'Een ongewone Leraar'

“Een ongewone leraar”

Een terras in de Cape Quaters. Op mijn laptop voor mij check ik mijn mail. Het kan hier gratis. Ik kan gebruik maken van kabelloos internet, aangesloten op het internet van het cafe. Ik lees mijn mails en de reacties op het vorige artikel. Adviezen waar ik graag gebruik van maak. Het geeft mij richting, welke kant ik op moet gaan. Mijn onzekerheid ebt weg en maakt plaats voor een gevoel van blijdschap. Leven in het hier en nu en genieten van het mooie van wat het leven te bieden heeft. Mijmerend kijk ik uit over de straat, met zijn bomen, met zijn kleurige huizen en met zijn gezellige ‘kleurrijke’ drukte, in de vroege ochtend. De ober, met een grote lach op zijn gezicht, plaatst een bak koffie naast mijn laptop. ‘Dank je vriend’ en ik glimlach terug. ‘Mister Wil, je hebt een geheime aanbidder en deze wil je telefoonnummer hebben’. Ik glimlach en zeg hem die geheime aanbidder maar naar mij toe te moeten sturen. Even later schuift er een jongen bij mij aan tafel, een beetje zenuwachtig. Hij vraagt mij wat ik aan het doen ben. Ik vertel hem over de projecten, waarom ik het doe, dat ik zelf al 24 jaar positief ben. De jongen vertelt mij fluisterend dat hij enkele maanden geleden te horen heeft gekregen dat hij positief is. Hij had tuberculose. Hiv en TB gaan hier vaak samen. Schichtig kijkt hij om zich heen. ‘Niemand weet het, behalve mijn familie, maar die wil mij nu niet meer zien. Elke dag ga ik na mijn werk gelijk naar huis. Mijn dokter zegt dat ik in januari aan de medicijnen kan’. Het is duidelijk te zien dat hij het er heel moeilijk mee heeft. Ik raad de jongen aan contact op te nemen met Pink Triangle, dat het nodig is om te praten. De eenzaamheid en de angst die hij zichzelf oplegt is niet goed voor de weerstand. In 5 minuten tijd geef ik hem al de informatie die hij nodig heeft. Gedurende deze tijd zie ik hem tranen in zijn ogen hebben. Het is de eerste keer sinds maanden dat hij er met iemand anders over praat. Tja, HIER en NU, de ongewone leraar.

'Teddyberen'

Vroeg in de ochtend staat Marlene voor de deur. Een prachtige vrouw met een hart van goud. Wij gaan op bezoek bij een kinderopvang. Zij vertelt mij dat het een tehuis is waar kinderen naar toe worden gebracht, die op straat zijn gevonden of door moeders worden gebracht, omdat deze te ziek zijn om ze op te voeden. Vaak worden deze moeders gelijk naar het ziekenhuis gebracht. De kinderen verblijven er meestal niet langer dan een half jaar en worden dan bij foster parents geplaatst. We begeven ons naar Khayalicha. Marlene neemt de scenic roette, langs de oceaan. Prachtige uitzichten over zee, met de Tafelberg op de achtergrond. HIER en NU. Bij de opvang worden wij hartelijk ontvangen. Wij krijgen een rondleiding en even later zit ik tussen de kleintjes, die over mij heen kruipen en graaien naar de teddyberen die ik heb meegenomen. Tijd vliegt wanneer je jezelf tussen de kleintjes bevindt. Je zou ze zo allemaal willen meenemen, is een gedachte die menigeen zal hebben, die een plek zoals deze bezoekt. Op de terugweg evalueren we het bezoek, waarna stilte, het gevoel vasthoudend, wat het bezoek ons gaf.

