De laatste lootjes.

De caissière in de Nanguba store kijkt mij weer met zo een prachtige glimlach aan. Ze kent ons ondertussen. Een kar vol met 12,5 kg zakken suiker, meel, maïsmeel, suikerbonen en rijst. Zo een 20 witte kolen en dan nog heel veel andere artikelen, ons niet bekent, maar nodig in de Lallies (het platteland). Bij de uitgang staan enkele mannen die alles controleren of het wel betaald is. Alles wordt afgekruist. Tja, er wordt veel gestolen.
Als blanke zijn we hier in de minderheid. Vaak wordt er over onze kassabon gewoon een kras gegeven en kunnen we doorlopen. Alsof blanken niet stelen.

We zijn alweer in de laatste week. Tijd gaat zo snel. Vanmorgen ging de wekker om 6 uur. Half zeven op pad naar Umtata. Voor de derde keer naar Ned Bank om de bankrekening van Willen Doen Zuid Afrika te regelen. Op deze manier hebben we vanuit Nederland overzicht op alles via netbanking. Wat dat aangaat een grote vooruitgang.
Ons tweede bezoek was aan de meneer die de manager is voor het bouwen van een nieuwe hogeschool. Sinds een jaar vecht hij al met instanties over het bouwen. De plek is het belangrijkste. In december sluiten alle scholen en deze gaan weer open in januari. Afgelopen jaar is er gebruik gemaakt van een lagere school. Aankomend jaar kan dat niet. Gevolg is: geen hogeschool. Dit houdt in dat 1160 leerlingen niet naar school kunnen. De dichtst bijzijnde school is dan circa 25 km verder weg. Mij was gevraagd als adviseur bij deze meneer langs te gaan.
De desbetreffende meneer vertelde dat er 100 miljoen te verdelen was en liet de lijst met scholen zien. De hogeschool was er niet bij. Het huilen stond hem nader dan het lachen.
Media inschakelen is vanuit zijn stoel niet mogelijk. Toch kan dit een goed resultaat hebben wanneer de docenten dit doen met ouders en leerlingen.

Selina, die in het bestuur zit van onze Willen en Doen hier, haalde het onderwerp van disleksie aan. Een nichtje van haar, 16 jaar oud, was overgegaan naar de 7de klas, terwijl ze nog kon lezen nog schrijven. Ze vroeg de docenten waarom? Antwoordt was dat er zovelen zijn. De manager beloofde hiermee aan de slag te gaan.

Onze volgende stop was Oliver Tambo kantoor, vanwege ons waterprobleem. Daar kregen wij advies contact op te nemen met de persoon die daar over gaat en woonachtig is in Coffee Bay.
Deze knakker belde ik gelijk. "Ik zit hier op je hoofdkantoor in Umtata en het blijkt dat U mij behoorde helpen met ons probleem?". Zei ik toen nog vriendelijk. " jullie tappen water illegaal af", antwoordde deze knakker. "Uw baas zit naast mij, de waterleiding is aangelegd door een collega van u, er is hier een waterprobleem en een stortvloed van woorden volgde daarna. Het gevolg was dat ik morgen een afspraak heb met deze knakker in Coffee Bay. Soms heb ik moeite om mij in te houden.

Ondertussen wordt er op het project weer flink gebouwd. De kinderen spelen rond om ons heen, doen kleine klusjes en Nera en Riff hebben de taken overgenomen van Marcos en Gracie, die voor 6 weken naar Amerika zijn om Gracie's familie te zien. Ze is 8 jaar weg geweest.
Het is mooi dat we zulke goede medewerkers hebben hier op het project. Nomapuzi is één van deze fantastische mensen. Afgelopen zaterdag is de Will of Fame uitgereikt aan Nomapuzi voor al het werk wat zij voor het project heeft gedaan. Hoe zij in 2009 begon met de kindercrèche en dit voor lange tijd prodeo deed, totdat wij daarvan hoorde. Ze was toen actief in een oude rondavel.

Bij afronding van deze trip, kijk ik naar voren. Er zijn grote plannen voor het nieuwe jaar, maar hierover later meer.
Groeten uit de tropen van ons allen :)

Vanaf zaterdagmiddag ben ik weer thuis is bereikbaar op 0617878385 :). Contact me om te laten weten hoe onze projecten te steunen :)
Zaterdagavond treden onze nonnen op tijdens Lovedance voor Wereld AIDS dag: om 1 uur in de bovenzaal. Kom ons daar bekijken.
Op www.willenendoen.org kunnen jullie zien hoe ons te contacten