Keiharde realiteit, verandering en overleven

Gevecht om te overleven,

We zijn weer in Zuid-Afrika, voor twee weken, op bezoek bij 'Ons Plek', om getuige te zijn van de vooruitgang, geconfronteert met het gevecht om te overleven.

Bloemfontein,
Een vrijwilliger komt 's ochtends vroeg naar 'Ons Plek', om patienten op te halen die naar het ziekenhuis moeten voor bloedcontrole. Wanneer hun weerstand, cd4 cellen, onder de 200 zijn mogen ze aan de ARV's, oftewel Anti Retro Virals, de medicijnen tegen Aids. De medicijnen zijn als chemokuren, zwaar en hetfig. Heel belangrijk is goed voedsel daarbij, maar voedsel is duur. De prijzen zijn omhooggeschoten toen de olieprijs steeg. Het laatste is gezakt, maar de voedselprijzen niet. Mensen doen alles om te overleven, dat is wel duidelijk. Daardoor doen zich andere problemen voor. Momenteel hebben de nationale ziekenhuizen, in de Free State, bijna geen medicijnen, omdat ze het niet meer kunnen betalen. Iemand heeft het geld wat gereserveerd was voor de medicijnen genakt. Corruptie dus, wordt er verteld.
Er wordt van alles geprobeerd, via andere kanalen, maar het is moeilijk.

Eén van de kleintjes moet eigenlijk aan de medicijnen en zijn moeder ook. Maar zijn moeder wil niet, omdat zij andere moeders heeft zien wegvallen, niet lang nadat ze aan de medicijnen waren begonnen. Het lichaam moet wennen aan de medicijnen, maar heeft daar niet genoeg kracht voor. Een weerstand van 200 is te laag. De moeder durft het niet, net zoals enkele andere vrouwen die ik spreek. Ze houden rekening met voedsel en proberen zo gezond mogelijk te leven, in hoeverre dat mogelijk is.
"Het is moeilijk de kleintjes mee te krijgen naar het ziekenhuis", vertelt de vrijwilliger. "Wanneer ze mij zien, dan zien ze de naald". Eén van de kinderen kijkt altijd naar de auto waar de vrijwilliger in komt, of zijn moeder er in zit. Hij zag zijn moeder voor de laatste maal in die auto stappen, op weg naar het ziekenhuis. Maar zijn moeder is niet meer.

Lichtpuntjes,
Ik kijk naar de kleintjes en weet dat sommigen vloeibaar een medicijn krijgen toegediend. Eén van de kids gaat er goed op.
De sfeer in 'Ons Plek' en het 'Pink House' is heel goed.
De moestuin bij het kindertehuis ziet er heel goed uit. Wij hebben er €100,- in geïnvesteerd en het werpt vruchten af. Werkloze hiv positieve mannen uit de township, oftewel squaterskamp, want ze kraken grond, houden het dagelijks bij en zien het als hun domein. Zij hebben een dagbesteding tegen een kleine vergoeding. Dit is een weg naar zelfredzaamheid, maar ook een weg naar overleven.

De Transkei,
Hier is de situarie nog erger. We bevinden ons in de rurale gebieden. Hier is het moeilijk om aan medicijnen te komen. Het dichts bijzijnde ziekenhuis is bijna een uur rijden, over onverharde wegen.
Eén van de jongens die wij kennen is pas wederom vader geworden. Zijn eerste kind ligt in het ziekenhuis. Er bij zijn is moeilijk, want zijn vrouw is pas van de tweede bevallen. Zij ligt ook in het ziekenhuis. We vragen ons af of moeder en kind medicijnen hebben gehad, voor en na de geboorte ter voorkoming van hiv overdracht. Ze weten het niet. Het zou goed zijn wanneer de baby de fles zou krijgen, maar ook dit is moeilijk. Buiten hangt er een groot bord op de muur van het ziekenhuis, waarop staat aanngegeven dat borstvoeding beter is en meer babie's in leven houdt dan flesvoeding. Flesvoeding is moeilijk en kostbaar. Zuiver water en is moeilijk te krijgen en melkpoeder kost geld. Ze wonen op het platteland en hebben meestal geen electriciteit, laat staan waterleiding. Is er enige kans, of is dit kansloos? Eén ding is zeker, dit is de keiharde realiteit in de rurale gebieden.

