Koninginnedag. . .en scoren

Koninginnedag en scoren. . . . .

Vanaf het terras, van het News Café, op de Mainstreet in Kaapstad, heb ik het uitzicht op de bouwkranen en het nu nog betonnen skelet, wat straks het voetbalstadion zal zijn. Het bouwen gaat gestadig voort, ze zijn op schema, wordt nu gezegd. Een half jaar geleden was dat anders. Toen sprak men van corruptie. De bouwvakkers kregen te kort betaald. De bazen streken al het geld op, geleerd van de whities. Een man probeert mij een tijdschrift te verkopen, maar helaas, ik heb er al één. Een bedelaar doet even later een poging. Rode ogen, dat zegt al genoeg. Ik neem een slokje van mijn koffie en schrijf door. Tja, dat is Afrika, scoren, handelaars overal.

Ik ben weer terug in Kaapstad, na enige tijd in de picture te zijn geweest in de Transkei, zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige schrijven. Tja, het is toch wat om op je 50ste ontdekt te worden. Het balletje kan vreemd rollen.

In Kaapstad kon ik gelijk weer aan de bak, deze keer in de townships. Op zondagochtend krijg ik een sms,je van Joshua, of ik om half 1 bij het Philipi winkelcentrum kan zijn, dat ligt tussen Nyanga en Michells Plain. "Bij de M22 afslag ga je bij de eerste stoplichten links en dan zie je het vanzelf", sms't hij mij. "Okay", sms ik hem terug, "ik vind het wel". Makkelijker gezegt dan gedaan. Eerst maar naar de kerk en effen babbelen met m,n beschermengelen. Na de mis wenst de Dean mij bij de uitgang een fijne dag. Ik krijg nog even de zegen van hem en ga op pad. Bij een taxi standplaats stop ik naast een taxi en vraag de chauffeur hoe ik daar het beste kan komen. De goeie man herkent mij van een eerdere ontmoeting, toen ik met twee dames de weg had gevraagd in Camps Bay. Kleine wereld he. Naast mij getoeter. Politie. Dubbel parkeren mag nou eenmaal niet. "Excuses, excuses en sorrie en ik maak dat ik weg kom. Precies om half 1 arriveer ik bij het winkelcentrum waar Joshua en Lucas staan te zwaaien. Ze stappen in en even later zitten we midden in het township, waar we parkeren voor de Shebeen (is kroeg. Echt vertaalt; zij is geweest). "Je auto staat hier veilig en je kunt je mobieltje gerust meenemen", fluistert Joshua mij toe. Tja, zonder mobieltje kom je nergens meer tegenwoordig. De Shebeen ziet er gezellig uit. Lijkt op een soort van kraakpand en de bar is achter tralies. Het is een soort van uitgeefloket. Ook de boxen zijn achter tralies. Zegt genoeg, denk ik. De sfeer is goed. Er staat een grote pool table, waar twee mannen aan het poolspelen zijn. Anderen kijken toe en wachten op hun beurt met een vlesje bier in hun hand. Wij schuiven aan tafel bij drie andere jonge kerels. Lucas doet het woord en begint een gesprek met hen in Xhosa taal. De jongens heten ons gelijk welkom en zijn zeer geïnteresseerd in wat wij komen doen. We stellen onszelf voor. "Waar kom je vandaan, hoe lang ben je hier en waarom", zijn de eerste vragen die ik op mij afgevuurd krijg. Ik doe mijn verhaal en de reactie is zoals altijd. "50 en al 23 jaar hiv positief, hoe doe je dat", vraagt Langa, die eerst alles in Xkosa heeft vertaald voor zijn matties. Ik vertel hem over sporten, gezond leven en dat ik mij op tijd heb laten testen, wat het belangrijkste is. Wanneer je gezond bent kan je er dan voor zorgen dat je gezond blijft. Joshua en Lucas vertellen de jongens hun verhaal. Ik bemerk dat ons doel al snel de ronde doet bij anderen. De sfeer is relaxed.
"Heeft hiv je leven veranderd", vraagt Langa mij. "Het heeft mijn leven zeer zeker veranderd. Ik heb er door geleerd goed met mijn gezondheid om te gaan en gezond te leven". "En hoe zit dat met alcohol en mariuana", vraagt één van de andere jongens. "Alles met mate". Langa neemt het woord over en vraagt mij of ik medicijnen neem. "Ja, sinds 7 jaar. Wanneer je met medicijnen begint zorg je er voor dat je geen alcohol of andere middelen gebruikt, omdat je lichaam moet wennen aan de medicijnen. Wanneer je lichaam er aan gewend is kan je, met mate, genieten van een biertje, of jointje, maar wederom, met mate. We zitten twee uur te babbelen, drinken een colaatje. Lucas haalt een vles uit de buurtwinkel en glazen huurt hij bij de bar. Eén van de jongens vraagt of wij in Nederland echt denken dat er overal leeuwen zijn. Ik vertel hem dat de televisie een ander beeld laat zien.
"Waarom heet dit eigenlijk 'She been' en geen 'He been', want ik zie alleen maar mannen", vraag ik de jongens. Ze lachen en vertellen dat dit door vrouwen is opgezet en de vrouwen komen later. "Okay, dus vrouwen zijn de ondernemers en meer zakelijk aangelegd", is mijn reactie. Ik lach er bij, een inkoppertje. Ik krijg enige blikken toegeworpen en ze lachen er allemaal om.
Na een paar uurtjes nemen we afscheid en de jongens zullen zich laten checken. Onze tocht gaat naar een andere Shebeen, waar ook gegeten kan worden. Binnen is een slagerij en veel mensen zitten te knabbelen aan spareribs, karbonades, boereworst en kippebouten. Wij schuiven aan en zitten even later ook te kluiven. Onderwijl babbelen we met elkaar en de andere mannen aan tafel. Van hiv gaat het onderwerp naar voetbal. Ik moet mee naar een wedstrijd van Santos tegen Super sport united, want die strijden om de eerste plaatst in de hoogste amateur divisie. Het blijkt dat Santos Yabonga sponserd. Het project waar ik nu over schrijf wordt opgezet door de Yabonga organisatie. Elke wedstrijd krijgt Yabonga 50 vrijkaarten en bekostigd ook het vervoer. De meer suporters de beter. Ik stem gelijk in.

