Op pad met de Ciskes. . .

Op pad met de Ciskes. . . .

Het is vakantietijd in Zuid afrika. De paasvakantie duurt hier twee weken. Je zou zeggen dat dit voor de Ciskes niet geld, want die gaan toch niet naar school, dus hebben altijd vakantie. Wanneer je op straat leeft, wat de meeste Ciskes doen, dan kan je niet naar school, omdat je geen schoolgeld kan betalen en geen schooluniform hebt. Als straatratten bedelen ze, gappen hier en daar van alles wat mogelijk is, of halen vuilnisbakken leeg. Zo zie je, honger laat Ciskes vreemde sprongen doen, dus altijd vakantie heeft vele nare kanten wanneer er niemand voor je zorgt.
Veelal komen de Ciskes, de straatkinderen al vroeg in aanraking met meneer de agent. Deze zien zij dan ook niet als hun grootste vrienden. Via justitie komen ze in jeugdgevangenissen terecht en dat is hier iets anders dan bij ons, iets minder verzorgt ook. Een andere mogelijkheid is dat ze in contact worden gebracht met Homestead, een organisatie die de jongens onderdak biedt. Ik zeg jongens omdat ik er alleen nog maar jongens heb gezien. Toch hebben ze vrije keus om er te blijven. Ze kunnen de straat weer op wanneer ze willen, wat meestal niet gebeurd, omdat sociaal werkers zich over hen ontfermen. Onder begeleiding worden ze dan weer in contact gebracht met familie en wordt geprobeerd het probleem op te lossen. Soms is familie niet meer te achterhalen en worden andere oplossingen gezocht, zoal als foster parents.
De Ciskes met wie ik de laatste tijd actief ben zijn jongens die in een project meelopen in Muizenberg, wat zo een 25 km verwijderd is van Kaapstad. Omdat de gemeente Muizenberg problemen had met de stratkids, schakelden zij Homestead in om er iets aan te doen. Er werdt een ochtendopvang opgezet, waar de Ciskes zich konden komen wassen, ontbijt kregen en een lunch. het resultaat was positief. Criminaliteit verminderde en 8 van de 12 kinderen woont weer thuis of bij aanverwante familie. Ze komen allemaal nog steeds naar de ochtendopvang, waar zij momenteel leren rekenen en schrijven.

Een week geleden werd ik benaderd door Vernon, de coördinator van het project, die mij vroeg of mijn aanbod nog steeds open stond. Ik had ze namelijk voorgesteld om met de kids de Tafelberg te gaan beklimmen. Natuurlijk wilde ik dat graag gaan doen, want die boys liggen na aan mijn hart. Het zijn rascals, ontdeugend, maar met een klein hartje. Even een aai over de bol, of even stoeien en ze smelten. Het zijn nu eenmaal pubers, dus beïnvloedbaar wanneer je het juiste gereedschap hanteert.
Afgelopen donderdag was het dus zover. Om half negen moest ik bij de Homestead zijn. Ik was er op tijd, alleen had Vernon in zijn hooft dat ik bij het hooftkantoor zou zijn. Dus even misverstand. Hierdoor leerde ik wel gelijk de nachtopvang kennen. Hier waren zo een 30 jongens, variërend in leeftijd van 8 tot 17 aanwezig. De coördinator daar vertelde mij dat hun vakantie aktiviteit die dag het planetarium zou zijn, gelegen in het centrum van Kaapstad.
Vernon stond voor de deur, dus wij gingen op naar Muizenberg, waar zeven jongens en een meisje, genaamd Janine klaar stonden. Ze hadden er zin in.
De kids zaten dan ook snel in het busje. Het was grappig te zien dat de oudste jongens met Janine achterin plaats namen. Janine is een mooi meisje en al vele jaren op straat. Ze heeft een speciaal adres waar ze zich elke dag kan wassen, want dat moet, vindt ze. Ze heeft mij verteld dat zij af en toe drugs gebruikt, waaronder ook tic. Ik heb haar uitgelegd wat de gevolgen daar van zijn. Ze luisterde naar mij, maar of het echt doorgedrongen is weet ik niet.
Ze is populair bij de boys.
"Okay boys an girl, nu luister goed naar mij". jakes de dagelijkse begeleider spreekt ze toe. "Het is verboden te roken, dus laat dat spul hier. De Tafelberg is heel draag, dus vuur verspreid zich snel. Luisre naar wat Wil jullie zegt en blijf bij elkaar. Jullie gaan samen op pad, dus ik verwacht jullie ook samen weer terug".
En weg waren we. In Muizenberg werden alle andere daklozen gedag gezegd. Ik kan jullie zeggen dat er heel wat rondliepen.
Tijdens de rit zijn de boys heel uitgelaten. "Hey guys, ik krijg net een sms'je van mijn broer Stef. Hij staat met vrienden bij de tafelberg op ons te wachten, misschien gaat hij wel mee".
"A brother from a differend mother", merkt Andrew gevat op. ( vert; Een broer van een andere moeder). Tja, familiebanden zijn hier ietsje anders.

