Yabonga

Yabonga. . . . .

Graag zou ik reageren op alle reacties die ik krijg, maar helaas heb ik daar de tijd niet voor. Het doet mij heel veel goeds te horen en te zien hoe er mee geleeft wordt door iedereen. Er gebeurd heel veel rond mij en ik ontmoet geweldige mensen, die zichzelf allemaal inzetten op een geweldige manier. Momenteel zit ik midden in de voorbereiding om naar de Transkei te gaan met een cameraman, die opnames gaat maken over de Transkei en wat wij daar willen bewerkstelligen. Deze opnames gaan gebruikt worden voor een documentaire, een pilot, waarmee ze gaan proberen om fondsen te werven om een serie programma's te maken over mijn wel en wee hier. Zij hebben mijn weblog gelezen en mij daarvoor benaderd. De reden hiervoor is om aandacht te vestigen op vooral de kleine projecten waar ik mijzelf voor inzet. De opbrengst is voor de kinderen en vooral zij die het nodig hebben. Volgende week wordt dus een spannende week en ik heb er zin in, want ik ben er van overtuigd dat alle aandacht nodig is.

De afgelopen week heb ik mijn tijd gestoken in de organisatie Yabonga, wat "dank u" betekent. Yabonga is een organisatie die zich buigt over hiv en aids en alles wat daar om heen hangt. Hun cliénten gaan van nul tot oud. Yabonga is actief in bijna alle townships, in vele klinieken en zijn vooral bezig met support. Bijna iedereen die werkt in het veld is hiv positief. Ook zijn ze er heel open over.
Ik ben met Yabonga in contact gekomen via Stef Bakker van Orange Babies, die een community moeders project steunt, opgezet door Yabonga. Onder andere hiervoor was Stef enige weken geleden een kijkje komen nemen, tesamen met een stel geweldige vrienden. Met kleurrijke mensen een kleurrijk project bekijken is goed voor de inwendige mens en leverde geweldige contacten op. Het gevolg was dan ook dat ik gelijk verschillende veldwerkers werd uitgenodigd.
Buiten het community mothers project gaat Yabonga ook binnenkort van start met een mannen project. Mannen zijn de laatste tijd opgeleid tot groepsleiders/ counselors. Buiten sportaktiviteiten worden zij ook ingezet bij support groepen.
Eens in de twee weken komen deze mannen bij elkaar om vooral te spuien wat ze in die twee weken hebben ondervonden. Binnenkort gaat er een project van start waarin groepjes mannen de kroegen in de townships ingaan om met jongeren te praten over hiv en hoe belangrijk het is om jezelf te laten testen. Nu kom ik in de picture, want het is natuurlijk heel interessant wanneer deze jongens worden benaderd door een blanke vent, die al 23 jaar met hiv rond loopt. Hiervoor was ik uitgenodigd en hier volgt mijn verhaal van de ontmoetingen.

