Xenofobia. . . .Waarom?

Xenofobia. . . . . waarom ?

Donkere wolken aan de horizon, witte wolken, blauwe lucht, stapelwolken, het botst met elkaar, onweer op komst. Luchtlagen, temperatuurverschillen komen met elkaar in botsing. Wrijvingen in de atmosfeer creëren overwachte stortbuien. De natuur heeft zo zijn invloed op de mentale gesteldheid van de bevolking. Er is wrijving, het broeit, vooral in de Townships. Het heet Xenofobia.

Ruim een week geleden barste het los, eerst in Gauteng, bij de mijnen. Het verspreidde zichzelf naar Johannesburg en van daar uit naar vele andere steden. Afgelopen weekend kreeg ik een bericht van een jongen die voor TAC (Treatment action campain) werkt, dat de hel was losgebroken bij het station van Kaapstad. Ik las het bericht pas de volgende dag. Ik kreeg hem pas twee dagen later te pakken. Hij vertelde mij dat Zimbabwanen, Namibiërs, Ghanezen, Nigerianen, Congolezen, Malawiërs, Somaliërs en andere niet Zuid Afrikanen werden aangevallen en dat er al velen waren gedood. Ze waren druk bezig kampen op te zetten om de refugees, vluchtelingen, te herbergen, veilige plekken te vinden, bescherming. De kranten stonden er vol van. Foto,s van Afrikaners die in brand waren gestoken of waren doodgeknuppeld. Massa hysterie. "Ze nemen onze vrouwen, onze banen, verkopen drugs en het is hun schuld dat de prijzen in de supermarkten omhoog gaan en dat er voedseltekort is", roept men. Winkels van buitenlanders worden geplunderd en de eigenaren aanwezig kunnen het verhaal niet meer na vertellen. "Het is Afrika week", wordt er gezegd op de radio, de week van Afrikaanse eenheid.
Organisaties en kerken komen in actie. Politiebureaus worden overspoeld door buitenlanders, allemaal Afrikanen, maar uit een ander land. Ook Chinezen en andere Aziatische nationaliteiten moeten het onderspit delven en zoeken een veilig heenkomen. Hun winkels worden geplunderd, door kinderen, jongeren, volwassenen en ouderen.
Waarom gebeurd zoiets, vraagt menigeen zichzelf af. Het antwoord is armoede, gebrek aan educatie, honger, jaloezie en uitzichtloosheid.

Op straat raak ik in gesprek met een paar jongeren. Ze weten eerst geen antwoord, begrijpen het niet, zoals zovelen. Eén van de jongens zegt dat het gekte is. "Het zijn de alcoholisten en de mensen die te lui zijn om te werken. Ze willen alles voor niets hebben en de regering doet niets en geeft hen een uitkering, wat niet genoeg is", zegt hij.
"Ik schaam mij voor mijn eigen land, voor mijn eigen volk", zegt één van de omstanders.

Een dag later meld ik mij aan bij TAC, die hulp nodig heeft om dekens, eten en nog veel meer, te brengen naar de vluchtelingen kampen. Ik ben chauffeur. In het grote pand, wat TAC een week kan gebruiken, zijn vrijwilligers actief van 's morgens vroeg tot 's avonds laat om alle goederen, gegeven door organisaties, winkels, supermarkten en de gewone man te sorteren en zo snel mogelijk door te voeren naar de plaats van bestemming. Een auto vol met vooral eten moet naar Khayalitscha, naar het TAC kantoor, worden gebracht. "Selewi is je bijrijder, hij kent de weg. Pas op wanneer je daar bent, want anderen zijn berooft bij het uitladen. Daarom gaan jullie met zijn tweeën", zegt de vrijwilligster. "Vraag ook wat ze nog meer nodig hebben en wat ze te veel hebben, succes". In Khayalitscha was het een drukte van jewelste. Vrijwilligers met een naamplaatje kwamen gelijk in actie toen wij arriveerden. Het verliep soepel. Van de organisatrice kreeg ik een lijst mee van wat meer nodig was.
Terug bij TAC kregen we adressen waar wij dekens moesten halen. We kregen een kleine vrachtwagen mee en nu was ik bijrijder. De vrachtwagen was na het eerste adres al bijna vol. We besloten terug naar TAC te gaan, waar werd besloten de resterende ruimte te vullen met vrouwenkleding, zakken rijst, maismeel en suiker. We kregen de opdracht dit naar een vluchtelingenkamp te brengen, 50km van Kaapstad, in de wijk Strand. De organisatie daar was geweldig. Veel vrijwilligers waren er actief. Er verblijven 2500 Zimbabwanen. Er zijn twee kookplekken en de sfeer was er goed. Een ander kampement, in de buurt van Kommetje, waar verschillende nationaliteiten verblijven was anders. Er was daar duidelijk wrijving, ook tussen Somaliërs onderling. Regen en kou had daar ook zijn sporen achter gelaten. Kleding en eten was noodzakelijk.

