Climing every mountain. . . . de Ciskes

Climing every mountain, . . . .

Het is herfst in Kaapstad. De wolken hangen laag. Lionshead en de tafelberg zijn niet te zien. Het is koud en verwarming is er hier niet. Ik kleed mij goed aan, kleding gekregen van Craig, een maat van me, omdat de meeste kleren van me gejat zijn, uit de auto en van de waslijn. Tja, kan niet eens kwaad zijn, daar de meesten niets hebben.

Vandaag staat er op de planning om de Muizenberg te gaan beklimmen net de Ciskes. Ik bel even met Jakes, hun begeleider, hoe het weer daar is. Ik krijg zijn vrouw aan de foon, die me vertelt dat hij zijn mobiel thuis heeft laten liggen en dat het geen weer is om te gaan klimmen. Ik besluit een uurtje achter de computer te gaan zitten en wat stukken door te lezen, die mij zijn toegezonden door mensen die actief zijn in het HIV veld. Er is een rapport bij van wetenschappers die een onderzoek hebben verricht en daarover een prognose hebben gesteld hoe de situatie zal zijn van nu tot 2015. Men voorspelt 2 miljoen weeskinderen en een nog grotere groep onder de 18 jaar oud waarvan vader of moeder is weggevallen. Voor de geïnteresseerden, toets het volgende in op google; HIV - Aids orphants MRC 2002 pdf. South Africa.
Ik werd er niet echt blij van, maar zie het als een uitdaging om als doel te stellen dat deze twee miljoen wezen een goeie toekomst tegenmoed zien en besloot om in de auto te stappen om de Ciskes op te gaan zoeken, weer of geen weer.

Bij het verlaten van Seapoint werd het helderder. Het bleek dat de tafelberg omringt was door wolken, maar hoe verder er van af hoe meer het opklaarde. Ik kreeg zin om die berg op te gaan.
In Muizenberg trof ik Jakes in gesprek met andere welzijnswerkers. De Ciskes speelden buiten domino en anderen lagen languit in het gras.
"We gaan klimmen jongens", riep ik naar de boys en gelijk steeg er een gejuich op. Actie hadden ze nodig en ik ook. Eddy kwam naar mij toe, hij had geen schoeisel en legde het probleem bij mij voor. Even later zag ik hem met veels te grote gympen, die hij van één van de andere had gekregen, want hij moest mee.
Ik had een grote zak met appeltjes meegenomen, van die kleine sappige, met van die rooie wangetjes, wat precies in mijn rugzak kon en een vles water. Ik was er klaar voor.
Eén van de jongens was nieuw en hete Nicko. Hij vertelde dat hij er weer uit was geschopt en weer een paar dagen op straat woonde, totdat zijn stiefvader weer bij zinnen was. School had hij al jaren niet gedaan en daar was hij nu te oud voor, maar hij kan lezen en schrijven, maar naar school gaan, daar had hij geen zin meer in. Ik vroeg hem wat de reden was waarom hij uit huis was geschopt. Zijn antwoord was; alcohol, but i don't drink.
Khalid en Godfrey haalden ondertussen nog even het gebroken glas weg van de achterbank. Afgelopen weekend was het kleine ruitje achter ingeslagen. Mijn sporttas was gejat en een tas met kleren, uit de kofferbak. Effe balen, maar de sloeber had het waarschijnlijk nodig en de garage man had weer werk.
De jongens propte zich in de Mazda, 5 achterin en twee voor. Gelijk alle ramen open, waar ik blij mee was, want ze hadden zich duidelijk niet gewassen de laatste week of weken. Godfrey zat naast me en regelde de muziek. Iedereen was uitgelaten en had er zin in.
Het was maar 5 minuten rijden, dus viel mee. In Muizenberg parkeerden we de auto bij de supermarkt, dat was veilig volgens de boy's. De reactie van de beveiligingsmensen was verrassend. Tja, wat wil je wanneer zeven Ciskes, ze kenden ze natuurlijk allemaal, uit een auto ziet stappen met een blanke vent als bestuurder.
De jongens gooiden hun jassen in de kofferbak en we gingen op pad, met Karl als gids. Eerst een stukje door een park en toen regelrecht omhoog onder de struiken door. Ze wilden mij laten zien waar één van de Ciskes sliep, woonde, zei hij tegen mij. Hij is één van de weinige die niet thuis woont. Ik vroeg hem waarom, maar hij ontweek de vraag. We vervolgden ons pad, wat regelrecht omhoog ging. Het werd werkelijk klimmen, wat voor de Ciskes geen probleem was. Karl als gids voorop, die zijn éne been meesleept omdat hij als tiener zijnde in mekaar was getrapt en er nooit mee naar de docter was geweest. Toch had hij totaal geen probleem met klimmen. Het werd al steiler. De jongens lieten mij halverwege een grot zien. Er lag een andere dakloze te slapen. "Hier sliepen wij vaak", vertelde Karl "en hier is het veilig, worden we niet lastig gevallen door de cops".
Het werd steiler en steiler, echt klimmen. Wanneer ik naar beneden keek duizelde het even. "Vooruit kijken Groot", zei ik tegen mijzelf en vervolgde mijn weg, achter de ratten aan. Eén van de jongens blef achter. Het was de knaap die ons zijn slaapplek had laten zien. Ik bemerkte dat hij vrees had en zich bij het klimmen tegen de rotsen aandrukte. Effe in de gaten houden dus. We namen een eerste appeltjes stop. Eén van de boys vroeg of hij mocht roken. "Wat doe je als ik nee zeg", vroeg ik hem. "Dan doe ik het niet". "Weet je wat roken met je doet", vroeg ik hem. "Het is geen drugs hoor, gewoon tabak", was zijn reactie. "Wat doet roken dan", vraagt één van de anderen. Ik vertelde de boys over hoe het op jonge leeftijd je langen en je hersenen beschadigd. "En wat doet Tic dan", vroeg Karl. "Daar sterven je hersencellen van af", gaf ik als antwoord. "Heb je daar wel eens foto's van gezien"? Dat had geen van allen. "Okay, ik zal kijken of ik die foto,s kan vinden, voor jullie".
We vervolgden onze weg en na twee appelstops bereikten we de top. Een geweldig uitzicht over Muizenberg en zijn fantastische stranden. De jongens waren uitgelaten en ik ook.

