Equal. . . gelijk

Equal. . . .

Gelijk, zijn wij allemaal gelijk? Krijgen wij allemaal dezelfde behandeling? Op de universiteit van Kaapstad was ik gevraagd langs te komen om mijn verhaal te doen. Het is vakantie hier momenteel en de studenten zijn druk bezig zichzelf voor te bereiden op hun examens. Ik zit met vijf docenten rond de tafel. Wanneer ik mijn verhaal heb gedaan wordt mij gevraagd wat voor medicijnen ik slik. Eén ervan kennen ze, maar de combinatie kennen ze niet. Het merendeel van de hiv patiënten heeft maar twee mogelijke combinaties. Wanneer deze niet werken dan houdt het op. Dit is anders in het westen, daar zijn meerdere combinaties mogelijk. Wanneer je HIV positief bent dan kan je pas medicijnen krijgen wanneer je Tcell account, je weerstand, onder de 200 is. Dit is heel laag, maar zo gaat dat hier. Je lichaamskracht is dan gedaald en het wennen aan de medicijnen kost dan veel energie, want de meesten hebben veel last van bijwerkingen. Veel mensen hebben niet het juiste voedsel, vanwege armoede. Goed eten, om je weerstand op te bouwen is heel belangrijk. Goede counceling ook. Voor velen is HIV een geheim.

Door de week breng ik een visite aan de Ciskes in Muizenberg. Wanneer ik op hun jeugdhonk kom is daar niemand. De Camping dichtbij staat vol met grote tenten, nu nog leeg. Waarschijnlijk worden deze binnenkort gebruikt door vluchtelingen, vertelt een menee mij. Ik ga op zoek naar de Ciskes. In het dorpcentrum vraag ik een stel oudere daklozen of ze de jongens nog hebben gezien. "Ja, twee liggen daar verderop te slapen", zegt één van de daklozen. Ze zijn allemaal even vriendelijk en kennen mij. Even verderop tref ik de jongens. Ik maak ze wakker en vraag waarom er vandaag geen club is. "Jakes is er niet, ik weet niet waar hij is,", antwoord Carl. "Hebben jullie gegeten", vraag ik ze. Beiden schudden hun hooft. "Kom, dan gaan we even naar de supermarkt en trakteer ik jullie. Waar zijn de anderen", vraag ik ze. "Ik heb alleen Siya en Sepo gezien en de anderen zullen waarschijnlijk thuis zijn", antwoord Carl. In de Super regel ik voor de boys wat belegde broodjes, wortelen, tomaten en appels. De zon schijnt, dus we piknikken met zijn drieën. Siya en Sepo komen aanwandelen en kijken smachtend naar de etenswaren. Er is genoeg, dus ik laat ze ook aanvallen. Een volwassen bedelaar probeert ook wat te ronselen en ik geef hem wat fruit en maan hem weg te gaan. Even later brengt één van de jongens hem een half broodje. Het is mooi te zien dat ze alles delen. Later wordt mij verteld dat de jongens waarschijnlijk wat hebben te vereffennen. De oudere man zal hen waarschijnlijk eerder wat hebben gegeven. Ze delen de straat samen, hun kennis, het is hun manier van gelijk zijn.

Bij de Homestead tref ik één van de jongens die eigenlijk op school hoort te zijn. Wanneer ik hem vraag waarom hij niet op school is vertelt hij mij dat hij geen schoenen heeft." Ik ga voor je op zoek", beloof ik hem. Met de manager van de Homestead praat ik over aktiviteiten in het weekend. De kerk organiseerd een trektocht op maandag, wanneer het weer goed is. Het is dan een nationale vrije dag. Ook breng ik de belangrijkheid van het mentorproject ter sprake. De jongens hebben mentor, coaching, begelijding nodig, om hun grenzen te leren kennen. Hiervoor heb ik de Virgin en andere sportscholen benaderd. Sporten houd de jongens van de straat. De mentor kan de jongen of het meisje ook begeleiden op het gebied van gezond leven en huiswerk begeleiding. Er is ook een oudere broer zuster project gaande hier, maar onderzoek van mijn kant heeft nog weinig opgeleverd.

Later in de middag bezoek ik het Jikeleza dansproject, in het Township van Houtbaai. Ze zijn druk bezig, met repeteren voor een een show aanstaand weekend. De kleintjes laten hun kunnen zien, vol overgave. De tieners dansen met passie, zie foto en film.