Om 11 uur klaar voor vertrek. Een helderblauwe hemel, geen wolkje aan de lucht. We werden dus uitgewuift door Stef en zijn reisgenoten die ons wat te knabbelen hadden meegegeven voor onderweg. Na 10 minuten had liet Tofu zijn interesse al blijken naar de inhoud van de zak die Stef mij had gegeven. Tja, die oogjes zien alles. Naarmate we hoger gingen werd de lucht eiler, waardoor ademhaling moeilijker ging. Bij Janine was dit al na een paar honderd meter. Hierdoor hield zij de andere jongens duidelijk op. Eén van de boys bleef dicht bij haar in de buurt. Ik zorgde er voor tussen de twee te blijven en ze geen kans te geven om wat dan ook uit te halen. Wat zullen die twee mij hebben vervloekt af en toe. Tja, we zijn allemaal jong geweest.
Ik was dus alleen met deze acht en wilde ze allemaal boven hebben en allemaal ook weer heel beneden. Een stel ouderen die ons passeerden boog zich over Janine. "Hier meisje, heb ze wat zoetstof, want je hebt zoetigheid nodig". Ze aanvaarde he gretig, stond darna gelijk weer op en de groep was gelijk weer in beweging. Even later lag ze weer."Mijn spijkerbroek is te strak", klaagde ze. "Zal ik er een rokje van maken, trek maar uit en ik bind het om je middel heen".
Ik stuurde de boys omhoog en bleef alleen met haar achter. "Jij bent 18 jaar oud, ik ben 50 en jij wilt het opgeven? wat ben je voor een slappeling. Nu zie je wat de drugs met je doet". "Jij slaapt niet op de straat, zoals ik", was haar antwoord. "Daar kies je zelf voor, er zijn andere mogelijkheden, waarvan je gebruik kan maken". Ik kreeg geen reactie. "Hier is je water, ik ga door nu" en draaide mij om. Even later hoorde ik haar achter mij en weer even later passeerde ze me.
Het spel herhaalde zich frequenter de hoger we kwamen. Mijn rugzak puilde uit van alles wat ze mee hadden, waardoor ik zelf ook regelmatiger moest gaan zitten, waarbij ik gebruik maakte van Janine's pauzes. Ik besefte mij duidelijk dat het pad omhoog om op hat dak van de Tafelberg te komen echt stijl is.
Om 13.35 arriveerden we op de top. Iedereen was op. We zochten een plek in de schaduw. Ik wrong mijn tshirt uit, nat van het zweet, net als de rest van mijn kleding. Lunchen was onze eerste gedachte. Brood met boterhammeworst en appels. Ze haalden appelsap en jus de orange uit een tas, wat mierzoet was. Alles werd netjes verdeeld, al ging het met de nodige commentaar. Karl, 16 jaar oud, was degene die alles een beetje onder controle hield. Ik had hem de hele tijd niet gezien. Hij was voorruit gegaan, terwijl hij zijn rechterbeen eigenlijk meesleept. Op zijn twaalfde is hij zo erg in elkaar geschopt dat zijn éne been is verminkt. Ik vroeg hem hoe dat kwam, waarop hij antwoordde dat hij toen veel vocht. "Het waren allemaal gangsters", vertelde hij mij "en ik was en ben niet bang. Dus ik vocht terug of begon en wat je geeft krijg je terug he".
Na de lunch verkenden we het Tafelbergblad. De jongens waren daar veel sneller. Karl had hier moeite om ze bij te houden. Andrew en Keaten hielden het in de gaten en maanden de anderen af en toe te stoppen om te wachten op Karl.
Toen we de andere kant bereikten, uitkeken over Kaapstad en in de verte Muizenberg zagen leggin begonnen ze allemaal opeens te gelijk te praten in het Afrikaans. Daar is Muizenberg en daar is Lavendel en daar is Wijnberg en zo ging het door. Iedereen was onder de indruk. We begaven ons verder naar een ander punt, waar we Kaapstad en de haven zouden zien. Ook daar waren ze weer allemaal uitbundig. De stijle wand maakte de kleine jongens bang. De hagedissen werden achterna gezeten, waarbij ik Tofu aan zijn oor vatte, omdat hij er één wilde stenigen. Tja, kids.
"Een cobra, een cobra, ik zag hem eerst", jelde Janine, waarop de andere jongens gelijk naar voren sprongen, want ze wilden de slang ook zien. "Je mag het beest hebben hoor", lachtte ik naar Janine, maar dat hoefde nou ook weer niet.