De weg naar beneden was anders. Regelrecht door de bush. Slim als ik was liep ik in korte box, dus al snel zat ik onder de schrammen. Vijftig zijn en van die snelle Ciskes volgen die als Springbokken de berg af huppelen is niet echt wijs. Ik besloot dan ook om vooral mn leeftijd in acht te nemen en geen dwaze dingen te doen. Gelukkig waren de jongens zo sociaal dat ze er rekening mee hielden en af en toe stonden te wachten. Twee van hun bleven achter mij, zij waren niet zo springbokkerig, waar ik blij mee was.

Het laatste stuk begonnen ze allemaal te zingen.

Terug in Muizenberg kocht ik ze allemaal een kaasbroodje en ze propten zich allemaal weer in de Mazda. De kaasgeur, vermengt met hun lichaamsgeur en zweet was niet echt appetijtelijk. Ze waren blij en daar ging het om.
Terug in de opvangplek had Jakes een maaltijd klaar.
Handen wassen, even bidden en aanvallen jongens.
Ik babbelde nog even met Jakes, omdat Karl had gezegd dat hij wel automonteur wilde worden en of een workshop goed voor hem zou zijn. Het staat in de planning, over twee weken, vertelde hij mij.
Ik nam afscheid, terug naar Sepoint, de wolken in.

Climing every mountain, een uitdaging aangaan, elke keer weer en andere, want elk mens is anders en elke groep heeft een andere aanpak nodig. Toch besef ik hier dat deze kinderen, tieners, over het algemeen warmte, liefde en een luisterend oor nodig hebben. De thuissituatie is over het algemeen armoede, werkeloosheid, uitzichtloosheid. De kinderen zijn de dupe.
Twee miljoen kids een goede toekomst bezorgen, een uitdaging, een hoge berg, bud; "there is no mountain high enough", zong Tina Turner, dus deze berg moet ook lukken, als wij dat Willen Doen. Willen wij dat ?
Ik wel. . . .

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor worden gebruikt.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387