Vanmorgen was ik uitgenodigd bij de kerkeraad van de Cathedraal, om mijn verhaal te doen. Ze zullen het mentorenproject aandacht geven. Ik vertelde ze dat er jongens bij de Homestead zijn die schoenen nodig hebben, anders kunnen ze niet naar school en dat ik ze zo op zou halen om gimpen te gaan kopen. "Breng ons morgen de rekeningen", krijg ik als antwoord. Een dame vraagt mij of ze kleding nodig hebben. "Meestal lopen de Ciskes in vodden rond, dus kleren kunnen ze altijd wel gebruiken", antwoord ik. "Okay, dan gaan wij kijken wat we kunnen doen", zegt de Dame.
Bij de Homestead stappen vijf jongens bij mij in de auto. We begeven ons naar de goedkoopste winkel. Drie van de jongens lopen op schoenen van andere jongens. Ik laat ze gimpen uitzoeken, die zijn hier niet zo duur, voor ons. Later in de auto bemerk ik dat de andere twee sip kijken. Eén van de jongens zegt dat hij ook op schoenen loopt van een ander. "Eikel, denk ik, "waarom zeg je dat niet gelijk", vraag ik hem" en hij mokt verder. "Op de terugweg gaan we voor jou gimpen scoren, dus stop met mokken". Ik breng de jongens naar de kerk, want het is morgen nationale jongerendag, a.s. maandag en ze gaan vandaag repeteren voor het zingen. Na de repetitie weer even de PEP schoenenwinkel in. De laatste jongen kijkt mij vragend aan. Tja, je kan moeilijk nee zegen dan. Ik vertel de boys dat zij de anderen moeten zeggen dat ze de schoenen hebben gekregen van de kerk. Anders krijg ik straks 22 andere jongens aan m'n nek hangen, daar ben ik niet blij mee en de kerkeraad ook niet. Vijf paar gimpen, tesamen rond de 20 euro. Blije gezichten.

M'n mobiel gaat over en de beller is een meneer van Radio 2000, die ik had ontmoet bij een Xenofobia benefietvoorstelling. Hij had begrepen dat ik een HIV/ Aids activist was en met jongeren werk en en nodigt mij uit voor een intervieuw vanavond om 10 uur. Hij had vernomen dat ik hier al sind oktober actief ben en wil mij graag in zijn radio programma. Ik moet lachen en stem gelijk toe. Radio 2000 is te horen in heel Zuid Afrika, dus heeft vele luisteraars. Dat wordt weer een interessante avond. We zullen zien hoe dit afloopt. Een andere uitnodiging is voor maandag, een lunch en expositie van de foto's die gemaakt zijn bij de vredesmarsen. Er zullen ook vluchtelingen aanwezig zijn en vertegenwoordigers. We zullen zien hoe dat afloopt, want maandagmorgen gaan we een trektocht maken met de Ciskes. Tja, zoveel te doen en zo weinig tijd.

Equal, gelijk, ja eigenlijk is er veel niet gelijk, teveel om op te noemen. Dat is het leven denk ik dan maar, te leren van ongelijkheid, dat te accepteren, hoe moeilijk dat soms is. Vrijheid, gelijkheid en broederschap is ver te zoeken in Afrika. Groepen in hokjes, alleen de hokjes passen niet op elkaar, want het éne hokje is groter dan de ander en ga zo maar door. Toch, aan broederschap blijf ik werken. Gelijk hebben en gelijk krijgen, tja daar zit heel wat tussen.

Het is koud in Kaapstad en veel huizen hebben geen verwarming. Ik zit met jas aan binnen. Nog een paar weken en dan weer warmte.
De 20ste juli is er een bijeenkomst, terugkomstfeest, in Hauwert gepland, maar ik krijg bericht dat velen dan met vakantie zijn. Laat mij alsjeblieft horen of dat zo is, anders gaan we het feest later plannen, in augustus of zo.
Hoop van jullie te horen.

Ik ben direct bereikbaar op 00 27 7 21043800

Verder ben ik bereikbaar via www.willenendoen.org , waarop ook het bankrekening nummer te vinden is waarop u eventuele donaties kan doneren. De kinderen en Ciskes hebben het nodig.