De benzineprijs is omhoog gegaan, een volle tank kost nu 300rnd. Men klaagt er overal over. De prijzen vliegen de pan uit. Men spreekt over inflatie van 40% in een jaar tijd. Vooral de arme mensen krijgen het op hun dak. Tja en dan vinden ze het gek dat het criminaliteitscijver omhoog gaat. Ik geef de benzinejongen toch maar een paar rand fooi. Hij grijnst gelijk, wat altijd een goed gevoel geeft en schone ramen, want die wast hij ook. Ik ben onderweg naar Wijnberg, waar het hoofdkantoor van Yabonga zich bevindt, voor een ontmoeting met de aktiviteiten begeleiders. Het verkeer houdt mij op, ik ben laat. Achter mij zit een taxibusje veels te dicht boven op mij. Ik druk mij naar de volgende rijbaan, die opeens sneller gaat. Mijn irritatie veranderd gelijk in een grijns, omdat het Taxibusje opeens achter ligt en er nu drie auto,s tussen ons zitten. Tja, het verkeer, een verhaal apart. Het lijkt soms wel risk,of landje veroveren, wat soms gaat met de nodige gevolgen en mannen zijn dan af en toe net kleine kinderen. Ik arriveer dus te laat bij Yabonga. Wanneer ik binnenkom kijken alle mannen mij met grote ogen aan. Ik ben op meneer de psycholoog na de enige blanke.
"We zijn een voorstel rondje aan het doen en vertellen gelijk hoe wij ons nu voelen", zegt William de psycholoog. Ik krijg een stoel aangewezen, ga zitten en zet mijn mobieltje op zacht. De meesten zijn al geweest, dus ik ben snel aan de beurt. "Ik ben Wil Groot en ik ben momenteel lichtelijk geïrriteerd vanwege het verkeer en omdat ik te laat van huis ben gegaan". Ik sluit daarmee gelijk af, daar ik eerst even tot rust wil komen en de groep wil leren kennen. Er zitten zo een 15 mannen, allemaal hiv+, die binnenkort actie gaan voeren in de kroegen. Ze doen verhaal over hun werk van de afgelopen weken. Ik luister vooral. Na een kwartier vraagt William mij of ik over mijzelf wil vertellen. De mannen staan versteld, want ik ben de eerste blanke seropositieve die ze ontmeten. "En je bent 50", is de eerste reactie weer. "Hoe doe je dat", vraagt één van de heren. "Veel sporten en elke morgen 50 keer opdrukken en 's avonds weer". "Heb je kinderen, ben je getrouwd", wordt er gevraagd. "Nee, ik heb 15 broers en zussen en die hebben er genoeg en nu ben ik vrijgezel". "Nooit getrouwt geweest en geen kinderen, maar je hebt toch kinderen nodig voor je nageslacht, anders wordt je na je dood toch vergeten", zegt één van de mannen. Ik vertel de man dat ik momenteel bezig ben om een kindertehuis te openen in de Transkei en dat doet niet iedereen.
"Er zijn in Nederland momenteel veel mensen die actie voeren voor het kindertehuis en elke week doe ik via internet verhaal over mijn belevenissen, dus vergeten doen ze mij niet snel, denk ik" en ik lach de man toe. Het kwartje valt niet bij hem, duidelijk een cultuursverschil. William neemt het gesprek over.

Enkele dagen later word ik benaderd door Anna, die mij uitnodigd een dag met haar op pad te gaan in Khayalitscha. Om half negen sta ik voor het boxstadion op haar te wachten. Ja Khayalitscha heeft een stadion, er wonen meer dan een miljoen mensen. Enige minuten later is ze er en weg zijn we Khayalischa in, op weg naar een kliniek waar Yabonga actief is support te geven aan cliënten. De kliniek is groot en bevindt zich midden in de township. De eerste wachtruimte die we betreden zit propvol. Proxima 100 vrouwen met babies en kleine kinderen wachten op hun beurt. In de tussentijd worden ze toegesproken door Yabonga medewerkers over allerlij zaken die belangrijk zijn. Deze onderwerpen gaan van borstvoeding naar geslachtziekten, van voedsel naar hygiëne, van medicijngebruik naar safesex. De vrouwen kunnen vragen stellen, wat ze ook doen. Vele vrouwen komen voor de vacinaties die de kleintjes nodig hebben, zoals mazelen, pokken etc. De meeste vrouwen zijn gecontroleerd op hiv en de meesten zijn hiv+. De moeders hebben zelf de keuze om borstvoeding te geven. Er wordt ze duidelijk verteld alleen borstvoeding te geven en geen andere voeding zoals pap, want vaak denken ze dat het goed is wanneer de baby dik is. Vrouwen die kiezen voor borstvoeding doen dat meestal omdat anders de omgeving zich afvraagd waarom zij de vles geven en dan moeten zij b.v. hun schoonmoeder vertellen dat ze seropositief zijn. Dit kan grote problemen veroorzaken. Ik zie dan ook dat sommigen de baby de vles geven en anderen de borst.
In een andere ruimte zitten alleen oudere mensen. Zij krijgen uitleg over geslachtsziekten en vooral ook hiv. Je bent namelijk nooit te oud om dat op te lopen. Het valt mij vooral op dat de ouderen aandachtig luisteren. Ik ben de enige blanke, ik val dus op. Kleine kindertjes komen op mij af en voelen mijn huid en kijken mij met grote ogen aan.
Daarna neemt Anna mij mee naar een huisbezoek. We bezoeken een meisje, denk ik, maar ze blijkt al 30 te zijn. Ze is in een vergevorderd stadium en heeft de laatste 8 maanden medicijnen geslikt tegen tuberculose. Door haar moeder is ze het huis uitgezet, maar gelukkig wordt ze door de buren bijgestaan. Ik zal jullie de details van het verhaal besparen.

