Cowboys voor het goede doel . . . .

Cowboy verhalen :)
Met mijn stalen ros rijd ik door de heuvels van de Transkei. De wegen zijn onverhard en de regen heeft zijn sporen achter gelaten. Diepe kuilen probeer ik te omzeilen, wat af en toe niet echt makkelijk is. Het bakkie ligt vol met bouwmaterialen voor de preschool (kindercrèche), waar ik samen met John, de Headman van het dorp en William, zijn knecht mijn Daltons, aan ga werken. Het plan is om vandaag eerst de hele boel schoon te maken en dan een betonnen vloertje te storten. Het gebouwtje is gebruikt als stal, maar was bedoeld als woning. De muren zijn van cementblokken en er zit een golfplaten dak op. Er hoeft dus weinig aan te worden gedaan. Het golfplatendak heeft een groot voordeel, daar er een JoJo (water)tank naast gezet kan worden voor de opvang van regenwater. Het gebeurd nogal eens dat er geen water is. De onverharde weg er naar toe wordt bevolkt door allerlei gedierte. We noemen deze de Transkei Robots, oftewel stoplichten. Het betonnen vloertje zit er in een ochtendje in.
5 november arriveerde ik in Johannesburg en werd opgehaald door Portia, de vrouw van Jerome, die mij onderbracht bij haar familie. Een week wonen in een “Coloured community”, (gekleurde gemeenschap) is veel eten, praten en nog meer eten. Net als al de kleurlingen begon ik al snel een “papzak”, oftewel buikje te krijgen :) Ons doel was een tweede hands bakkie te kopen en deze vol te laden met spullen, die we mee wilden nemen naar de Transkei. Maar een tweede hands Bakkie (auto met laadbak er achter) moet worden opgeknapt, over geschreven op mijn naam, wat tijd vergt. Johannesburg kent vele plekken waar tweede hands auto’s worden verkocht. Door de crisis zijn veel mensen hun baan kwijt geraakt en moesten daardoor hun auto verkopen.
Na een week verlieten we Johannesburg. Mijn ijzeren Ros heet Nissan 1400, geboren in 2008. Hij voerde ons naar Bloemfontein, om bij “Ons Plek” spullen op te halen. Ons Plek is een opvang wat wij de laatste jaren hebben gesponsord. Het was prachtig daar Deon en de kinderen te zien. Ook brachten wij een bezoek aan het kindertehuis waar vele kinderen zitten waar ik 4 jaar geleden mee heb gewerkt. Het is prachtig om te zien dat het met al die kinderen heel goed gaat. Tja en dat is waarom wij het doen :) Tebogho rende gelijk op mij af en zat even later lachend op mijn schouders. George was groter geworden, zo ook zijn zusje, net als Keanen en Dimpho. De laatste vroeg mij of ze met me mee kon naar Coffee Bay. Tja, het liefst zou ik ze zo in mijn zak stoppen :)
Van Bloemfontein naar Coffee Bay is een rit van plusminus 8 uur. Ik reed voorop en Jerome met zijn vrouw en kids achter mij aan. We passeerden vele andere weg gebruikers. Ik al denken, wat rijden ze allemaal langzaam. Bij de eerste benzinestop merkte Jerome op dat ik nogal hard reed. “120, zoals voorgeschreven”, antwoordde ik. Het blijkt dus dat mijn wijzerplaatje niet echt correct is, daar ik de hele tijd 145 heb gereden :) Nu maar hopen dat we niet zijn gefotografeerd :) In Coffee Bay waren de scholen druk met examens. Het schooljaar eindigt hier eind november. Half januari begint het nieuwe schooljaar weer. Het blijkt dat er veel fouten zitten in de vragen en antwoorden van de examens. Gemiddeld 10 %. Voor de toets Afrikaans was er op één school maar één geslaagd. En dat terwijl het onderwijs systeem hier hoog aangeschreven staat. Het is een mix tussen Amerikaans en Europees. Tja, Jerome ziet zichzelf al als Whyat Earp, de sherif van het onderwijs :)
Mijn gedachten gaan terug naar de laatste 6 weken in Amsterdam. De opbouw van Cirque Classique. Amsterdam hing al voor de helft vol met posters en de eerste lading flyers waren al vergeven, daar o.a. Steven ze aan de man bracht als een ervaren Lucky Luke. Foto,s van waar ze hingen werden via facebook de wereld in geschoten. Acrobatische toeren werden uitgehaald om de promotion te bevorderen en het werkte :) Vooral de laatste dagen waren hectisch, maar onvergetelijk. Als een Calamitie Jane dirigeerde Bernadet de vrijwilligsters en zorgde zij als moeder voor haar Daltons. Martin, Pieter, Ray, en Tjitte vertegenwoordigden revolver helden, als Jesse James, Doc Holiday, Butch Cassidy en de Sundance Kid, jullie zijn onbetaalbaar. Ik ben er trots op wat jullie hebben gepresteerd. Al de andere vrijwilligers natuurlijk hetzelfde. Zonder jullie hadden wij het niet kunnen klaren. Rond de 60 mensen hebben er vrijwillig aan meegewerkt en dat is inclusief de artiesten, geweldige artiesten :) Nogmaals dank, veel dank :) In de weken erna werd mij vele keren gevraagd of het volgend jaar weer terug komt. Bij deze, we gaan ons best daarvoor doen :)
Tja en bij deze nog even dank naar Peter Faber, die mij als Cowboy betitelde, waardoor ik hier nu op een paard ben gezet en op deze manier de strijd aanga in de wereldse gezamenlijke oorlog tegen Aids. Tot nog toe heeft mijn “Ros Nissan” mij goede diensten bewezen :) maar, mocht het nodig zijn dan zal ik zeker gebruik gaan maken van mijn vriend de trouwe viervoeter :)
Onze websites zijn www.willenendoen.org en www.cirqueclassique.nl
Hier kunt u zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden. Wij zoeken donateurs, om de maandelijkse kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387
Mijn mobiele nummer hier is 0027794242591