Transkei, een wens die uitkomt

Ons Plek, Transkei. . .een wens die uitkomt

De rit van 8 uur, door prachtige landschappen, bergen en valeien, wat ik 8 maanden geleden maakte voor de eerste keer was wederom prachtig. Het landschap was anders, andere kleuren en op veel plekken groener. De schoonheid van de natuur, met daarachter de tragiek. De dorpen en steden die wij passeerden zag ik nu met andere ogen aan. De armoede en dat wat zich achter de deuren afspeeld heeft mijn visie verbreed, mij verrijkt met kennis. Het is de triestheid van deze cultuur, van de rurale gebieden. Halverwege de rit stoppen we in een plaats om te lunchen. We kochten tosties en patat, wat we onder het rijden zullen nuttigen. De anderen zitten al in de auto wanneer ik de eetgelegenheid verlaat. Een jongen, tiener, komt naar mij toe en vraagt om wat te eten. Ik kijk hem aan, zie dat er iets met zijn éne oog is en dat hij in vodden loopt. Ik geef hem de halve zak patat. Wanneer we wegreiden zie ik dat hij het deelt met een andere jongen.
Straatkinderen, je komt ze overal tegen.

De Transkei is veel groener. Het is zondag, al laat in de middag. Er zijn vooral veel jongeren langs de weg. Overal loslopend vee. Rond zonsondergang arriveren we in Coffee Bay, waar we hartelijk worden ontvangen. Er is blijdschap. Ze vertellen dat Ons Plek hier bijna klaar is. Er moet alleen nog wat met de daken worden gedaan, maar dan moet het gras eerst groeien. De eerste bewoners zullen deze week komen.
We eten en genieten van de zee, de heldere hemel en de mogelijkheid om buiten te zitten, want de temperatuur is hier duidelijk hoger.

De volgende dag doen we eerst inkopen bij het dichtstbijzijnde winkel bedrijf. Er is morgen een belangrijke vergadering. Ons Plek is bezig met een nieuw project. Het zal wederom een opvangplek, een thuis gaan zijn voor HIV Aids kinderen en volwassenen. Er is een stuk land gekocht en de overdracht zal morgen zijn. Dit gaat samen met culturele rituelen. Er worden schapen geslacht en er wordt gegeten. Op de terugweg bezoeken we Matokazini, de opvangplek, Ons Plek, waar de laatste maanden hard aan gewerkt is. De eerste aanblik geeft mij een goed gevoel. Het ziet er geweldig uit. De rondavels en longdavel staan er bij als nieuw, als echte plaatjes in het landschap. Zie de foto's. C. leidt ons rond. Het ziet er van binnen ook prachtig uit. Onze input werpt duidelijk zijn vruchten af. In oktober zag het er vervallen uit, als stallen. Nu is het een echt thuis, waar straks veel kinderen en volwassenen een plek zullen vinden, een thuis.

Dinsdagochtend is er reuring. Vandaag wordt ceremonieel het land aangekocht, waar het nieuwe Ons Plek zal worden gebouwd. De chiefs en andere notabelen zijn aanwezig. Er worden twee schapen gebracht die door de jongeren worden geslacht. Vrouwen zijn bij een kampvuur bezig maaltijden klaar te maken. Kool, tomaten en rijst wordt voorbereid. De notabelen doen om de beurt een toespraak. Deon legt in zijn toespraak uit waarom dit project nodig is. "Er zijn velen die HIV / Aids hebben, kinderen en volwassenen. Hier is hulp voor nodig. Dit wordt een community opvangsplek, het is voor de community. Het gaat niet om mij, maar om de mensen, onze mensen. Jullie community heeft dat nodig, dat weten wij allemaal". Een groot applaus volgt daarop. Ik heb bewondering voor die man.
De volgende stap is dat 6 mensen moeten ondertekenen. Een vertegenwoordiger van de jeugd, van de jongeren, van de vrouwen, van de mannen en de chiefs ondertekenen de papieren. Het project is een feit. Wanneer de formaliteiten zijn afgehandeld is het eten klaar. Iedereen eet en drinkt en is blij met de succesvolle afloop.
Nu moet binnen een heel korte tijd het financiële gedeelte worden afgehandeld.
Werk aan de winkel.

Woensdag ga ik met G. aan de slag in Matokazini. De bedden die gekregen zijn van een ziekenhuis worden opgehaald. Ze zijn geschilderd en moeten in elkaar worden gezet. Ik mag dus gaan monteren. Weer even terug in mijn oude beroep. Het enige wat mij hier ontbreekt is gereedschap en electriciteit. Beiden zijn hier niet. Het wordt dus handen en voeten werk, fantasie gebruiken en inventief zijn. Gelukkig is er een hamer, een tang en zijn er een paar schroevendraaiers. Buiten zijn twee andere mannen bezig met stenen en zand. Er moet nog en stuk worden betond en zij doen de voorbereiding.
8 maanden terug was het nog een stal. Nu op het einde van mijn rit kan ik nog even meewerken aan de inrichting. C. komt binnen met gordijnrailzen. Of ik die even op kan hangen. Gelijk schoot een herrinnering aan mijn broer voorbij, die altijd zei; "ken je effies (even) helpen" en gelijk was je de hele middag zoet. Met deze railzen was dat ook het geval. Geen boor, geen pluggen, maar hele grote spijkers. De railzen waren derde hands, dus afmetingen klopten niet echt.
Na een paar uur keken we met zijn allen trots naar hoe mooi het er uit zag.

Donderdagmorgen moesten er inkopen gedaan worden voor Matokazini. Potten, pannen, parafine lampen, borden, bestek, kortom de hele keuken moest worden ingericht. Er werd gelijk ook een voorraad eten ingeslagen. De eerste bewoners zullen vandaag en morgen komen. Terug bij Matokazini maakte ik kennis met de eerste caretaker. Een lieve vrouw, ik schat haar rond de 25. Er lopen ook al een paar kinderen rond, een paar jongens, die gelijk poses aannemen wanneer ik een foto maak. Jeugd in actie.
Er wordt mij uitgelegd dat de watertanken binnenkort worden geplaatst. Voor waterleiding is momenteel nog geen geld. Op het stuk land achter de gebouwen is ook al gewerkt. Het land is omgeploegd en de eerste koffieplanten zijn geplant. Er wordt geïnvesteerd in zelfredzaamheid, wat vooral belangrijk is omdat alles duurder is geworden.

Terug in Coffee Bay schikten wij onszelf rond de tafel, met een bak leut en een boterham met pindakaas. Het is de laatste dag dat we samenzijn, want morgen scheiden onze wegen. Mijn doel is Johannesburg en Trudy en Deon gaan terug naar Bloemfontein. We bespreken de projecten, wat er allemaal nodig is, de ins en outs. We eten samen met het echtpaar wat zich hier vrijwillig inzet voor de gemeenschap, voor Ons Plek. Zij zijn de soldaten in het veld, zij doen alles voor hen die niets hebben, ziek en / of verstoten zijn.

Wanneer ik 's avonds terugloop naat het 4 Winds guesthouse en kijk naar de heldere sterrenhemel zie ik een vallende ster en doe mijn wens. Ik wens dat ik zoveel mogelijk geld bij elkaar kan krijgen zodat ik zoveel mogelijk mensen kan helpen. Ik Wil dat graag en zal dat zeker Doen.

Van Martin heb ik een nieuw filmpje toegestuurd gekregen van Ons Plek, wat te zien is op http://www.youtube.com/watch?v=294uL1NofIU
Het ziet er geweldig uit, dus neem een kijkje.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800