Dagboek

De avond valt, van de eerste dag in Bloemfontein. De avond valt en dat gaat snel in de tropen, het is warm. Achter mij klimt Keamen, het zoontje van Katrien, de stoel op. De andere kinderen steken nog even hun gezicht om de hoek deur om welterusten te wensen. Lidia zegt dat hard, want haar gehoor is niet zo goed, wat komt vanwege de hiv infectie. De meeste van de kinderen zijn hiv geïnfecteerd, net zoals alle ouderen hier aanwezig. "Ons Plek"is de laatste plaats waar ze terecht kunnen. Het is een mooie plek, omringt door bomen, met verschillende slaapvertrekken en een grote woonkamer. Dit weekend zijn vele bewoners weg, naar familie of vrienden. Door de week zijn er zo een 20 kinderen en 40 volwassenen.

De avond valt en Katrien komt met een bord eten aanzetten. Ik dank haar daarvoor en het ziet er lekker uit. Rijst, met lekkere gekruide gehakt, aardappelen en rode bieten. rode bieten, een groente met een verhaal, volgens de minister van gezondheid het medicijn tegen hiv. Het moet nog gekker worden. Samen eten denk ik en ik loop met mijn bord naar de kamer van Deon, de directeur en oprichter. We gaan buiten onder de boom zitten eten en genieten, van het eten en de avond ie valt.

De avond valt, Deon verteld over transkei, waar wij morgen naar toe gaan. Het belangrijkste is om eerst de westerse cultuur opzij te zetten. De cultuur is daar anders, heel anders en hij haalt voorbeelden aan. Je geeft de mensen daar twee handen, de rechter hand in de rechter en je linker gelijktijdig op je rechter onderarm. Je kijkt ze heel kort in de ogen en dan gelijk er naast. Hij vertelt dat er geen tweelingen zijn, daar de zwakste word gedood bij geboorte. De reden is dat één geest niet in twee lichamen kan. Zo zijn er allerlij verschillen.

De avond valt, het is zaterdagavond. We zitten in een cottage aan de kust van Transkei. Het waait hard en we horen de golven beuken op de rotsen en uitrollen over het strand. Onze gastvrouwe is Cristine en gastheer is Gerry. Vanaf onze cottage hebben we een pracht uitzicht over zee.
Vanmorgen werden we vroeg gewekt. Anthonie was de eerdte die om een hoekje kwam kijken of ik wakker was, mij kwam wekken. Hij se de zoon van de caretaker, 6 jr oud en het enige blanke kind hier. Even later kwam Linette met een bakje brinta aan, het gebruikelijke ontbijt van iedereen. Ik maakte snel broodjes klaar, voor onderweg en bracht m,n spullen naar de auto. Ik kreeg nog een bak koffie in m,n handen gedrukt, maar het tijdstip van vertrek was aangebroken. Persoonlijk afscheid nemen van vooral alle kinderen was nodig, want de tocht kan gevaarlijk zijn.

De tocht verliep het eerste uur goed. Opeens gerammel in de motor en Deon was gelijk ongerust. Stoppen, kijken, enige telefoontjes en terug naar het laatste dorp waar een garage zou zijn. Daar aangekomen was er na weer een telefoontje en snel was de plaatselijke monteur aanwezig. Deze meneer concludeerde na even te hebben geluisterd, dat er van de 6 cilinders nog vijf werkten en dat er nog het een en ander niet goed was. Weer opgebeld naar de garage in Bloemfontein en deze stuurde een andere auto onze kant op om te ruilen. Ik ging maar eens om koffie uit, bij het pompstation. Dit was ook even een ervaring apart. Leg ze maar eens uit wanneer je twee met een beetje melk wilt en één met melk en suiker. Hier was duidelijk sprake van een communicatiestoornis. Afrikaans is de spreektaal hier.
De wisselwagen was er snel, zo een 3 kwartier, reden volgens mij 150.
Wij konden onze reis weer voortzetten.

Glooiende heuvels, veel akkers die pas omgeploegd waren maar ook vervallen, verlaten boerderijen. Het landschap was vrij kaal, weinig bomen. Af en toe schapen of koeien of struisvogels. We stopten enige uren later in de gehucht, waar de kroeg al vol zat. Vanavond de grote avond voor Zuid Afrika, want ze spelen in de rugby finale in Parijs tegen de Fransen.
Enkele uren later gingen we shoppen bij de Spar. Tja, was ook één en al rugby sfeer daar.
We verlieten Free State en bevinden ons nu in Oost Kaap. Het werd groener en meer bergachtig. Duidekijk dat het hier meer regende. Voordat wij Transkei binnenkwamen liet Deon weten dat de deuren vanaf dat moment op slot moesten. Stelen mag daar, als je maar niet betrapt wordt, want dan is het een zonde. Er zijn twee manieren van straffen, de westerse en de culturele.

Buiten is de storm wat gaan liggen en ik ga slapen.