Ochtendnieuws en debatteren

Ochtendnieuws, . . . .

Tijdens ontbijt, om half acht 's morgens kijk en luister ik altijd naar het nieuws. Ik kan kiezen uit drie talen, op drie verschillende zenders, maar kies altijd voor de Engelse zender. Zuid Afrikaans vergt te veel energie op de vroege morgen en die andere taal, wat het ook mag zijn, Xhosa of Zulu, versta ik niet.
Ik vang op dat er elke dag 260 moeders en kinderen overlijden vanwege honger, slecht voedsel en ziektes. Ik richt mij op het nieuws en zet het wat harder aan, want dit wil ik even horen. Er valt wat aan te doen, wordt er gezegd, want er is geld genoeg bij het ministerie van gezondheid. Voor de ziektes waar ze aan overlijden zijn medicijnen. Het ontbreekt alleen aan verplegend personeel, vooral in de rurale gebieden.

Op de lagere scholen is sprake van een grote toename van agressie. Nieuwe spelletjes zijn; hit me hit you en rape me rape you oftewel sla mij sla jou, verkracht mij verkracht jou. Hier is sprake van kopieergedrag, wordt er gezegd. De hoofden van de scholen worden er op aangesproken, maar een dag later ook vooral de ouders. Kleine potjes hebben grote oren. Men zou daar meer rekening mee moeten houden, ook als het hele gezin maar één woon slaapkamer heeft. Verder wordt de media niet gezien of genoemd als van invloed zijnde.

In Gauteng, één van de noordelijke provincies, gaan de vrouwen de straat op om te protesteren. Ze pikken het niet langer en zijn het zat over hoe zij worden behandeld door de mannen. Taxi chauffeurs worden voor het gerecht gedaagd omdat zij een jonge vrouw hebben lastig gevallen omdat zij een minirokje droeg. Ze werd door een hele groep taxichauffeurs gepakt en betast op een verschrikkelijke manier. De nationale vrouwendag brengt vrij veel naar boven. Op vele plaatsen gaan de vrouwen de straat op. In de oosterlijke Kaapprovincie wordt gesproken over verandering in het rolpatroon man vrouw. De vrouwen moeten het recht hebben nee te zeggen wanneer zij niet willen. We leven in een nieuwe tijd en wij moeten meegaan met de modernisering.
Het lijkt wel of de tijd stil gestaan heeft. Het gaat er af in deze wereld.

Mijn doel deze morgen is het Selisian Instituut, waar ik een afspraak heb met de principal, Mister Brouwn. Bij het stoplicht in de stad koop ik even snel een Cape Times. Langs de weg zitten zo een tachtig mannen te wachten om opgepikt te worden voor werk, want zo gaat dat hier. Wanneer je personeel nodig hebt, dan rijd je gewoon even met je bakkie de stad in en laad je je wagen vol. Je betaald ze dan 70 rand en laat ze een volle dag werken. Op het einde van de dag zet je ze af waar je ze hebt opgepikt. Werken deze mannen zwart en wie betaald er belasting? Op de voorpagina een grote kop over de toestand op de lagere scholen.

