Schaduwen over de bergen.

We zitten in een Bed en Breakfast vlakbij “Ons Plek”. Het is avond. Het geluid van de krekels dringt tot mij door vanaf een afstand. Eén van de 7 kleine harige keffertjes zit onder mijn stoel en kijkt omhoog met van die smekende ogen. Zijn broertjes en zusjes hebben het op Ellen en Astrid gemunt. Martin wordt met rust gelaten. Wij zijn hier ook namens Wings of Support, de stichting van de KLM, waar Astrid en Martin lid van zijn. Wings of Support sponsort onder andere ook het kindertehuis in Bloemfontein. Astrid is mee om te zien hoe dat er voor staat en om te kijken of er nog meer mogelijkheden zijn.

Het is bijna een jaar geleden, dat ik hier was en er is heel wat gebeurd in die tussentijd. Martin heeft de honneurs waargenomen. Tja, hoe het er voor staat hebben jullie in de nieuwsbrief kunnen lezen. Zij die dat hebben gemist, raad ik aan even naar de website te gaan en op nieuwsbrief te klikken.

Nee, het is niet bewolkt, maar donkere wolken zijn over Zuid Afrika gegaan het afgelopen jaar, ondanks het feit dat de voetbal veel werkgelegenheid had gebracht tot dat het voorbij was. De crisis kwam daarna dubbel zo hard aan. Grote stakingen waren het gevolg, waardoor er op het medische vlak nog meer problemen ontstonden. Medicijnen waren niet op de plek waar ze moesten zijn. Mensen konden geen gebruik maken va het openbaar vervoer en ga maar door.

Wij zijn dus in Bloemfontein en zaten vanmiddag met Deon onder de bomen bij “Ons Plek”, het opvangtehuis voor volwassenen. ‘Er lopen zo een 8 kinderen rond’, ‘Deon, hoe kan dat?’ Hij kijkt mij aan en vertelt dat voetbal en de crisis veel heeft veranderd. Het aantal mensen wat geen huisvesting heeft groeit. Zo ook de wachtlijst voor “Ons Plek”. ‘Soms komt er een auto aanrijden die gewoon iemand dropt en dan staat daar een man of een vrouw met een plastic tasje, met wat papieren, meestal illegaal en wat doe je dan?’ Betreffende de kinderen zijn de regels weer veranderd, zegt Deon, en er worden officieel kinderen bij Ons Plek geplaatst. Reden is dat er zoveel weeskinderen zijn. Ik moet zelf eerlijk bekennen dat het veel gezelliger is om kinderen om het huis rond te zien darren. Het is mooi om te zien dat één van de kids één van de patiënten wat te drinken brengt en hoe de oudste kinderen helpen met het rondbrengen van de lunch.

‘De afgelopen 9 maanden zijn moeilijk geweest, vertelt Deon. Om de eindjes aan elkaar te knopen is soms echt moeilijk om te kiezen. “Moet ik het geld wat ik heb, uitgeven aan medicijnen, de rekeningen van elektriciteit of benzine”. Eén van de kleine kereltjes kruipt ondertussen bij Deon op schoot. Wij zijn even allemaal stil.

Keanen en Antony, twee andere kids die ik ken van het begin, zijn met Martin met ‘Toolkid’ bezig, een nieuw project opgezet door twee Nederlanders. Toolkid, gereedschap voor kinderen, het woord zegt het al: www.toolkids.nl Zij hebben ons een paar tassen met gereedschap voor kinderen meegegeven, leuk en leerzaam om een activiteit mee te doen. Het is wonderlijk om te zien hoe de boys snel begrip hebben hoe het gereedschap te gebruiken. Martin legt één van de jongens uit hoe te boren en laat zien hoe je de boor aanzet. Wanneer hij wil uitleggen hoe het uit te doen, zegt Keanen dat hij dat wel begrijpt en doet het zelf zonder uitleg. Twee jaar terug kroop hij nog bij mij op schoot. Hij is 9 jaar nu, maar is erg klein voor zijn leeftijd. ‘Er is geen lagere school die hem wil aannemen, omdat hij hiv geïnfecteerd is’, zegt Deon, ‘dus geef ik hem zelf onderwijs’. Ik vraag Deon hoe het met Keanen zijn gezondheid is. ‘De kleine jongen slikt medicijnen en hij gaat er goed op’, antwoord hij. ‘Het is moeilijk om aan de medicijnen te komen, omdat de Amerikaanse projecten die de medicijnen leverden door de crisis zijn gestopt’.

De ‘Fifa’ is de enige die aan de voetbal heeft verdiend. Kaapstad en Johannesburg waarschijnlijk ook, maar Durban en Bloemfontein sowieso niet. De Hotels in Durban, die normaal in deze vakantiemaand voor 65% geboekt zijn, waren tijdens het WK maar voor 15% geboekt. Hotels in Durban verhuurden kamers voor 1 rand per nacht, in de hoop wat te verdienen op drank en eten.
Deon praatte door over nog veel meer wat er de laatste maanden is gebeurd. Af en toe vang ik flarden op, zoals corruptie en dat er de laatste tijd verschillende ministers om die reden ontslagen zijn. Ook zijn er veel blanken arm geworden en wonen ook in Townships nu.

