Terug op Nederlandse bodem

Terug op Nederlandse bodem.

M’n buurvrouw naast mij in het vliegtuig kwam van Zimbabwe. Ze had een groot litteken in haar gezicht. Ze vertelde dat ze in Florence ging werken. Eén van de redenen was dat je in Zimbabwe alleen nog brood kon kopen met buitenlandse valuta. Ze had haar kinderen achtergelaten bij haar ouders. Eerst had ze gewerkt in Durban. Het werd te heet onder haar voeten, vanwege de Xenofobia. De laatste paar weken had ze doorgebracht in een vluchtelingenkamp.
Op het vliegveld in Frankfurt begeleide ik haar door de paspoortcontrole, wat veel tijd in beslag nam. Het was de eerste keer voor haar in een vliegtuig.

Wie zal er op het vliegveld op mij staan wachten, al mijn zussen?
Voor de ramen ontwaarde ik er twee, met dochters. Blijdschap en de lucht in springend danste ik de trap af. Een andere zus kwam ook in het vizier met een grote platte doos in haar handen. “De Abraham, die ik nog te goed had, want nu ben ik echt 50”.
Mijn bagage was er snel, alles ging snel, het welkom was groots en de Abraham was groot! Een Abraham is een speculaaspop gevuld met amandelspijs, waarover marsepijn, chocolade, slagroom en een mooi verhaaltje dat je de 50 hebt bereikt.

“Wat ga je nu doen, ben je al een beetje gewend, kan je je draai een beetje vinden”’ zijn vragen die ik de eerste paar weken op mij afkreeg en nog steeds.

Thuisgekomen kreeg ik gelijk te horen dat ik de volgende dag een presentatie zou geven bij de Rotary in Wormerveer. Dit verliep heel goed. Filmmateriaal, gemaakt door Martin en mijn Zuid-Afrikaanse vrienden gaven een helder beeld van wat ik had gedaan en wat nodig is.
Ik werd er voorgesteld aan “Het Zaans Offensief”, een groep mensen die een “Better World Gala” gaan organiseren op de 9de oktober. De opbrengst zal zijn voor Willen en Doen.
Ondertussen ben ik benaderd door velen die acties willen gaan ondernemen voor Willen en Doen. Een presentatie bij mijn oude werkgever heeft ook positieve gevolgen.

Terug op Nederlandse bodem deed mij beseffen dat ik weer snel aan de bak moet. Een vacature bij mijn oude werkgever intrigeerde mij. Ambulante woonbegeleider, waarin ik jongeren in hun leer-, woon- en werkproces begeleid. Volgende week heb ik daarvoor mijn tweede gesprek. Ik werk graag met jongeren, vooral met de – Ciskes – en er zijn er hier ook veel.
Daarnaast wil ik mij verder gaan richten op presentaties op scholen, verenigingen en waar nodig. Ik ben benaderd door het Aidsfonds, de Hivvereniging en Posithiv Vibration. De laatste is vrij nieuw, die zich vooral richt op jongeren, door jongeren.
Terug op Nederlandse bodem heeft mij geleerd dat heel veel mensen hier ook nog rond lopen met oogkleppen. Velen durven er niet voor uit te komen dat zij Hiv-positief zijn, waardoor vele anderen zich ook niet durven te laten testen. Het percentage seropositieven is vergeleken met Zuid-Afrika laag, maar het percentage wat met oogkleppen rondloopt is hoog. Wanneer deze zich hebben laten testen zal het percentage gestaag groeien.
Conclusie; er is hier nog veel te doen.

Momenteel hebben wij, Willen en Doen, ons gericht op de projecten van Ons Plek. We proberen zoveel mogelijk donateurs te werven om Ons Plek te steunen. Hierover is meer te lezen op onze webside www.willenendoen.org . Verder proberen we financiën rond te krijgen voor de Ciskes. Zij gaan de eerste week van september deelnemen aan een survival kamp. Dit zal een geweldige leerzame ervaring voor ze zijn, dus heb ik er alles voor over dat dit gaat lukken.

Acties
- Collecte op hartjesdag de 17de augustes op de Zeedijk in Amsterdam, voor de Ciskes
- Better World Gala op 9 oktober info@zaansoffensief.nl
- Het kunst aan de deur project, info volgt.
- Presentaties, info volgt.
- Benefiet feest in Hauwert, info volgt.
- Benefiet actie in Zwitserland in december.


