Kaapstad februari 2009

Kaapstad,

De man van de autoverhuur laat ons weten dat de stad goed op schema zit voor de wereldkampioenschappen voetbal volgend jaar. Wanneer we later onze weg zoeken naar het bed en breakfest zien we dat het vorderingen maakt. Even later horen we dat er ook veel hotels worden gebouwd.

De volgende dag eerst op pad naar Etafeni. Een duitse meneer en een Nigeriaanse meneer vergezellen ons. Ze zijn geïnteresseerd in wat wij hier doen en zijn nog niet in een township geweest. Ze zijn verrast en vinden het Etafeni dagopvang project in het Township Nyanga geweldig. Wij doen er een bestelling voor de Hartjesdagen. Aidslintjes en hartjes, gemaakt van kralen. Het gaat er mooi uitzien en gelijk zijn er weer vijf vrouwen aan het werk, alle vijf PWA's, people with aids.

Daarna bezoeken we het Selesian Intsituut. Jakes, de ex begeleider van de Ciskes, had mij verteld dat acht Ciskes momenteel naar school gaan. Enkelen volgen de workshops, waar ze alles leren wat ze met hun handen kunnen doen. Het is geweldig om Karl naar buiten te zien komen, met een grote grijns op zijn gezicht. 'Hey Wil, hoe is ie', vraagt hij mij en geeft mij het gebruikelijke handeschud ritueel. Even later ontwaar ik Andrew, die wel een kop groter lijkt. Hij krijgt ook van die haartjes onder zijn neus, waarmee ik hem dan ook gelijk op attendeer. Hij lacht semi verlegen en wuift 't weg. 'Wanneer gaan we weer de berg op', vraagr hij me gelijk. 'We gaan dat zeker doen, misschien zaterdag, ik houd je op de hoogte. Even later spreek ik de directeur. Deze vertelt dat vele van de jongens mee zullen gaan doen met de danslessen. Deze gaan binnenkort van start, want er is voorbereiding nodig voor de wereldkampioenschappen voetbal, de openingsceremonie. Hij vraagt mij of ik volgend jaar voor een maand wil terugkomen om weer workshops te gaan geven aan de straatjongens. Ik neem de uitnodiging met twee handen aan.
Later in de middag brengen we de jongens naar Muizenberg, waar we gelijk weer kennismaken met andere daklozen. Tja, ons kent ons. Ponto vroeg of we hem wilden afzetten in zijn Township, wat nogal als onvriendelijk staat aangeschreven. Toch maar effe gedaan natuurlijk.

Een dag later,

Het nieuws laat weten dat er per maand 50 leerkrachten overlijden aan aids. Even ben ik lamgeslagen en weet niet wat ik er op moet zeggen. 'Vooral de rurale gebieden worden zwaar getroffen'. Er wordt met de vinger gewezen naar de voormalige minister van gezondheid en de voormalige president. Deze hebben geld verkeerd gebruikt. Bisschop Desmond Tutu hoopt dat Barack Obama vooral de corrupte regeringen in afrika wil aanpakken. Ook laat het nieuws horen dat. Die goede man krijgt het druk.
TAC, Treatment Action Campain, is druk bezig met rechtzaken betreffende medicijnen. De farmaceutische industriën laten mondjesmaat wat los.

Het volgende bezoek gaat naar Homestead, waar wij enige jongens treffen. Ook ontwaar ik één van de Ciskes. Ik ben verrast dat Ricardo daar zit. Hij is ook gegroeid en ziet er een stuk beter uit. Ook hij wil zo snel mogelijk mee de berg op. Ik spreek af met de leidinggevende om zaterdag iets te gaan doen. We moeten wel zelf voor vervoer zorgen. Buiten staan twee busjes en we gaan in onderhandeling met deze mannen. Voor 200 rand is de zaak beklonken en zullen ze ons halen en brengen.

