Het schaap met de vijf poten. . . .

We zijn hier op de wereld om elkaar. . . .

Netwerken, zoveel mogelijk. De media moet zoveel mogelijk positieve initiatieven publiceren.
Maandagmorgen kreeg ik mail van de organisatoren over de vredesmars, dat het een succes was geweest. Er werd mij gevraagd of ik zaterdag weer van de partij wilde zijn. De mars zou dan gehouden worden in het township Nyanga. Ik stemde gelijk toe. Ik stuurde mijn hele netwerk in Kaapstad de mail mat het pamflet. Enkele dagen later kreeg ik een telefoontje van één van de grootse radio omroepen in Kaapstad, Radio Heart 104 FM. Of ik geïnteresseerd was geïntervieuwd te worden. Ik stemde gelijk in en mailde het nieuws naar de organisatoren. Gelijk kreeg ik een telefoontje terug. Er werd gevraagd of er enkele organisatoren mee konden komen.
Het balletje ging rollen.

Zondag, de dag des heren, een helderblauwe hemel, weinig wind en toch fris.
Al vroeg in de ochtend loop ik met een lege jerrycan over de Mainstreet naar de shellpomp. 5 liter en nu maar hopen dat de beatle (volkswagen kever) nu wil lopen. De vele regen heeft de motor nat gemaakt en dat kan het ook zijn.
De kever staat geparkeerd aan de Ocean Drive.
De zee is kalm en bijna geen mens op straat. Ik doe de benzine in de tank en zie dat het metertje omhoog gaat. Ik kijk nog even de motor na, of alles nog aan elkaar zit en mijns inziens is het correct. Voor ik de kever start doe ik nog even een schiedgebedje en start de motor. Hij start in één keer.
Bij de Cathedraal komen de Ciskes gelijk op me af. Ze zijn met zn vijven vandaag. Een flinke grijns op hun gezicht, ze zijn blij mij te zien en ik hun. Er is één nieuwe jongen bij, goed gekleed, maar wat onzeker. De jongens stevenen gelijk door naar de zondagsschool.
Het is feest vandaag omdat de Dean, priester, zijn 40 jarige jubileum viert. De lezing gaat over Abraham die zijn zoon moet opofferen, maar op het laatste moment wordt tegen gehouden door god en inplaats een ram opoffert.Het moraal is geloven in je quest en het gebeurd.

Na de mis is er een receptie om hem te feliciteren. Ik neem de jongens mee. Binnen staat gebak, sandwiches en nog veel meer lekkers. Ze kijken mij vraagend aan. "Die tafel is voor de kinderen", wordt mij verteld.
De boys slaan gelijk hun slag. Zoveel lekkers hebben ze tijden niet gezien.
De kleinste slaat gelijk wat in voor zijn broer, die niet mee kon komen. Mooi om te zien. Na de receptie breng ik de jongens terug naar de homestead. De nieuwe jongen vraagt of ik hem af wil zetten in Greenpoint, wat ik passeer op weg naar huis, want hij wil zijn familie bezoeken. Ik stem toe. Wanneer we even later met zijn tweeën in de auto zitten vraag ik hem waarom hij in homestead woont. Het is thuis niet goed, zegt hij. Hij vertelt mij dat zijn broer in het gevang zit. Het is duidelijk te zien dat hij moeite heeft over de thuissituatie te praten. Ik raad hem aan vooral naar de zondagsschool te gaan, daar de juffrouw hem kan helpen wanneer hij dat nodig acht.

Thuis meld mijn mobieltje dat de afspraak van vanmiddag niet doorgaat. Dit houdt in dat ik voor het eerst sinds tijden een vrije middag heb. Afgelopen week was nogal druk. s'Ochtends gaf ik de Ciskes les over gezond leven, gezond eten. Het was mij gevraagd door het keuken personeel, omdat de jongens bijna geen groenten lusten.
Elke les had ik spinazie bladeren bij mij, die hier veel groter zijn en vroeg ze of ze Popeye kenden. Ze kenden hem allemaal. "Ja, spinazie is gezond he", riep één van de Ciskes. Ik stopte een stukje in mijn mond en zei; "ja en het smaakt ook best lekker". "Weten jullie waarom Popeye dat at"? "Yes sir, daar werd hij sterk van", en de desbetreffende Ciske liet zijn spierballen zien. Ik had wortelen bij mij en appels. Tja, niet gek dat ze er met al hun aandacht bij waren. Na een uur informatie verstrekt te hebben, gaf ik ze opdracht in hun boek aantekeningen te maken over wat ze hadden geleerd. Elke Ciske deed dat op zijn eigen manier en Popeye kwam in bijna elk boek voor.