Hieronder volgt het intervieuw wat Richard Walraven mij afnam en publiceerde in het Noord Hollands Dagblad, een week na terugkomst.

Wil Groot is niet klaar met Zuid-Afrika

Hauwert – Seropositief, maar niet ziek. Je zou je er bijna schuldig om voelen. In Afrika hebben ze niet het geld voor de dure medicijnencocktails die aids op een afstand houden. Dus ging Wil Groot op pad. Om aids-weesjes te helpen.

Negen maanden verbleef Wil Groot in Zuid-Afrika. De geboren West-fries noemt het een bevalling. Een enorm leerzame periode, die veel emoties kende, maar die zijn drive om te helpen niet hebben aangetast. Want er is nog heel veel te doen. Via zijn stichting Willen en Doen wil hij daaraan werken.

Armoede

Het draait allemaal om geld en voorlichting. Dat heeft Groot – woonachtig in Amsterdam, maar afkomstig in Hauwert – ook het meest geschakt in de vele maanden die hij tussen wezen en aidspatiënten op het platteland doorbracht en met straatkinderen in de zogenaamde townships optrok.
“je zit het ene moment tussen de straatkinderen van 10, 12 jaar die verslaafd zijn en ten dode opgeschreven. Enkele kilometers verderop wonen de rijken in Kaapstad. En ertussenin ligt een luxe golfbaan. Daar kon ik moeilijk mee omgaan.”
In de enorme armoede van de zwarte bevolking schuilt ook een van de oorzaken van het grote aids-probleem. Geld voor medicijnen is er niet en de overheid verstrekt ze nauwelijks. Groot stelt het nog een stapje scherper. De honger van de aids-patiënten zorgt ervoor dat ze vaak aan de medicijnen overlijden. “Die medicijnen zijn heftig. Het is een soort van chemokuur. Daarvoor moet je wel in conditie zijn. Door de honger zijn veel patiënten verzwakt en hebben ze onvoldoende weerstand de medicijnen te verdragen. In het begin had ik het daar ook heel moeilijk mee. In Bloemfontein stierven in de kamer naast me mensen, terwijl ik mijn medicijnen nam.”
Voor de kinderen van Zuid-Afrika, die aids vaak langer overleven dan hun zieke ouders, is daarom eten en een dak boven het hoofd de grootse behoefte. Terug in Nederland wil hij daarom voor diverse projecten (als een kindertehuis in Transkei) fondsen werven.
Toch heeft hij niet alleen negatieve beelden uit Zuid-Afrika op zijn netvlies. Uit de kameraadschap van de straatkinderen en de vindingrijkeid van de aidsweesjes op het platteland putte hij veel kracht. “Als ik mijn portemonnee liet leggen kwamen die straatschoffies – de Ciskes noemde ik ze – hem achte me aan brengen. En de vindingrijkheid waarmee kinderen, die met honger naar school gaan, eten vinden in de bush is verbazingwekkend.

Taboe

Een ander probleem is het taboe dat aan seks en de seksgerelateerde ziekte aids kleeft. Daarom trok hij met straatkinderen op en gaf ze voorlichting. “Het belangrijkste wat ze missen naast voedsel en medicijnen is een beetje warmte en voorlichting. Dat je aan aids niet dood hoeft te gaan. Daarvoor was ik het levende bewijs. Ik ben besmet, maar niet ziek. Dat maakte indruk.”
Met negen maanden is zijn werk nog niet gedaan. Groot wil niet alleen fondsen werven, hij wil ook terug. “Iets doen, helpen. Ik voel me bevoorrecht. Dat ik er nog zo uitzie, dat ik dat kan doen. Daarom moet ik er wat mee doen.

“Wat of ik ga doen, of ik mijn draai kan vinden en of ik kan wennen, tja, er is veel te doen en mijn leven is veranderd. Het begint pas, een nieuwe periode in mijn leven. Ik geloof er in dat wij samen iets kunnen doen en dat wij er ook samen iets aan willen doen. Samen staan WIJ sterk. WIJ!

Je kunt donateur worden door je bank opdracht te geven maandelijks (twee biertjes) een overboeking van een vast bedrag te doen naar onderstaande rekening, aan jou de keus.
Rabobank nr: 137977387
t.n.v. Stichting Willen en Doen Amsterdam

U kunt ons bereiken via:
E-mail: willendoen@gmail.com
Website: www.willenendoen.org