Na 1,5 uur te hebben rondgewaald op het tafelbergblad moesten we terug. Om 4 uur zou Vernon weer beneden staan. Ook de terugtocht nam langer in beslag dan de vorige keer. Waarschijnlijk kwam dit omdat het nog steeds erg warm was. We zagen nog Dassies en veel ander kruipend spul, waarvan ik de namen niet
weet en de jongens ook niet. De afdaling ging sneller, maar ik voelde vooral mijn knieën. Janine had weer rustpauzes nodig, doch deze keer gunde ik ze de tijd. Tenslotte zijn wij allemaal jong geweest.

Ik nam afscheid van de Ciskes op het centraal station, waar ik ze op de trein terug naar Muizenberg zette. Het was spits uur nu en op en neer naar Muizenberg zou zeker drie uur tijd in beslag nemen. Ik mocht nog even kaartjes voor ze kopen, acht enkeltjes naar Muizenberg. "Tja, geld geven doe je niet, want dat zie je nooit meer terug", zei Vernon mij. Het was de eerste keer dat ik in het station was. Spits tijd en het zag zwart van de mensen. Makkelijk begaf ik mijzelf als énige blanke door de menigte, omringt door acht Ciskes, een ervaring op zichzelf, met mijn acht bewakertjes. Ik gaf ze de kaartjes, waarop ik ze verwittigde de kaartjes morgen weer aan Jakes te geven, daar die ze nodig heeft voor de boekhouding, niet vergeten hoor. "Weet u de weg terug Meester Wil", vroeg Janine. "Wilt u dat ik met u meeloop", vroeg Andrew nog. Opeens allemaal zo netjes. Omstanders keken toe en ik lachtte. "Dat hoeft niet hoor, dezelfde weg terug moet ik kunnen vinden". Ze lachtten terug en waren allen even snel verdwenen in de menigte.

Het was een geweldige dag, een pracht ervaring en ik doe het zo weer. Toen ik even later de auto ophaalde bij homestead en daar verslag deed vroeg de Mammy of ik ook haar jongens volgende week mee op pad wilde nemen. Natuurlijk doe ik dat, hier is mijn kaartje, bel mij maar.


Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800