Epiloog van 9 maanden

Epiloog, de bevalling

Lente, zomer, herfst en winter, de natuur verteld zijn verhaal. De weersomstandigheden hebben invloed op ons welzijn, ons leven, ons willen en ons doen. Wanneer het warm is dan passen wij ons daarbij aan. Wanneer het koud is ook, let wel, als we de mogelijkheid hebben. Velen hier hebben die mogelijkheid niet. Dit realiseerde ik al voor ik de stap nam, bijna negen maanden geleden. De HIV / Aids situatie in Zuid Afrika heeft mij veel geleerd, inzicht gegeven over wat nodig is. Begeleiding, educatie, coaching en mentoring zijn de belangrijkste issues. Vooral in de rurale gebieden is er ontkenning en angst. Men durft er niet over te praten, wat ik herken, omdat dit in de tachtiger jaren bij ons hetzelfde was.

Met de verhalen uit Stefanie Nolan's boek in mijn hooft, "28 Aidsverhalen in Afrika", stapte ik in het vliegtuig, uitgezwaaid door familie en naaste vrienden, die mij gesteund en bekritiseerd hadden in de voorgaande maanden. Maar ja, wat Wil Groot in zijn kop heeft, dat krijg je er toch niet uit, kreeg ik als reactie, waarop ik dan meestal grijnsde. Het artikel, de dag voor vertrek geplaatst in het Noord Hollands Dagblad had mijn koers gezet. "Seropositieve Westfries gaat naar Zuid Afrika om Aidsweesjes te helpen", de kop van het artikel. De avond voor vertrek kreeg ik dat in mijn handen gedrukt, tijdens een benefietafscheid, wat georganiseerd was door vrienden, in cafe de Engel één van de homokroegen op de Zeedijk.
Niet wetend van wat mij te wachten stond, vloog ik naar Bloemfontein, waar ik hartelijk werd ontvangen door Deon Mulder, de patron van Ons Plek, die een thuis biedt voor zei die infected en affected zijn door HIV/ Aids. Kinderen, jongeren en volwassenen, getraumatiseerd, elk met een eigen ervaring, leerden mij de tragiek, de realiteit kennen.
Deon liet mij kennis maken met de Transkei, zijn schoonheid en wederom de tragiek. De ervaringen op Ons Plek in Bloemfontein en de Transkei bepaalde mijn doel. Zijn passie voor de mensen, klein en groot is mijn passie, vanuit mijn perspectief, mijn zijn. Mijn drive richtte zich vooral te helpen om de doelstellingen van Deon waar te maken, wat gericht was op het realiseren van Ons Plek in de Transkei. De Rondavels en Longdavel had hij al, maar deze woonachtig te maken had vooral financiële input nodig. Deze kwam vanuit onverwachte hoeken, want mensen leefden mee, wilden doen.

De reacties op mijn weblog, Wilhelmus, stimuleerden mij naar Kaapstad te gaan en daar mijn onderzoek voort te zetten. Het Jikeleza dansproject bracht mij voor het eerst in contact met de Townships en het dubbelleven van de kinderen en tieners, die doormiddel van dans de dagelijkse realiteit konden ontvluchten, maar ook konden bouwen aan een toekomst. Een vriendin bracht mij in contact met de "Ciskes"( straatkinderen) van Muizenberg, met wie ik bergen beklom, wiens vertrouwen ik kreeg en die ik als afscheid mee naar de bioscoop nam. Geweldige jongens, die wanneer ik mijn mobiel kwijt was, of mijn leesbril, deze bij mij terugbrachten. Ze leerden mijn camara te hanteren en maakten prachtige opnames, door hun lens, hun visie.
Iris, een fantastische vrouw, bracht mij in contact met het Selesian Instituut en Etafeni, waar ik deels presentaties in workshops gaf en workshops opzette, voor jongeren en exstraatkinderen, over HIV/ Aids en gezond leven. Respect is wat ik van hen terug kreeg. Ik zal nimmer vergeten hoe één van de jongens daarna naar mij toekwam en mij vertelde dat hij al de werkboeken over HIV had gelezen en mij vroeg wat met deze kennis te doen. Ik rade hem aan het met zoveel mogelijk te delen. Andere jongens vroegen mij wat ik zondags deed. Ik vertelde hen dat ik zondagmorgen naar de kerk ga, om 09.15, de mis in de St. George Cathedraal. Ze vroegen mij of ze ook mochten komen, waarop ik lachte en 'natuurlijk' zei. De zondag daarop stonden er vier jongens op mij te wachten, de zondag daarop zeven en de zondag daarop negen. Iris, die daar zondagschool leidt, was zo blij met ze dat ze nu elke zondag gaan. Na de mis nam ik ze mee voor een hike, of naar het strand, of naar de Waterfront. Ik bracht ze dan weer terug voor de lunch bij de Homestead, hun thuis.

