De Transkei. . . .

De Transkei,. . . .

Het is vrijdag wanneer wij te horen krijgen dat de weersgesteldheid zijn sporen heeft nagelaten op vooral de provinciale wegen op het platteland van de Transkei. Vanaf de snelweg de N2 is het nog tachtig kilometer naar het idillische kustplaatsje Coffee Bay, van waaruit wij opereren. De weg is heel slecht, je doet re zo een 3 uur over en dan is het nog geasvalteerd, doch als emmentaler gatenkaas. \\\'Putholes\\\', staat er dan aangegeven. Je hebt dus een 4 weel drive nodig en dat is mijn Mazdaatje van 1985 niet. Verder zijn de kleuterscholen ook alleen met de 4 weel drive bereikbaar en die is daar niet aanwezig. Het werk ligt stil vanwege het slechte weer. Het is regentijd, rivieren buiten zijn oevers, zo erg als nu is het nog nooit geweest.

Toch neemt deze dag een verrassende wending.
We besloten om na East London, de eerste grote stad in Transkei, aan de kust een logement te gaan zoeken en stuiten op German bay lodge, wat gerund wordt door een ouder echtpaar. \\\"Is dat ontbijt in het Duits\\\", vraag ik de heer des huizes, waarop deze gelijkreageert;\\\"nee, bacon an eggs my friend\\\"en hij kijkt er verlekkerd bij, alsof hij wil zeggen \\\"er gaat niets boven het ontbijt van mijn vrouw Penny.
Een kamer met uitzicht over zee is geweldig. Golven die neer slaan op de rotsen, even verderop het strand en dat is het uitzicht van mijn bed.

Wanneer ik \\\'s morgens ontwaak de zee, met een halfbewolkte hemel. Het is nog vroeg en ik besluit eerst een wandeling te maken over de rotsen. Even snel kop onder de kraan en klauteren. Hier en daar zijn al enkele vissers actief, al vind ik het stilstaan als een zoutpilaar, met een hengel in de hand, nou niet bepaald activiteit uitstralen. Maar ieder zijn meug.

Half negen terug en het ontbijt staat op tafel, uitgebreid en lekker. De vrouw des huizes vraagt naar onze plannen. Wanneer ik vertel over onze plannen in de Transkei vertelt zij over haar zoon, die twee kinderen heeft geadopteerd. De eerste adopteerde ze zo een 10 jaar terug, de kleine was toen seropositief. Toen haar zoon haar dit vertelde was haar eerste reactie;\\\"wat asl het kind komt te overlijden\\\"? Haar zoon antwoordde;\\\"dan heeft het in ieder geval enkele jaren van verzorging, liefde en warmte gekend, want anders sterf het in een kot\\\".
Elk half jaar werd de hiv states van de kleine gecontroleerd. Na 1,5 jaar bleek hij negatief te zijn. De jongen is nu 11 en kerngezond.
\\\"O\\\", zegt de vrouw des huizes, \\\"het is heel normaal hoor dat jonge stellen hier kinderen adopteren tegenwoordig. Straks gaan wij naar de verjaardag van een kleinkind en de helft daar is kleurling of zwart\\\". Ze praat vol trots over haar kleinkind van elf en hij ook.

Even waren wij stil, mond half open van verbazing.
: Er zijn vooral veel oudere vrouwen die actief vrijwilligerswerk doen.\\\", zegt ze. \\\"Ik moest je maar eens voorstellen aan een vriendin van mij, die samen met drie andere vrouwen twintig gezinnen, waarvan het gezinshoofd niet ouder is dan vijftien jaar, onderhoud. Het bedrijf waar ik voor werk levert de melkproducten. Zo levert een fabriek die stoffen produceerd de schoolkleding en een schoenwinkel de schoenen. Voor alles zijn bedrijven ingeschakel. Dit is een actie van vier oudere dames in King Williams Town. In steden is dit te realiseren, maar op het platteland is niets en heb je niets en daarom zijn de wgen ook zo slecht\\\".

Een verrassende wending die een totaal ander beeld geeft van die generatie die nog zo bewust de apartheid heeft meegemaakt.

Apartheid kent vele apartheden, dat is mij ondertussen wel duidelijk. Even later hoor ik haar met haar huishoudelijke hulp praten over boekengeld, als twee vriendinnen. Duidelijk is dat deze door de vrouw des huizes worden bekostigd.
Zeker zal ik nogmaals contact met haar opnemen betreffende adopteren, hoe dat werkt en het project in King Williams Town, maar daarover later meer.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800

Tijdelijk postadres;

Wil Groot
P/a Edmund Thwaites
St. Denis Mansions No 9
Ave. St Denis
Frenaye, Cape Town
8005