‘Kerstkaarten maken met de Ciskes’

Het voorstel wordt gelijk aangenomen door Charmaine, de coördinatrice van Homestead. Ik vertel haar dat een kunstschilder, een vriend van mij, graag mee wil en de jongens met waterverf aan de slag wil laten gaan. Bij een wholesalecenter, waar ik toevallig terecht kom omdat ik twee vrouwen een lift geef, koop ik al het materiaal in. De vrouwen zijn blij wanneer ik ze even later thuis afzet en nodigen mij uit voor de lunch. ‘Granny kan heel goed koken, haar specialiteit is Malay, kip met currie en roti’, zegt de jongste van de twee. Met twee handen neem ik de uitnodiging aan. Tot zondag dames :)
De volgende morgen met Kunstschilder Brett op pad naar Homestaed Khayalitsha. Nog even bij het Salesian instituut wat spullen opgepikt. Natuurlijk zijn er weer de nodige opstoppingen op ons pad, want overal wordt gebouwd. De Fifa heeft aardig wat veroorzaakt hier. Voetbal creëert werk. De algemene vraag is hoe dat zal gaan na de voetbal. Tja, dan is er rust.
Op de Homestead lopen zo een twintig jongeren rond. De meeste Ciskes zijn voor de kerstvakantie ergens anders onder gebracht. Velen van de jongens herkennen mij, schuiven snel aan en gaan aan de slag. Zij maken prachtige kaarten. ‘Aan wie gaan wij deze kaarten sturen’, vraagt één van de jongens. Tja, de meeste Ciskes hebben geen familie, zijn ex straatjongens. ‘Wij gaan ze sturen naar mensen in Nederland, die jullie dan een kaart terug gaan sturen’, antwoord ik. ‘Missis Wil, kan je nog steeds 50 keer opdrukken’, vraagt een bijchoochem mij. De rat, een klein kereltje met dreadlocks, heeft echt een 6pack en doet het zo 150 keer achter elkaar. Ik grijns naar hem. “Missis Charlton, hier is een lege kaart, maak er wat moois van, dan mag je daarna je kunsten laten vertonen’, antwoord ik hem terug. We stoeien even en hij gaat lachend aan de slag. Lutho maakt de ene creatie na de andere. Hij is snel en goed. Volgens één van de andere jongens is hij lichtelijk gestoord. ‘Soort zoekt soort’, antwoord ik daarop. De jongens lachen. Na drie uur actief te zijn geweest tellen wij zo een 40 Kunstwerkjes. Wanneer jullie geïnteresseerd zijn in een kunstwerkje van een Ciske, mail je adres dan naar Willendoen@gmail.com. Op de kaart zal dan het adres staan en de naam van de Ciske, aan wie je de kaart terug kan sturen. Kleine moeite lijkt mij. Mooi zal zijn wanneer de zender er een Tshirt bij doet. Hoeft niet veel te kosten en de Ciskes zullen er blij mee zijn. Ook wordt hun creativiteit er door gestimuleerd. Ondertussen zijn er al adressen binnen gekomen, het nieuws gaat snel :)
Het was een prachtige ervaring om dit met de jongens te doen. Graag ziet Charmaine de kunstschilder terug op de Homestead in Woodstock. Het mooiste zal zijn 1 keer per week een art klas met de boys. Brett is er voor in, want hij woont vlakbij. De jongens hebben meestal problemen met lezen en schrijven. Dislectie komt veel voor. Met hun handen is niets mis. Creativiteit is er genoeg.

Wanneer ik enkele dagen later weer op het terras zit met mijn laptop voor mij, schuift de jongen weer bij mij aan met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij vertelt contact gezocht te hebben en een afspraak te hebben met een counselor. Even later brengt hij mij een bak koffie. ‘Wat is het toch vreemd dat ik van een wildvreemde moet horen wat te doen en dat die wildvreemde bezig is met hetzelfde en juist daar is op het juiste moment’, zegt de jongen. Ik glimlach naar hem. Tja jongen, dat is het HIER en NU. Allemaal zijn wij bij tijd en wijlen ‘een ongewone leraar’.

*Een Ongewone Leraar, geschreven door Dan Millman. ISBN 90274 7941 0

Wij zijn bereikbaar via de webside www.willenendoen.org. Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor worden gebruikt. Wij zoeken donateurs, om de maandelijkse kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals Transkei en Bloemfontein. Ons bankrekeningnummer is; Rabobank te Amsterdam 137977387 Momenteel ben ik bereikbaar op 00 31 7 21043800 en na de 24ste december op 06-17878385.
Groeten van Wil