Emotionele momenten waren er elke dag, positief en negatief, overal. Een regenboog van culturen bevolkte mijn pad, wat mijn pad breed maakte. Overal ervaarde ik de lach en de traan. Ik luisterde naar hun ervaringen, hun verhaal. Soms werd het teveel, wat niet gek is. Dan liet ik mijn mobieltje thuis en reed naar het strand en maakte een flinke wandeling. De natuur is prachtig hier. Het strand was een afreageerplek. Dit strand was moeilijk te bereiken, dus heel rustig. Soms zag ik dolfijnen, soms zeehonden en soms walvissen. Andere keren ondernam ik tochten met de Ciskes. Die jongens hebben humor van de straat.

De contacten met Treatment Action Campain waren goed. Zij voorzagen mij van lesmateriaal, boeken over Hiv en gezond leven, hoe er mee om te gaan. Vooral nutricians zijn belangrijk.

De situatie in Zuid Afrika verslechterde nadat de benzine - en voedselprijzen omhoog gingen. Armoede sloeg toe, waarop honger volgde. In de Townships ontplofte de bom, 'Xenofobia'. Enkele dagen was ik vrijwillig chauffeur en bracht levensmiddelen, bedden en dekens naar de vluchtelingenkampen. Er waren veel vrijwilligers. De vredes demonstraties in de Townships, georganiseerd door Township bevolking, waren een geweldige ervaring, waar ik mij geen moment onveilig heb gevoeld.
Gedurende mijn verblijf in Zuid Afrika werd ik vele malen gewaarschuuwd. Townships zijn onveilig, houdt altijd je deur op slot, laat niets in je auto liggen, blijf 's avonds thuis, straatkinderen zijn niet te vertrouwen en nog veel meer. Wederom, ik heb mij nooit onveilig gevoeld.

De eerste maanden heb ik mij vrij veel geergerg aan het grote verschil tussen arm en rijk. Apartheid bestaat niet meer, wordt er gezegd. Mijn ervaring is anders. Er wordt nog steeds opgekeken en omgekeken naar mijn blanke huid en vooroordelen zijn er te over. Meestal werd ik aangesproken met Sir, of Boss, waarop ik dan op dezelfde manier terug reageerde. Er wordt dan altijd gelachen. Discriminatie is er overal, tussen alle lagen en culturen. Hoe onwetend de stamleider ook mag zijn, zijn stam staat achter hem.

Met gemengde gevoelens keer ik terug. Aan de éne zijde met die lach en aan de andere zijde met die traan. Met veel ervaring keer ik terug, mijn visie, mijn willen en doen, gezien door mijn ogen.
Kunnen wij die generatie zijn, waar volgende generaties met trots naar terug kunnen kijken, willen wij die generatie zijn? Ik geloof er in, dat wij dit willen en ook willen doen.

"Hij zaaide in tranen, lachende keerde hij terug met zijn schoven".

Mijn dank gaat uit naar allen die mij gevolgd hebben op mijn pad, die mij geholpen hebben mijn weg te vinden, mijn doel te verwezenlijken en dat zijn er velen, hier en thuis. Zonder jullie had ik dat nooit kunnen doen.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800