Keanen komt naar mij toe, pakt mijn hand en lijdt mij naar zijn moeder Katrien toe. Katrien is de enige caretaker, die ik nog ken van toen ik hier in 2007 arriveerde. De rest is allemaal dood, de meeste zijn overleden, toen zij (te laat) begonnen met medicijnen. Van de kinderen zijn naast Keanen, Dimpo en Anthony er nog. Een aantal andere kinderen van het eerste uur zitten in de Pink House.

‘Maar Deon, Zuma heeft toch gezegd dat in 2012 iedereen eerder aan de ARV’s, medicijnen zullen zijn?’ ‘Daarmee bedoelde hij alleen de zwangere vrouwen. Er zijn veel te kort medicijnen voor de onderste laag van de bevolking. Veel mensen zijn vanwege een tekort aan medicijnen resistent geraakt. Ook hebben de stakingen enkele maanden terug een ferme deuk gemaakt in de verspreiding van medicijnen. Bij het vallen van de avond worden borden met eten ons voorgezet. Rijst, met gepureerde kool, gestoofd vlees en aardappel. Hendrik heeft gekookt, wat hem goed afgaat.

De volgende morgen brengen wij, na een heerlijk ontbijt in de tuin van de B&B een bezoek aan het Pink House, oftewel het kindertehuis. Het ziet er goed uit, schoon, netjes en opgeruimd. De meeste kinderen zijn naar kindercrèche en de lagere school. We ontmoeten er Mathijs, arts, die zichzelf inzet voor de kleintjes en er zorg voor draagt dat alle kinderen onder goede medische controle staan en dat alle papieren zijn geregeld. Hij vertelt dat er wordt gezocht naar foster parents. Er is ook een duurzame controle nadat kinderen zijn geplaatst. Tja, ietwat anders dan “Ons Plek”, wat meer een plek is waar patiënten en kinderen zonder papieren terecht kunnen.
De investeringen gedaan aan in Pink House zien er goed uit. Er is een stuk bijgebouwd en er zijn zonneboilers bij gekomen. Ook de groentetunnel was net opgezet en zag er goed uit.

Op de terugweg mijmer ik achter stuur over hoe een klassenverschil er hier gaande is en dat wij ons vooral richten op de onderste laag van de bevolking, waarin ook weer verschil is tussen zij met papieren en zij zonder. In Johannesburg eten wij nog met Martin en Astrid en nemen daarna een taxi naar een B&B, waar wij worden voorgesteld aan Eric en Carolien, die hier zijn voor opnames van een pilot/ filmpje voor Kidsright, ook een heel goed doel dus. Gesprekstof genoeg en Carolien vertelt over een dorp, jaren geleden opgezet voor gehandicapten, maar nu vooral wordt gebruikt voor aids weeskinderen. Tja en zo draagt iedereen zijn steentje bij.


Terug zijn in Zuid Afrika brengt verschillende gevoelens bij mij naar boven. Van de ene kant zou ik graag weer actief zijn en echt aan de slag gaan. Er is zoveel te doen. Maar een andere kant in mij zegt dat het beter is om actief te zijn in Nederland en te proberen om het nodige te realiseren voor dat wat hier nodig is. Het is mijn droom om elk jaar een tehuis te openen. Ondertussen zijn we bezig met het vierde tehuis, wat nu gebouwd wordt in de Transkei. Ons vierde project. Het is wel duidelijk dat we moeten werken aan meer donateurs, zodat wij de bestaande tehuizen kunnen helpen met de kosten.

Ja, er is zoveel werk te doen. Het is ook mooi om te zien hoeveel werk er al is gedaan, sinds 19 oktober 2007, toen er alleen “Ons Plek”, was. Ik laat vanachter het stuur mij blik gaan over het uitgestrekte landschap van de Karoo en neem de schoonheid van de lente in mij op. De natuur, zo prachtig mooi. Ja, het is ook belangrijk dat te zien. Ik glimlach en schud de problemen van mij af.


Het laatste nieuws uit Holland is dat het bij jullie plenst. Hier schijnt de zon, het is lente, heerlijk weer. Schaduwen over de bergen, achter de wolken schijnt de zon en Shadow Mountains is een verdomd goed Zuid Afrikaans wijntje.

In Nederland heeft Maarten weer werk verricht op onze website. Neem een kijkje naar het maken van mijn kwartieren en alle acties die zijn geweest, gaan komen en door anderen zijn gedaan. Het kan heel inspirerend zijn.

Wij zijn bereikbaar via de website www.willenendoen.org. Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor worden gebruikt. Wij zoeken donateurs, om de maandelijkse kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals Transkei en Bloemfontein. Ons bankrekeningnummer is; Rabobank te Amsterdam 137977387 Momenteel ben ik bereikbaar op 00 27 7 95348703 en na de 30ste November op 06-17878385.

Groeten van Wil