Alleenstaande moeders. . .

Als eerste wil ik iedereen natuurlijk bedanken voor jullie reacties. Ik heb niet precies alle email adressen geteld die wilhelmus lezen, maar hwt zijn er meer dan 500 en daar ben ik heel blij mee. Soms vragen mensenmij of ik op hives wil. Ik wil dat graag maar heb er geen tijd voor. Jammer, dus doe het zo.
Nu mijn laatste ervaring.

Alleenstaande moeders,

Het is avond en de zon gaat onder, na een warme dag. Eén van de eerste echte zomerse dagen in Kaapstad, waarvan er nog maar weinig zijn geweest. Ook hier is het weer van de rel, waar menigeen dan ook over klaagt en waar ook in de kranten aandacht aan wordt gegeven. Maar als het dan ook mooi weer is, dan is het heet en blijf je de schaduw wel opzoeken. Iedereen die aan het werk is moppert dan weer, lijkt Nederland wel.

Mijn gedachten gaan terug naar de jonge moeders die ik ruim een week terug op straat was tegen gekomen. Ze benaderde mij toen ik net wandelend op weg was, naar Seapoint, om wat inkopen te doen en een krantje te scoren.
"Meneer, meneer, heeft u wat te eten voor ons"? Twee jonge meiden, allebij een kleine op de arm keken mij met heldere ogen, hongerig aan. Andere voorbijgangers lopen er met een grote boog omheen. "Kom maar mee, ik ben toch onderweg naar de supermarkt". Wanneer we de Mainstreet van Seapoint binnenwandelen zegt Suzanne;"we moeten oppassen hier dat we niet worden gearresteerd". Ik kijk ze vragend aan, "hoezo"? "Het is verboden te bedelen in Seapoint". Ik stel voor dat er één van de moeders mee gaat en dat de andere met de kinderen in Greenpoint blijft. Suzanne besluit met haar dochters, één van twaalf en de ander vier aan de andere kant van de grens te blijven.
De andere moeder stelt zich voor als Daphne en de kleine jongen op haar arm heet David, is twee jaar oud en slaapt op haar ferme boezem. Hij is zwaar zegt ze. Ze is 23 en vertelt dat haar man is weggelopen. Ik vraag haar of ze meer kinderen heeft, waarop ze nee antwoordt. Suzanne heeft er eigenlijk nog twee, maar die zijn haar afgenomen door de kinderbescherming, vertelt ze. Die zijn in foster gezinnen geplaatst.
"We zoeken naar werk, maar dat is moeilijk. Ik heb bij een supermarkt gesolliciteerd, maar heb daar niets van gehoord, ze bellen maar niet terug".
Ze vertelt dat ze in een township wonen, bij elkaar. Eerst woonde Suzanne haar grootmoeder er ook, maar die is overleden.

Bij het betreden van de supermarkt krijg ik de nodige aandacht.
Ik vraag haar wat ze wilt hebben, waarop ze antwoordt dat de luiers hier duurder zijn dan bij de supermarkt bij hun.
"Luiers kan je niet eten, wil je brood"? Dat is goed, dus pak ik twee broden en stop deze in haar mandje. "Wat wil je er op, vlees of wat anders"? Ze zegt iets wat ik niet begrijp, wat even later boterhamworst blijkt te zijn. "Wat nog meer"? "Dit is genoeg. David is nog niet zindelijk en het is beter dat ik nu naar buiten ga. Als hij nu gaat plassen dan wordt het winkelpersoneel niet blij".
Tja, even peniebel dus.Ik kijk om mij heen en loop nog even langs het fruit. Snel 5 bananen en 5 mandarijnen, ook al wil ze er maar twee. Mijn eigen boodschappen doe ik ook even snel, want ik hou die winkelbediendes liever te vriend. Ik zeg haar wanneer het broekje nat wordt ze dan snel naar buiten moet lopen en dat ze daar dan maar even moet wachten tot ik er ben. Ze blijft achter mij aan hobbelen en ik doe er nog een pot pindakaas bij. Wanneer ik haar de tas aanreik kijkt ze mij stralend aan. Kosten 43 rand, nog niet eens 5 euro. De dame achter de kassa en de jongen die de spullen in de plastic tas doet reageren ietwat anders. Jammer dat ik geen camera bij mij had, want ik had het allebij wel willen vastleggen.
Op de terugweg vertelt ze dat ze graag de kleine naar een peuteropvang wil brengen, zodat ze tijd heeft om een baan te zoeken. Ik raad haar aan Suzanne op te laten passen, wat ze een goed idee vindt.
Ik vraag haar of ze op school gezeten heeft. Ze zegt tot de zevende. Ze vertelt dat Suzanne de negende heeft gehaald en dat is erg goed, die kan goed leren, waarop ze lacht.

Wanneer de groep weer herenigd is en Daphne de plastic zak met boodschappen laat zien, zie ik blije gezichten. Ik vraag Suzanne waar haar man is. "Die zit in de gevangenis, omdat hij ging stelen". Ondertussen wordt de kleine jongen wakker. Hij kijkt mij met grote ogen aan, grote vragende ogen, van wie is die vreemde witte man. Daphne loopt met hem naar de stoeprand, zegt wat in dialect tegen hem, trekt zijn broekje uit en plaatst hem tussen twee geparkeerde auto's, die kijkers nog steeds gericht op mij en hij doet zijn plas. Suzanne gaat tegen een muur aan zitten en haalt een brood uit de plastic zak en de pot pindakaas. Met twee vingers haalt ze er wat uit en smeert dit op een boterham. De kleine jongen krijgt eerst. Beide knuistjes houden het broodje vast en hij hapt er gretig in. Hij lacht naar zijn moeder.
Ik vraag Suzanne hoe oud of ze is. Ze lacht en zegt 27. Haar voortanden ontbreken en ik vraag haar hoe dat kan. Ze vertelt dat ze vroeger als kind altijd iedereen beet en dat ze daarom haar tanden er uit heeft laten halen en ze lacht weer.
Ik vraag of ze nog hulp krijgen als alleenstaande moeders. "We krijgen 200 rand kinderbijslag per kind, wat net genoeg is voor school en een beetje eten". Wanneer ik vraag hoe ze zich dan onderhouden lachen ze beiden weer naar me. Bedelen en af en toe een man, want dat is ook werk. "Soms maak ik schoon en help ik anderen, waarvoor ik meestal eten krijg", antwoordt Daphne.
Ze beleggen nog enkele boterhammen met vlees en bieden mij er ook één aan.
Ik bedank ze en wens ze nog een fijne dag.

Wegwandelend gaan mijn gedachten naar de alleenstaande moeders in Amsterdam. Suzanne was 15 toen ze de eerste kreeg. Hier moeten ze zichzelf redden, maar helpen ze elkaar.
Wanneer ik later vrienden mijn ervaring vertel zeggen deze mij dat ze de volgende ochtend weer zullen staan wachten op mij. Maar helaas, ik heb ze niet meer gezien.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800

Tijdelijk postadres;

Wil Groot
P/a Edmund Thwaites
St. Denis Mansions No 9
Ave. St Denis
Frenaye, Cape Town
8005