Wederom in Coffee Bay

Wederom in Coffee Bay, eindelijk mooi weer. We hebben de laatste dagen veel regen gehad en daarvoor veel bewolking, wat goed was in het Krugerpark. Hierdoor zagen wij veel dieren overdag, die anders slapen tussen 10 uur ‘s morgens en half 4 ’s middags, wat een gids ons had verteld. Na het Krugerpark zijn we Swasiland gaan verkennen. Groen, veel bossen en vooral heuvelachtig. We maakten een tussenstop in de hoofdstad, wat een rommelige indruk maakte, maar ongelooflijk kleurrijk. Lopende over straat was iedereen heel erg vriendelijk. We waren de enige blanken daar. Grote borden gaven informatie over veilig vrijen. Overal werd de omgeving er op geattendeerd dat Aids dodelijk is. Het aantal geïnfecteerden in Swaziland is heel erg hoog. Na Swasiland zijn we doorgereden naar de kust, want wij wilden zon, zee en strand.

In Port Sint John vonden we een Backpackers, gelegen aan het strand, maar helaas het was er bewolkt en koud. Ik raakte er aan de praat met de eigenaar van het etablissement en deze, Tom is zijn naam, vertelde dat de situatie rond Port St John momenteel heftig is, vooral bij de jeugd. Dit komt vanwege hun culturele achtergrond. Zij zeggen dat Aids een straf is, wat hen is opgelegd door hun voorvaderen. Het wordt hier vooral in de Townships dood gezwegen. Het gevolg is dat er veel drugs en alcohol wordt gebruikt. Tom heeft zeven jaar geleden een NGO opgezet, waarmee hij een kindercrèche is begonnen en een surf school, speciaal voor jongeren uit de Townships, dus de lokale jongeren. Momenteel ligt de surf school op zijn oor, omdat er het laatste jaar enkele jongeren zijn verongelukt. Ze waren aangevallen door haaien en hadden dit niet overleefd. De Transkei kent geen Haaien netten, die wel zijn neergelegd bij de Goldcost en de meeste grote steden. Momenteel is Tom op zoek naar iemand die de NGO kan overnemen. Hij heeft twee kleine kinderen en wil zich samen met zijn vrouw ergens anders gaan vestigen.

In Het Krugerpark hebben we een wandeltocht gemaakt, waarbij wij een stel mensen leerden kennen die bij de bloedbank werkten en een congres hadden in Berg en Dal resort. Zij vertelden dat 12% van de Zuid Afrikanen zijn geïnfecteerd. Een meisje wat wij later tegen kwamen, vertelde dat 30% van de Zuid Afrikanen tussen de 15 en 26 zijn geïnfecteerd. Zij studeerde op de Universiteit van Stellenbosch en had een onderzoek gedaan. Voor de televisie zag ik een reclame wat zei dat er 2 miljoen ouderloze gezinnen zijn.

In Coffee Bay gaan we op bezoek bij ons kindertehuis Khaya Lethu, wat er geweldig bij ligt, in de zon, met zijn mooie beschilderde muren en de fantastische moestuin. Llulama ontvangt ons hartelijk en we zijn beiden heel erg blij om elkaar weer te zien. Het is een jaar geleden dat ik hier was. De kinderen zitten allemaal in de kindercrèche en krijgen les van een echte lerares. Zij leert ze al zingende de dagen en maanden van het jaar in het Engels en ook hoe zij zich voor moeten stellen. In een korte tijd heb ik er een paar op schoot. Eentje plukt aan de haren op mijn benen en staat geobsedeerd naar mijn huidskleur te kijken. Wanneer ik ze even later laat kennis maken met mijn baard vliegen ze schaterend alle kanten op en komen met andere kids terug, om dan weer schaterend weg te rennen. Het is een pracht gezicht, hartverwarmend. Ze zingen met zijn allen Twinkle, Twinkle, little star, zelfs de kleinsten staan mee te deinzen op het gezang.