Woensdag ben ik de hele dag op pad geweest met Vincent, die ik heb ontmoet in Coffy Bay. Hij is dramadocent en heeft vrijwilligers werk gedaan op een lagere school. Ik laat hem de projecten zien waar ik aktief ben. Bij Yabonga krijgen we vrijkaartjes voor de voetbalwedstrijd van Santos. In Nederland is het Koninginne dag, tja, wij ervaren het ietsje anders.
Om half acht 's avonds vangt de wedstrijd aan. Twee bussen met Yabonga medewerkers en kinderen zitten op de tribune. We zijn bijna de enigste blanken. Er staat een sterke wind en jammer genoeg wordt er niet gescoord. De sfeer met de Yabonga groep is geweldig. Zingen en dansen op de tribune, een geweldige sfeer en wij zingen in Xhosa taal mee en dansen ook. Tijdens de rust worden we door een paar vrouwen en mannen meegenomen naar de bus. Om wat te eten, wordt er tegen de portier gezegd. In de bus wordt er onder de bank een zak witte wijn vandaan gehaald. Binnen 10 minuten wordt deze soldaat gemaakt. Het gevolg is dat het zingen gelijk veel beter gaat. Ik voel mijzelf als een jonge snuiter, op pad met zijn matties. Lang leve de Koningin, we proosten er op. Amateur voetbal in een groot stadion, met veel gezelligheid. Wetende dat het grootste percentage van de Yabonga ploeg seropositief is en sociaal werk doet in de klinieken, maar dit terzijde, want ze zien er allemaal gezond uit.

Na de wedstrijd weer op huis aan. Vincent stelt voor nog een afzakkertje te doen in de Dubliner, een Ierse pub in het hartje van Kaapstad. De pub is stampvol, toeristen en mensen die hier werken. Een groot kleurijk geheel. Vele nationaliteiten zijn vertegenwoordigd. Overal hangen grote televisie schermen. Chelsea speelt tegen Liverpool, voor de Champions leage. Manchester/ Barcelona werd ook overal bekeken en de krant stond er vol van. "Heel wat anders dan amateur voetbal he", merkt Vincent op. En dan scoort Babel. Een Nederlands gejoel en gejuich is hoorbaar en wij juichen mee. Tja, daar zijn wij Nederlanders voor.
Bier vloeit in overvloed, De tap staat niet stil. "Twee biertjes per maand, voor het goede doel. Wanneer iedereen dat nou zou doen, wereldwijd, dan zou het balletje hier toch anders rollen he". Ik kijk m,n mattie aan en hij stemt gelijk toe. Ik lach naar hem, weer een donateur gescoort.

De week is snel voorbij gegaan. Ik heb weer veel mensen gesproken, nieuwe mensen leren kennen en ben verhuist. Momenteel bereid ik mij voor op een week lesgeven op een school, waarop alleen straatkinderen zitten. Maar daarover de volgende keer meer. Tja, het balletje rolt door. Scoren is het doel en het doel is zoveel mogelijk mensen helpen, want daar ga ik voor.
Lang leve de Koningin. . . .!!!

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor worden gebruikt.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387