige tijd waren. Ik werd gelijk op de hoogte gebracht van alle geweldige bezienswaardigheden van de westerse Kaap provincie. Tja, het is mij bekent en het is goed dat toerisme zoveel werkgelegenheid brengt. Zelf geniet ik ook nog steeds van de schoonheid van dit land, met en zonder zijn tegenstrijdigheden. Mijn vrienden namen mij mee uit eten, naar een heerlijk restaurant in Houtbaai. Op de terugweg naar de stad overal politie. "Zijn mijn vrienden en ik voer ze rollo's", merkte ik nog grijnzend op. Bijna thuis, opeens loeiende sirenes, voor, achter en naast ons. Ik nog steeds denkend, die zitten achter iemand aan, dus maar even uitwijken naar de kant.
STOP!!! ook via een megafoon. Wat krijgen we nou, Kaapse Vice hier en ik draaide mijn raampje open, waarop ik werd gesommeerd handen omhoog te doen. "Sorrie, Ik ben Nederlands en doe hier vrijwilligers werk, wat doe ik verkeerd?" "Rijbewijs", sommeerde meneer de agent dreigend en ik graaide onder de cd's in het desbordkastje naar mijn internationale rijbewijs. Drie agenten om de auto heen, met hand op hun wapentuig. "Wie zijn dat", wijzend naar mijn mede passagiers. "Vrienden uit Amsterdam", antwoordde ik braaf. "Ja, ja en die donkere meneer achterin ook zeker", kreeg ik bitsend als antwoord terug. "Ja meneer", antwoordde ik braaf en gaf hem mijn rijbewijs. Eén blik was genoeg en zijn grimas veranderde in een grijns; "ze komen uit Amsterdam, toeristen", waarop ook de anderen moesten lachen. "Rij voorzichtig", kreeg ik nog even te horen en ik mocht gaan. Wederom 'gomsmacked', oftewel helemaal onthutst keek ik de agenten na, die in hun wagens stapten en gelijk weg waren.
Wij ook overigens, vreemde vogels die politie.

De volgende morgen werd ik wederom, zoals elke maandagmorgen vroeg gewekt door mannen die diep in gesprek zijn en dat gebeurd onder mijn raam. Tot nog toe schoof ik het raam dicht en draaide mijzelf om, maar deze keer stond ik op, omdat ik toch niet meer on slapen.
Ik opende de de luxaflex en was 'gomsmacked'. Mijn mond viel open van verbazing. Met nog de slaap in mijn ogen was ik getuige van een schouwspel wat geen dagelijkse kost is voor een Westfriese jongen zoals ik. Vijf mannen doorzochten alle vuilniscontainers die door de jongens die de flat onderhouden vanmorgen op straat waren gezet. Eén van de mannen haalde een korte broek uit de container en hield deze voor zich. Hij leek er nogal content mee te zijn. Een andere man viste een vlesje fanta en een vlesje sprite uit een zak vandaan. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht en hij zette het ceremonieel neer aan de andere kant van de straat, waar al enkele andere veroveringen stonden. Een andere man stauwde een winkelwagen vol met kranten en plastic zakken vol met blikjes en vlessen. Het tafereel veranderde toen een busje met werkvolk aankwam, die even verderop met een huis bezig zijn. De vlesjesman was in een paar seconden bij zijn vondsten. De anderen groepeerden ook hun eigendommen, als of er kapers op de kust waren geland. De mannen die uit het busje stapten melden zich bij de bijrijder die dat noteerde. Eén van hen dook gelijk de container in en vond al gauw iets waar hij even aan rook en toen in zijn mond stopte. Twee van de vijf mannen, die mij hadden wakker gemaakt, stevende gelijk op de bijrijder af en vroegen hem waarschijnlijk of hij nog werk had. De bijrijder schudde zijn hoofd en beiden zette hun onderzoek voort.
Ik legde het geheel vast. Een kwartier later was de rust weer wedergekeerd.

'Met andere ogen', het gezichtsveld verruimen, wat nooit ophoudt, zekers niet in een omgeving als deze. Ik stapte weer in mijn Mazdaatje, op naar Muizenberg, want ik was benieuwd naar de Ciskes, maar daarover de volgende keer meer.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800