Eten als project op zich. . . .

Het overleven brengt menige zwerfjonger en kind op het verkeerde pad. Homestead is een organisatie die zich daar over buigt.

Mijn dank voor al jullie aandacht en acties en mijn kerstwens is nog altijd het kindertehuis in de Transkei.

Homestead,

De morgenstond heeft goud in de mond. Wederom een blauwe heldere hemel en een rustige zee in de verte. Ik had niet echt goed geslapen, daar ik de hele nacht visite had van zo een zoemende rot mug of muggen. Tot in de late uurtjes deden deze bezoekers zich te goed aan mijn bloed. Vroeg mij bij het opstaan af of een mug ook Tcellen heeft en of viral load gemeten zou kunnen worden. Want eigenlijk zouden die etters nu dus ook seropositief moeten zijn. Ik telde 4 bultjes op mijn rechterarm en twee op mijn linker.
Na een snelle kouwe douche, een bak koffie en een zuid afrikaanse brinta, stapte ik achter het stuur van mijn trouwe Mazda en ging op pad om Charida op te pikken. Ik heb samen met Charida gestudeerd op de Hoge school van Amsterdam. Zij doet hier onderzoek voor haar studie en wil haar studie daar mee afronden. Wij gingen op pad naar een inloop centrum waar zij enkele maanden heeft meegelopen. Dit inloopcentrum bevindt zich in Muizenberg, wat een klein uurtje rijden is van Cape Town centrum.

Rond 9 uur arriveerden wij in Muizenberg, een mooi plaatsje aan de kust. De inloopplek bevond zich in een park naast een rivier, die het park scheidde van de rijke buurt, waar docters, advocaten en andere notabelen wonen. Een prachtige omgeving, wat de foto's dan ook wel laten zien.
We werden ontvangen door Jakes, een man van in de 40, die al bijna 20 jaar met zwerfkinderen en jongeren werkt. Jakes was druk bezig met het maken van ontbijt voor de kids. Het gebouwtje in het park is klein, net groot genoeg om 12 kinderen te laten eten. Er is een klein keukentje, waar alles aanwezig is wat noodzakelijk is.
Jakes vertelde dat de kinderen zo rond 9 uur aankomen en dat het er tegenwoordig 7 of 8 zijn.Het zijn allemaal kinderen van de straat, die niet naar school gaan omdat daar geen geld voor is. Sommigen zijn er wel eens geweest, sommigen kunnen ook wel lezen en schrijven, maar sommigen ook niet. De meesten van de kinderen zwerven op straat vanwege armoede of omdat ouders alcoholist zijn. Hij was bij alle ouders, vaak alleen moeder, langsgeweest om daar een gesprek mee te hebben. Bij één moeder van twee jochies was hij op drie verschillende tijdstippen langs geweest, maar deze was er nooit. Niet vreemd dat de kinderen dan op straat gaan zwerven, was mijn gedachte. Uiteindlijk vond hij de moeder bij een stel andere vrouwen in een buurtkroeg, 's ochtends om 9 uur. De moeder ging mee naar huis en liet Jakes thuis alle papieren en aktes van de kinderen zien en twee stapeltjes schone kleren. Ze was helder van geest genoeg dat zij daar de belangrijkheid van inzag. Kinderen hebben ook aandacht en eten nodig, vertelde Jakes haar. Ze antwoordde hierop dat ze nooit thuis zijn en dat dat de reden was waarom zij ook weg ging. Ze gaf toe alcoholiste te zijn.

Rond kwart over 9 kwamen de eerste kinderen aan.
Heel netjes zeiden ze allemaal goedemorgen, nadat ik ze een hand gaf en mij voorstelde. Ze kregen domino aangereikt en een soort van poule spel, biljarten. Ze stelden een tafel buiten op, een paar stoelen er bij en sattelden zich in de schaduw. Het spel begon gelijk. Ik observeerde ze een tijdje en zocht contact met ze wat makkelijk ging. Ze waren aardig en vriendelijk en zagen er uit als straatschoffies. De felheid van het spel, kan zelfs bij domino, liet glinstering in hun ogen zien. Kleine ratjes, Ciskes in spé.
Eén van de jongens zonderde zich wat af en keek mij ook niet aan wanneer ik tegen de jongens sprak. Hij zag er dan ook het meest armoedig en gehavend uit.

Jakes vertelde over zijn werkervaring in de opvanhuizen waar hij had gewerkt. De eerste nachtdienst in een nachopvang voor jongeren moest hij alleen doen. Vier en twintig puberende jongens, sommigen bijna net zo groot als hij. De twee grootste jongens raakte aan het vechten. Jakes probeerde eerst verbaal de jongens duidelijk te maken dat ze moesten stoppen, maar luisteren deden ze niet. Dan maar grof geweld, want dat kon toen nog. Hij pakte de twee bij hun kraag en sloeg de koppen tegen elkaar. Bloed stroomde uit hun neuzen. Hij beveelde ze hun koppen onder de kraan te steken, de rommel op te ruimen en allemaal naar bed. Iedereen luisterde gedwee. Jakes is een ex rugby speler. Enkele jaren later kwam één van de jongens op bezoek bij hem om zijn aanstaande vrouw voor te stellen. De bloedneus toen opgelopen had de jongen zijn leven doen veranderen en daar wilde hij Jakes voor bedanken. Hij vertelde Jakes ook dat zij hem hadden willen beroven, maar na dat incident waren ze huiverig geworden en plannen waren gewijzigd. De jongen heeft nu een eigen bedrijfje, zo kan het dus ook gaan.

Er kwam een meneer aanrijden in een mooie auto. Het bleek dat hij bestuurslid was van het Muizenberg Improvement District, wat een plaatselijke organisatie blijkt te zijn die werkt aan beter wonen. Ik sprak de meneer natuurlijk aan, stelde mij voor. Hij gaf graag uitleg over hun doen en laten en liet weten heel blij te zijn met Jakes. Zo hebben zij een project opgezet om alcoholisten de straten schoon te laten vegen, wat goed gevolg heeft. Soms zijn ze er een dag niet, maar ja, de verdiende centjes moeten ook rollen natuurlijk. Het straatkinderen project wordt ook door hen gefinancieerd en zo zijn er nog verschillende andere projecten in Muizenberg waar zij zich mee bezig houden. Voor zover ik begreep was dit district gericht en heeft elk district zo zijn eigen organisatie.
Het was jammer dat hij andere drukte had, maar wij werden gelijk uitgenodigd voor de lunch op de 24ste december met de straatschoffies.

Ondertussen was de pap klaar en de kopjes thee stonden ook te dampen. Netjes ginngen de jongens zittenen werd de pap en thee voor ze neergezet.
Ze vouwden hun handen en het gebed ving aan. Bidden voor het eten.

Straatschoffies, zo jong, net tiener, of misschien wel net niet. Deze ochtend- opvangplek werd opgezet omdat de kids een probleem waren in de buurt. Twaalf jongens waren er in het begin. Twee zijn er bij de ouders terug en ééntje heeft tijdelijk vast gezeten, waarna deze door moeder weer boezemaal is ontvangen en waarna beiden zich weer hebben herenigd met vader die in George woont.
Om half één krijgen ze nog een warme maaltijd, waarna Jakes om 1 uur de deuren sluit.

De straat is weer voor hen.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800

Tijdelijk postadres;

Wil Groot
P/a Edmund Thwaites
St. Denis Mansions No 9
Ave. St Denis
Frenaye, Cape Town
8005