Lichtpuntje,
Eén van de vrouwen laat weten dat haar weerstand omhoog is gegaan. Het is nu 520, zegt ze met een grote glimlach op haar gezicht. Dat zij het ons vertelt is al een hele overwinning. Later brengen we haar naar huis, want we hebben zakken met kleding mee voor haar. Ook zij heeft geen elctriciteit en woont met haar 3 dochters. Kippen darren rond huis en binnen. Haar oudste dochter maakt de vloer schoon. Ze vertelt trots dat ze de hoop stenen, die voor het huis liggen, zelf heeft gemaakt. Ze wil een huis gaan bouwen, maar daar gaat ze een bouwer voor betalen.
Een tweede lichtpuntje is dat de kinderopvang sinds kort is geopend. De kinderen dartelen rond en spelen op het klimrek. Ze komen gelijk op ons afgerend, met blije gezichtjes.
Een derde lichtpuntje is dat de moestuin bij het kindertehuis er geweldig uitziet. Zelfredzaamheid in actie.
Er is een groot pand te koop in Coffie Bay, voorzien van alle faciliteiten en veel ruimte, voor ongeveer €130.000,-. Dit zou een lichtpunt kunnun zijn, een medisch centrum, waar vandaag de hulp gegeven kan worden, die gisteren eigenlijk al nodig was. Tijd dringt.

Conclusie,
Medicijnen zijn geweldig, maar zonder voedsel en met een lage weerstand bijna niet te overwinnen. Eerst goed investeren in goede voeding, is wat wij vooral hier in de rurale gebieden hebben geleerd.
Cultuurverschillen zijn er veel. Zo kan je de mensen vertellen hoe je het moet doen, maar dan zullen zij dit zo doen om jou te plezieren. Wanneer je ze gereedschap geeft en eten, tot dat de groenten in de moestuin klaar zijn om te oogsten, werpt het vruchten af en zien ze de waarde er van in. Wanneer je ze als kleine kinderen begeleid, gaat dit niet op, want dan doen ze het voor jou.

Culturele verschillen,
Vrouwen eten geen eieren, het is een vrouwelijke vrucht. Koeiemelk kan ook niet, want dat maakt de vrouw overspelig. Doch, wanneer de schoonmoeder toestemming geeft dan mag het.
Velen hebben tegenwoordig een mobieltje en jongeren dragen westerse kleding, wat vaak buitenshuis wordt verborgen. Ook hier is spraken van opgroeien tussen twee culturen.

De foto's laten zien hoe succesvol Khaya Lethu, het kindertehuis in de Transkei is. Het ziet er fantastisch uit, dus complimenten voor Gerrie en Christine en al de anderen die zich daar vrijwillig voor hebben ingezet. Werkelijk een hopevol nieuw begin :)

Volgende week Kaapstad, we vliegen er maandag heen. Contacten zijn al gelegd. De Ciskes gaan goed, maar daarover volgende keer meer.

De zeedijk laat haar hart spreken om Valentijnsdag

De Zeedijk van Amsterdam, van oudsher bewoond door vissersvolk, toen was het armoe troef. Vlak voor ik in 2007 vertrok werden er in 3 kroegen benefietafscheidsfeesten gegeven, de eerste actie gehouden, voor Willen en Doen in Amsterdam. De hartjesdagen in 2008 waren een tweede spektakel, waarvoor wij ons dan ook hebben uitgedost en maar liefst €1750,- hadden opgehaald, waarmee we gelijk een keuken konden financieren voor 'The Pink house' het kindertehuis in Bloemfontein. Tja, we zitten niet stil:)
Met Valentijnsdag gaan we weer aan de slag. Deze keer zijn we gevraagd door wederom de drie eigenaren, maar nu ook in samenwerking met de andere Zeedijkse horecaondernemers. De Zeedijk promoten als uitgaansgelegenheid is geweldig. De bruine kroegen zijn er in alle soorten en maten en er kan internationaal gegeten worden met vele culturele culinaire hoogstandjes. Komt het zien, op Valentijnsdag.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387
Momenteel zijn wij telefonisch bereikbaar op 0027721043800
Na 10 febr. weer thuis, op 06-17878385