Salesian Instituut

Salesian Instituut

Don Bosco Hostel, Learn to live, het Yes project, alles ondergebracht in het Salesian Instituut, waar ik deze week actief ben geweest, met ex straatjongens die bijna allemaal wonen in opvanghuizen, oftewel Homesteads.
Learn to Live, vertaalt 'leren te leven' is waar er op een lagere school manier geprobeerd wordt om ze bij te schaven. Het schaven gaat moeilijk, want er zijn vele littekens en tattoo's. Elke tattoo heeft zijn verhaal, zijn eigen storie. Sommigen zijn cel nummers, gekregen in de gevangenis. Sommigen zijn het teken van de 'gang' waar ze in hebben gezeten, lid van zijn geweest. De jongens zijn tussen de leeftijd van 10 en 18. Sommigen van 16 zien er uit als 10. Alle jongens, er zitten er ongeveer 60 op de school, zijn heel vriendelijk tegen mij. Toch kunnen ze in korte tijd exploderen, is mij gezegd, ook al ben ik daar nog geen getuige van geweest.

De afgelopen dagen ben ik alle klassen afgelopen. In elke klas was ik 1,5 uur, om de jongens te leren kennen, zodat ze voorbereid zijn op de volgende week, want dan ga ik ze de hele week lesgeven over gezond leven, hiv en aids.

De ervaringen met de jongens in de klas waren geweldig. De eerste groep kreeg rekenles. Er waren 12 sommen op het bord geschreven en het was hun taak deze over te schrijven in hun boek en de sommen te maken. Ik ging naast een jongen zitten om te zien hoe hij te werk ging. Hij had alles heel netjes opgeschreven en ik complimenteerde hem daarop, schrijfstijl, een 8. Hij lachte zenuwachtig naar me. Ik complimenteerde nogmaals en wees hem op de som van hoeveel is 60 - 15. Hij antwoordde eerst 40. Ik haalde al mijn kennis op tafel om het hem zelf te laten doen, maar met uitleg. Het duurde meer dan tien minuten. Ik bemerkte hoe hij zijn best deed, voelde zijn concentratie. Na een uur had hij de 12 sommen af en hij keek mij dankbaar, met een grote glimlach aan. Hij is 16 jaar oud. Twee bladen waren volgeschreven met van alles. Eén van de kleinere jongens stond er even bij en lachtte om hem, omdat hij fouten had gemaakt. Ik ben er van overtuigd dat er andere dingen zijn waar hij veel beter is", gaf ik als antwoord. Ik vertelde m,n student dat ik ook pas laat met school begonnen was en dat je nooit te oud bent om te leren. Kinderen kunnen hard zijn. De onderwijzeres vertelde mij later dat de jongen het snel weer vergeten zal. Redenen hiervan zitten in het rugzakjevol met levenservaringen, wat de jongen met zich meedraagd. Mishandeling, ouders die alcoholist zijn of waren, het overleven op straat, drugs, enzovoort enzovoort.

Na de pauze, in de volgende groep, zat ik naast een jongen van 11, die ik hielp met het schrijven van zijn naam en adres. Deze knaap, ik noem hem adresjongen, was in het begin ook nerveus, maar ontdooide snel. Hij vroeg mij of hij met me mee mocht naar Nederland. "Dan moet je mij eerst een brief schrijven, dan praten we verder", gaf ik als antwoord. "Je moet goed kunnen lezen, schrijven en rekenen". Dat deed hij wel even en hij keek mij lachend aan. Eén van de andere jongens in de groep was huilend binnen gekomen. Ze hadden hem in de pauze te grazen genomen. Na een tijdje was hij bijgedraaid.
Het laatste kwartier gingen we spelletjes doen en hij kwam met domino op mij af. Uitdagend vroeg hij of ik het spel kende, waarop ik 'natuurlijk' zei en hem gelijk uitdaagde. Ik verloor drie keer achter elkaar. We spraken over sport en hij deed kickboksen en deed het mij voor. Zo een snotaap van 11, dacht ik, maar hij bleek 16 te zijn. Ook hiermee daagde hij mij uit en voor de veiligheid nam ik hem gelijk in een houdgreep. Ik daagde ze uit om te gaan opdrukken. Dat vinden ze altijd geweldig.