Eén middag had ik de oudere jongens van de workshopklassen. 20 jongens van rond de 20 jaar luisterden met aandacht. "Waarom doet u dit Sir", vroeg één van de jongens mij. "Ik doe dit omdat ik al sinds 1985 hiv positief ben en nog steeds harstikke gezond ben. Ik wil jullie duidelijk maken dat het belangrijk is dat je je laat testen wanneer je gezond bent, want dan zie je er op je 50ste zo uit als ik. Zullen we effen een partijtje opdrukken", vroeg ik ze.
De discussie er op volgend was geweldig. Sommigen jongens wilden zich gelijk laten testen. We zullen zien. Eén van de jongens vertelde over SOA,s (geslachtsziekten) en zijn eigen ervaring daarmee. Begrijp wel dat de meesten van deze jongens lange tijd op straat hebben gewoond of in bendes hebben gezeten en dat geen van allen een school heeft afgemaakt. Ze zijn er om een vak te leren, praktijkgericht. Ik bracht ook het onderwerp Xenofobia naar voren. De mannen vonden het verschrikkelijk. Enkele jongens komen uit Zimbabwe. Ik vroeg ze of ze geïnteresseerd waren a.s. zaterdag mee te gaan naar de vredesmars in Nyanga. De helft wilden graag, de andere helft is het weekend niet aanwezig. Toen ik even later priester Alberto sprak vertelde ik hem ons plan. Ik kreeg gelijk toestemming om de combivan te gebruiken.

"Ben je gek", kreeg ik te horen van een man in de sportschool, die ik vertelde over de vredesmars; "met een bus vol exstraatjongeren daarheen gaan is toch gekkenwerk, je vraagt om problemen". "Dan heb ik 10 mannen, lijfwachten, om mij heen die mij beschermen, dus wat kan mij gebeuren", was mijn antwoord, met een grijns op mijn gezicht.
Ga toch fietsen vent, dacht ik, wat een negatieveling en sprong op het roeiapparaat. Effe mn stress wegroeien.

Donderdagavond kreeg ik groen licht van radio Heart. Ik werd vrijdagmiddag om 3 uur verwacht. Ze hadden de organisatoren ook gevraagd. De hele week had ik flyers overal uitgedeeld, wat veel discussie teweeg had gebracht, positief en negatief. Vrijdagmorgen bezocht ik nog enkele organisaties.
Even voor 3 uur kreeg ik een telefoontje van één van de organisatoren dat er problemen waren betreffende vergunningen. De commissarissen van de politie hadden ingestemd, groen licht dus. Er was alleen nog geen bericht van het gemeentehuis. Het blijkt dat zij bang zijn voor oproer. Dit zou inhouden dat het intervieuw niet door zou gaan en de mars ook niet. Even was het spanning, maar gelukkig kwam even na drieën het bericht dat het okay was. De commissaris had contact gezocht met het gemeentehuis en wij kunnen door, vertelde de organisator mij per telefoon. Gelijk gejuich en de studio in. Ik liet vooral de organisatoren het woord doen, omdat het van hun komt. Het is hun initiatief. Zij willen dat de vreemdelingen terugkomen in hun community. Zij zijn tegen Xenofobia, want je moet goed zijn voor je buren, want dat waren zij ook voor ons.
Goed nieuws dus en er werd dus gevraagd of iedereen naar Nyanga wilde komen.

Het is koud in Kaapstad. Zaterdagochtend, de weersvoorspelling is regen.
Bij het Selesian instituut stonden 10 jongens op mij te wachten. De priester gaf mij de sleutels van de combibus en met mijn 10 lijfwachten ging ik op pad. In Nyanga stonden veel jongeren, vooral jongens, allemaal met witte Tschirts te wachten. De zon brak door en de hele mars bleef het zonnig en vredig. Bij elkaar meer dan 100 en velen sloten zich bij ons aan. Er werd gezongen en gedanst. Wederom was de sfeer geweldig en we marcheerden door de drukste straten. Omstanders waren positief, juichten ons toe en sloten zich bij ons aan. Het aantal groeide. Het was geweldig de actie en interactie te aanschouwen en er deel van te zijn.
Communitybuilding, de leefomstandigheden verbeteren en dat doe je samen, zie de video en de foto,s. Mijn lijfwachten vonden het geweldig, deelden folders uit, zongen en dansten mee. Terug in Kaapstad vertelden zij hun ervaring geliijk aan iedereen die het wilde horen.

Thuis werd op de radio gesproken over communitybuilding. De Weekend Argos krant had ook een goed artikel. Mijn mening werd er ook in genoemd, Wil Deen uit Holland. Dank je Abraham, allemaal voor het goeie doel.

We zijn hier op de wereld om mekaar, om mekaar te helpen nietwaar. . .
neuriede ik en ik ga door, wij toch ook. . . .:)