Zaterdagochtend staan we om half 10 klaar bij Homestead. Begeleider David heeft het hek gesloten gehouden, want hij wilt dat ze allemaal mee gaan. Even later blijken er twee jongens rond te hangen die onder invloed zijn en de Ciskes met een mes bedrijgen. Ricardo vertelt dat ze regelmatig door deze jongens worden bedreigd en bestolen. Ik raad ze aan om vooral samen te blijven, want samen ben je sterk. Je zou ze wat doen die etters, denk ik.
We besluiten om de Lionshead te doen, want het is nogal warm vandaag, rond de 30 graden. Om 10 uur vangen we de tocht aan. Het is een leuke tippel en de meeste jongens zijn erg snel. Er zit ook een tweeling bij, die uit Port Elisabeth komen en hier op zoek zijn naar hun vader. Moeder zit in een opvangtehuis voor ouderen om de hoek. Eén van de twee geeft mij halverwegen zijn pet, die ik ruil voor mn zonnebril. Die zon op mn bolletje werd mij ff te veel, wat hij waarschijnlijk zag. Sommige jongens moesten elke 100 meter aangespoort worden. Tja, bij hun heeft blowen zijn uitwerking. Kleine Andrew blijft ook in de buurt en vertelt dat hij volgende week ook in Homestead gaat wonen. Nu reist hij elke dag nog op neer vanuit Muizenberg.
Na 1,5 uur berijken we de top en de lichte bries doet wonderen. Iedereen doet zich te goed aan de appels en de wortels. Ook het brood vliegt er in. David stelt voor om naar het strand te gaan. We kiezen voor het zoutwater zwembad in Camps Bay. De oudste jongens willen ook even het strand op, meiden kijken.
Onder begeleiding van David en Martin. De terugtocht ging effe trager. De taxibus hield er nogal Afrikaanse tijd op na. Kosste ons zo een 1,5 uur, voor ze er waren. Toch, 17 jongens met vier begeleiders, we mogen niet klagen :)
Terug bij Homestead vraagt Sephi, één van de tweeling, of ik met hem mee wil komen naar zijn moeder. Deze wil hij aan mij voorstellen. Ik loop met hem mee naar de volwassene opvang om d hoek en zijn moeder komt uit het slaapvertrek vandaan. Een kleine mollige vrouw met een grote glimlach. Ze is blij haar zoon even te zien, ook al is het buiten het bezoekuur. Tja, even vriendelijk glimlachen en dan lukt het wel. Even snel worden we er ook weer uitgebonjoerd, maar de kennismaking was leuk.

Zondags na de kerk staan we te praten met de tweeling en twee jongens uit Namibië. Satu, uit Namibië vertelt dat hij, samen met twee vrienden, ook allebij 15 jaar oud, in Windhoek in een container zijn gekropen om te gaan reizen. In Kaapstad werd de container gelost en daar stonden ze dan. Er werd ze gevraagd of ze familie hadden waar ze vandaan kwamen. 'Nee hoor, want anders hadden we hier niet geweest', antwoorde Satu. Ze werden vrij gelaten en sattelden zich voor de kerk, want een kerk is veilig, dachten ze. Hier werden ze door Geraldo de straatwerker gevonden, die ze begeleide naar Homestead. Nu gaat Satu elke zondag naar de kerk, want deze heeft hem zijn leven gered.
Later in de middag gaan we met de hele groep zwemmen in het lokale zwembad. Onder de bomen in de schaduw is het goed vertoeven en de jongens vermaken zich.

Een week Kaapstad, veels te kort om iedereen te zien en alles te doen, maar de Ciskes doen het goed, wat mij weer goed doet.

Aanstaande zaterdag Valentijnsfeest op de Zeedijk, iets om naar uit te kijken. We gaan daar aan de slag voor een kinderchreche in de Transkei. Er is er één ingestort, waardoor 70 kids niet meer naar de creche kunnen. Ook zal er bij de nieuwe creche een moestuin worden aangelegd. Op Valentijnsdag hopen wij dat te realiseren.

Wij zijn bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387
Momenteel zijn wij telefonisch bereikbaar op 0027721043800
Na 10 febr. weer thuis, op 06-17878385