’s Avonds kom ik in de backpackers in Coffee Bay een aantal mannen tegen die bezig zijn met landbouw projecten in de Transkei. Het zijn grote projecten van 200 tot 600 hectaren. Bij de ene zijn 200 families en de andere 600 families betrokken. Toch zijn deze projecten gedoemd te mislukken daar de families die buiten de 600 of 200 families vallen ook een landbouw bedrijfje willen hebben, maar zij hebben geen grond wat zich daarvoor leent. Hierdoor ontstaat wrok en zij die niet hebben zullen er alles aan doen om het te laten mislukken. Het moment dat je met grote groepen werkt dan krijg je macht problemen. Met kleine groepen gaat het beter. Hij vertelt ook dat de mensen hier zo goed zijn en spreken vanuit hun hart. Ze hebben meer passie in hun hart dan wij blanken. Dat is de reden waarom ik doorga met mijn werk. Als een klein gedeelte maar lukt. Tja, een steentje bijdragen, doen we allemaal op onze eigen manier. Zo komen wij een dag erna Don tegen, een blanke Zuid Afrikaanse, opgegroeid in Kaapstad. Zij heeft haar hart verpand aan de Transkei en naast haar baantje als serveerster heeft ze haar eigen montesorie kindercrèche opgezet, met soupkitchen en groentetuin erbij. Het is gesitueerd boven op een heuvel en heeft een prachtig uitzicht over de hele baai van Coffee Bay. Momenteel heeft ze 12 kinderen en het gaat fantastisch goed. Het ziet er geweldig georganiseerd uit en ze is er trots op. Ook begeleid zij een ouderloos gezin, die ze zo een twee jaar geleden heeft leren kennen. Het zijn vier jongens en die gaan ook heel goed op het moment. Ze gaan nu naar school, hebben hun bijbaantjes en zijn ook actief in de groentetuinen.
Er zijn hier veel middenstanders die kleinschalig actief zijn en tijd en geld investeren in onderwijs en opvoeding. Zo staat er op elke wc van de backpackers een stukje tekst op de muur geschreven waarop staat; “zit u lekker? . . . . wij vragen u dat om u te laten weten dat de kinderen op de locale lagere school een groot tekort hebben aan stoelen en lessenaars. Een stoeltje kost 100rand en een lessenaar 200. Praat met het personeel bij de receptie over meer.” Zo staat er ook alle info te lezen over Hiv in de Transkei. De toerist krijgt de info die belangrijk is en wordt op straat aangesproken door dames die hun kralen kettinkjes verkopen en door jongens die handelen in verdovende middelen, iets wat internationaal is en overal voorkomt.

Ook worden vrouwen gesponsord om opleidingen te doen. De regering betaald de student daarvoor 1600rnd per maand. Het is belangrijk dat er kindercrèches worden geopend, daar onderwijs het enige is wat verandering kan brengen in de bestaande cultuur. Investeren in de jeugd is de toekomst.
Over enkele dagen vliegen wij weer terug naar Amsterdam. We zullen jullie op de hoogte houden van het reilen en zeilen in Zuid Afrika, hoe wij samen een steentje bijdragen daar waar het nodig is. De backpackers die aan te bevelen zijn door ons zijn Coffee Shack en Sugerloaf backpackers. De laatste heeft echt heel LEKKER brood en is rustig en de eerste is geweldig georganiseerd voor vooral jongeren. Beiden hebben twee persoons hutten. Coram Deo is het guesthouse waar wij mee samenwerken. Zij geven leiding aan het kindertehuis Khaya Lethu.


Wij zijn bereikbaar via de website www.willenendoen.org. Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor worden gebruikt. Wij zoeken donateurs, om de maandelijkse kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals Transkei en Bloemfontein. Ons bankrekeningnummer is; Rabobank te Amsterdam 137977387 Momenteel ben ik bereikbaar op 00 27 7 95348703 en na de 30ste November, dan ben ik bereikbaar op 06-17878385.
Groeten van Wil