Het Selisian is een laatste plek waar straatkinderen en jongeren terecht kunnen voor scholing en workshops. In de workshops leren ze houtbewerking, metaalbewerking, ze leren er metselen, of creatieve beroepen. Het is een laatste mogelijkheid om levensvaardigheden te leren die nodig zijn om mee te kunnen draaien in de maatschappij. Wanneer ik er aankom zie ik alleen maar jongens. Velen van de jongens slapen bij de homestead, een onderdeel van het Selesian instituut. Vele jongens hebben een crimineel verleden. Tja, wanneer mensen honger hebben kunnen ze rare dingen doen. Ik parkeer de mazda, die het weer geweldig doet en vraag één van de jongens waar ik Meneer Brouwn kan vinden. "Op de eerste verdieping", zegt één van de jongens, "loop maar even mee". Hij lacht naar me en ik zie dat zijn voortanden ontbreken, iets wat vele straatjongens hebben. Men zegt dat dit betekent dat je dan bij een gang hoort, maar zeker ben ik daar niet van. Een modeverschijnsel, want mijn oudere broer heeft het ook en het bleek dat mijn vader het ook had, had iemand anders gezegd, maar het fijne weet ik nog steeds niet. Het komt van te éénzijdig eten, maar weer geen bewijs. Het komt ook van Tic, oftel cristal meth, een verschrikkelijk verdovend middel, nog erger dan heroine.
Bij het kantoor op de eerste verdieping ontmoet ik de principal, een aardige man van 68 jaar oud, die over enkele weken afzwaaid, want dan gaat hij met pensioen. Hij is blij mij te ontmoeten en zegt dat ik precies op tijd kom. Na het paasfeest willen ze een week wijden aan hiv aids. Het zou geweldig zijn wanneer jij dan elke ochtend met een groep bezig kan zijn. Natuurlijk stem ik gelijk toe. Ik vraag hem of het mogelijk is om de jongens alvast een beetje te leren kennen, om te assisteren in de klassen. Hij stelt mij voor aan een docent, die mij vraagt of ik 's middags terug wil komen, om half twee. Wanneer ik er ben zitten er negen straatjongens achter oude tafeltjes op oude stoelen. Twee jongens komen later binnen druppelen. Tja het gebouw is oud en zo ook het interieur. De docent wil ze leren werken in groepen. Om het stel in twee groepen te verdelen en uitleg te geven wat er van hun wordt verwacht neemt al 20 minuten in beslag. Dan krijgt de éne groep de opdracht op te schrijven waarom het belangrijk is dat ze leren over kilometers en liters. De ander moet daartegen in verweer gaan, dat het onnodig is om over km en liters te leren. Twee groepen tegen elkaar, in debat over km en liters. Op deze manier moeten ze leren in groepen te werken. "De jongens zijn gewend alleen voor zichzelf te zorgen, want op straat sta je er ook alleen voor", vertelt de docent mij. Het is geweldig te zien hoe de jongens het spel oppakken, ook al is het wachten op de beurt heel moeilijk en raken de jongens snel in heftge discussie verwikkeld. Degene die zijn gelijk krijgt, verdiend en punt.
We besluiten dat ik de ene groep ga begeleiden en de docent de andere. Duidelijk is te merken dat het straatleven, de lijmsnuiverij en dacha, is mariuana, veel invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de jongens.
"ik ga een eigen bedrijf beginnen en werk thuis en vroeger waren kilometers en liters ook niet belangrijk", zegt de éne groep.
"Wij leven in de nieuwe tijd en hoe zit het dan met je klanten, je moet ze uitleggen hoe ze bij je moeten komen en dat in de prijs berekenen", brengt de andere groep naar voren, nadat ik ze dat heb ingefluisterd. Het is mooi om te zien hoe ze debatteren, ook al gaat dat, wanneer het heftiger wordt gelijk over in het Afrikaans en dan gaan ze opeens allemaal staan en praten ze tegen elkaar in. De tijd is heel snel voorbij, het is gewoon een klucht te zien hoe ze tegen elkaar ingaan, al proberen we ze constant duidelijk te maken dat je moet luisteren naar wat de tegenpartij zegt, er dan samen over praten en dat één dan het woord moet nemen om er tegen in te gaan. Maar 'moeten' slikken ze niet echt. Uiteindelijk begrijpen ze wat het doel is van de opdracht, ook al is de puntenscore en wie er gewonnen heeft het belangrijkste voor de boys.

De docent vertelt later dat aandacht krijgen van de jongens, van de groep veel tijd en energie vergt. Om 1 op 1 met ze aan de slag te gaan is bijna onmogelijk, omdat dan de rest niet meer onder controle te houden is.
Het was vandaag de laatste lesdag. Pasen komt er aan en 14 april begint de school pas weer. De meeste jongens worden in de vakantie tijd naar huis gestuurd. Zij die geen thuis hebben verblijven in de homestead of worden ergens anders ondergebracht. Tja en dan is er nog altijd de straat, waar ze zich het meeste thuis voelen.

Na de vakantie zal ik zo veel mogelijk actief zijn op die school en voor die tijd in de townships. Weer een uitdaging om naar uit te kijken.

Het laatste nieuws van de Transkei is dat de deuren en ramen er worden ingezet. Daarna de vloeren nog en de watertanks en dan kan men beginnen met de muren. Er zit schot in. Nog steeds hopen we om in Mei te openen.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800