Bij een volgende kliniek zijn buiten mannen aktief met kinderen. Allerlij groepsspelletjes worden er gedaan. Het zijn deels weeskinderen of kinderen die een ouder hebben verloren of wiens moeder hiv+ is. Sommigen zijn ook hiv+. Na de aktivietiten wandelen we naar de community moeder, die een heerlijke maaltijd voor ze heeft bereid. Dorathy is afkomstig uit Zimbabwe en verwelkomt ons hartelijk. De kids wassen hun handjes en gaan rustig zitten. Een gezonde smakelijke maaltijd, van maais en groenten wordt ze voorgeschoteld. Ze zitten te smullen. De jongens en mannelijke begeleiders zitten buiten in de schaduw te eten. Na het eten zit ik met ze te babbelen over sport. Ik vraag ze of ze kunnen opdrukken en doe het voor. Daarna doen ze om de beurt hun best. Een kleine opdonder, die nog maar net loopt immiteert de boys. Het is gezellig bij Dorathy. We krijgen allemaal nog een beker limonade en gaan daarna weer terug. Langs de weg is een man een varken aan het slachten. Hij vertelt ons dat hij de varken heeft gekocht voor 2000rnd en dat hij er het dubbele aan zal verdienen. Een andere man is de haren van de huid aan het scheren. De lever ligt al op de braai. Een mooi tafereel.
Wij lunchen, een late lunch bij de fish en ships shop. want dat wil Anna graag. Wederom krijg ik ook daar alle aandacht van de omgeving, jaloerse blikken van de mannen.

Een dag later ga ik op pad met Portia. Ook deze keer bezoeken we weer klinieken in de townships. Bij de eerste kliniek raak ik in gesprek met een Yabonga medewerkster. Ze vertelt dat de meeste vrouwen hier komen voor inentingen voor de kleintjes. Zwangere vrouwen krijgen de mogelijkheid getest te worden en 70% doet het. Daarvan is 65% hiv+. De 5% die dat niet is komt meestal niet meer terug. Vaak blijkt dat wanneer zij getest worden na drie maanden zij wel hiv+ zijn. Een jongen van rond de 20 benaderd mij en gaat tijdens het gesprek achter mij zitten. Wanneer ik uitgepraat ben met haar draai ik mij om naar de jongen en stel mijzelf voor. Hij praat zacht en vertelt mij dat hij afscheiding heeft op zijn penis. Ik vraag hem of hij pijn heeft met plassen en of de afscheiding witte pus is. "Ja meneer, wat moet ik nu doen", vraagt hij mij. "Je laat je door de dokter hier helpen en die geeft je medicijnen. Zorg ervoor dat je deze kuur afmaakt en dat je geen alcohol drinkt, drugs gebruikt en sex hebt totdat je de kuur hebt beeindigd. Je moet je vriendin ook informeren, want zij moet ook deze kuur gebruiken. Ik leg vooral de nadruk op moet, omdat hij er anders nooit meer van af komt". "waar moet ik nu naar toe", vraagt hij mij. Ik draai mij om naar de Yabonga medewerkster en deze geeft hem de informatie die hij nodig heeft. Hij bedankt mij en gaat zich inschrijven bij de receptie. Later vertelt Portia mij dat de informatie die ik heb gegeven ook door de arts wordt gegeven. Ze krijgen ook een schrijven mee, waarop alles staat. Tja, effe was ik arts.

Met Portia ga ik ook op huisbezoek. Wederom een patiënte in vergevorderd stadium. Ze werd na een jaar blind. Ze richtte zich op het leren van brailleschrift. Helaas kreeg zij een stroke en raakte daardoor gedeeltelijk verlamt. Ze wordt verzorgd door haar moeder. Ik bespaar jullie hier ook de details. De moeder liet mij de braille studieboeken zien, met een trotse glimlach op haar gezicht. Het was de eerste keer dat ik deze onder ogen kreeg en dat in een township in Zuid Afrika. Even later stelde zij mij voor aan haar twee kleinzonen, twee gezonde verlegen jongens.

Nogmaals, Yabonga betekent "Dank u". Deze dagen gaven mij inzicht in het werkveld van de Yabanga begelijdsters. beiden zijn hiv+ en hebben na support en workshops gekozen om anderen te helpen. Beide dames hebben een kind en beide kinderen zijn negatief, dus harstikke gezond. Met onze hulp is dat mogelijk en zij zijn ons dankbaar daar voor.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800

Tijdelijk postadres;
Groot Wilhelmus Andreas
Antrim road
Westward Ho 11c
Green Point, Cape Town
8005
Zuid Afrika.