De volgende dag bleek de adres jongen van school te zijn weggevlucht. Hij had de dag ervoor een schroevedraaier bij zich en was er uit stoerigheid in de metro mee bezig geweest, met twee andere jongens. Hij was opgepakt door de politie en had de politie verteld wie de andere jongens waren. Het gevolg is bekend, want je verraad je maatjes niet. Een docente vertelde dat het in de metro een zootje is, want vele jongens uit de townships maken er gebruik van. Daar geld het recht van de sterksten en zijn 'gang'gevechten een normaal verschijnsel, ook al zit de politie er bovenop. Hopelijk is hij morgen weer heel terug.

De klassen waarin ik actief ben geweest waren allemaal verschillend. In het begin keken de jongens mij aan alsof ik van een andere planeet was en negeerde mij volkomen. Langsaam aan ontdooide dat. Bij alle jongens was mij één iets duidelijk. Ze missen een vaderfiguur, een oudere broer, iemand achter wie ze kunnen verschuilen, iemand bij wie ze kunnen huilen, die ze kunnen vertrouwen. Een docente vertelde mij dat individuele begeleiding het belangrijkste is. Veel vrijwilligers en stagiaires vervullen deze rol.
In de pauze spotte ik de adresjongen en had even een babbeltje met hem. "Wanneer je naar Nederland wilt, dan mag je geen strafblad hebben he, want dan kan je het land niet uit", vertelde ik hem en keek hem lachend aan. Hij mompelde wat onverstaanbaars terug. Ik vroeg hem of hij problemen had gehad met andere jongens en weer mompelde hij onverstaanbaar. Ik vertelde hem dat wanneer je goed doet naar een ander je dan ook goeds terug krijgt en dat dit niet werkte met een schroevedraaier. Het was duidelijk dat de jongen indruk wilde maken op andere jongens, er graag bij wilde horen, maar daarvoor nog net even te klein is. Hij moet de regels van het spel nog leren. Laten we hopen dat hij daarvoor de juiste meester treft.

Voor jongens boven de 16 zijn er ook mogelijkheden om praktijkervaring op te doen binnen het Salesian Instituut. Er zijn workshops voor metselen, hout-, leer- en metaalbewerking, automonteur, schilderen en nog meer. Hier kunnen ze praktijk ervaring op doen onder begeleiding van mensen uit de praktijk. Twee middagen krijgen ze dan nog theorie.

De laatste dag, vrijdag, was er een voetbal competitie opgezet, tegen 3 andere scholen. De workshops boys speelden de eerste wedstrijd tegen de politie. Het was geweldig om te zien, omdat ze wonnen. Iederee ging werkelijk uit hun dak. Eén van de jongens kwam juichend op mij af; "we have beaten de cops" en iedereen juichte mee. De agenten feliciteerden de jongens en deelden hun blijdschap, maar waren snel vertrokken. Het toernooi verliep vriendschappelijk. De lunch werd gesponserd door de supermarkten. Broodjes en fruit, net nog goed, want de verloopdatum is morgen. De adresjongen kwam naast mij zitten. "Hoe gaat het met je", vroeg ik hem en keek hem even aan. Het was duidelijk te zien dat hij niet echt blij was. "Ik heb honger", klaagde hij. Ik vertelde hem dat er zo een grote lunch zou zijn. "Heb je geen ontbijt gehad vanmorgen dan", vroeg ik hem. "Ja, maar dat is alweer lang terug". "Houd je nog even sterk, over een uurtje krijg je lunch". Hij slenterde weg. De meeste tijd zag ik hem alleen.

Afgelopen week heb ik veel levensverhalen gehoord, maar deze zal ik jullie deze keer besparen. Het is duidelijk dat deze jongens onderwijs nodig hebben, maar vooral ook iemand die naar ze luistert en een warm hart toedraagd, want dat kennen ze niet, hebben ze nooit gehad.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800