Mijn bijrijder is een Zimbabwaan en vertelt over een vriendin, die thuiskwam na het werk en haar hele huis was leeggehaald, door haar huisbaas. Zij verbleef nu in een kamp. Hij had zelf zijn spullen ondergebracht bij vrienden en verbleef daar met zijn vrouw en kind. Een andere bijrijder, die pas twee weken in Zuid Afrika was vertelde dat al zijn bagage was gestolen en dat hij een telefoontje kreeg vooral niet terug te komen in Khayalitscha. Gelukkig had hij zijn papieren bij zich. Vrouwen aan het werk in de stad kregen advies niet naar de townships te gaan. Hun kinderen waren nog daar. Sommigen zagen hun kinderen dagenlang niet.
Allerlij verhalen worden verteld. Het gevoel van onmacht, wat willen doen, maar niets kunnen doen is een naar gevoel.

Vrijdag kreeg ik bericht dat er zaterdagochtend een vredesmars werd georganiseerd in Khayalitscha, het grootste township. Ik belde een jongen die ik kende via een workshop en vroeg hem of hij geïnteresseerd was met mij mee te gaan. Om er in mijn eentje heen te gaan zag ik niet zo zitten. Hij stemde gelijk toe. Ik probeerde ook anderen mee te krijgen, maar iedereen had het te druk. Velen raden het mij af, te gevaarlijk, zeiden ze. Ik luisterde naar mijn intuitie en had een veilig gevoel.
Zaterdagochtend, half 10 pikte ik de jongen op. Hij had een vriend mee, die ik ook kende. Een strak blauwe hemel, met aan de horizon wat lichte bewolking. De natuur werkt mee en dat zegt mij genoeg.
Bij het verzamelingspunt kreeg ik een Tshirt in mijn handen gedrukt door een organisator. Hij vertelde mij dat hij degene was die mij had gebeld. Hij kende mij via een vriend. Om mij heen kijkend zag ik dat ik één van de weinige blanken was. De organisator is een blanke Zuid Afrikaan en 20 jaar hiv positief. Tja, van die "positievelingen" moet je het hebben hier :)
De vredesmars ging dwars door het Township. Plus minus 100 vrouwen, kinderen en enkele mannen liepen mee. De vrouwen zongen liederen, wat een geweldige energie opwekte. Overal kwamen mensen naar buiten, die pamfletten in hun handen kregen gedrukt. De groep groeide. Het eindpunt was een sporthal, waar vluchtelingen waren ondergebracht. Er werden toespraken gehouden en er werd gezongen, zie de filmpjes.
Een andere groep arriveerde een half uur later. Van een afstand hoorde je ze al zingend aankomen.

Actie en reactie. Veel mensen protesteren tegen de Xenofobia. Veel mensen komen in actie, overal. Veel mensen willen vrede, willen vooruitgang. Men weet wat xenofobia voor gevolgen kan hebben. De wereldkampioenschappen voetbal, wat hier in 2010 is gepland, zou kunnen worden afgelast. Minder toerisme, minder investeringen vanuit het buitenland, wat economische belangen zal schaden. De werkeloosheid zal stijgen.
Vele mensen komen in actie, vele mensen WILLEN EN DOEN en ik ook.

Tegen zonsondergang maak ik een wandeling over de promenade van Seapoint, even luchten. Een prachtige zonsondergang met aan de einder enkele wolkjes, wat en prachtig kleurenschouwspel teweeg brengt. Mijn gedachten gaan naar de gebeurtenissen van de dag, de afgelopen week.
De straatkinderen, jongens, de workshops met het keukenpersoneel over gezonde voeding, het kindertehuis in Bloemfontein en de Transkei en de donatie die we hebben gehad van het Trutfonds daarvoor. Er gebeurd zoveel, er is zoveel hulp nodig en zo weinig tijd.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387