Bloemenkinderen en Haleluja

Ochtend mist en bloemenkinderen. . .

De ochtendmist brengt stilte mee. Rustig komt iedereen op gang. Het uitzicht naar buiten is misschien 10 meter. Een bak koffie en samen met Deon kijk ik naat het ochtendnieuws. Er blijken nogal vertragingen en problemen te zijn bij de bouw van de voetbalstadions. In 2010 zullen de wereldkampioenschappen voetbal hier zijn.
Ik neem een bad en zie dat de mist beetje bij beetje wegtrekt.
Na het ontbijt help ik Lidia(7) nog even snel bij het aankleden, zodat ze mee naar school kan. Dimpho (6) en Anthonie zitten al in de auto, ze wachten op haar. Ik zwaai ze uit en neem een bak koffie.
Buiten breekt de zon door.

Wanneer ik later in de zon zit komt George(5) de hoek om, gevolgd door Keanon(4). George heeft een geplatte kartonnen rol in zijn handen, wat hij ziet als zijn gitaar. Hij zingt er zijn eigen song bij. Keanon raapt de blauwe bloesems van de grond, die uit de boom gevallen zijn en brengt deze bij mij. Wanneer ik naar George kijk, begint hij verlegen te lachen en draait zich om, af en toe verlegen glimlachend, zo half schuchter omkijkend, om te zien of ik nog kijk. Even later komt hij weer de hoek om en de show is going on. Eén van de mannelijke patiénten die ook buiten van de zon geniet roept George bij hem te komen. Hij geeft hem een plastic vles en George gaat daarmee naar de kraan buiten om deze te vullen, met Keanon in zijn voetsporen, want die wil wel even zien of alles goed gaat. Hij brengt de vles terug en pakt zijn gitaar weer op, die even veranderd in een zwaard, waarmee hij Keanon wil bestormen. Ik verhef even mijn stem. George kijkt mij brutaal aan, wat snel weer veranderd in een grijns en hij gaat gelijk weer zingen. Het spel gaat door. Ondertussen spelen de andere kinderen ook om ons heen. Punjana(4) en Keanon zijn verdiept in de bloesems, George loopt nog steeds shows te geven en Bulelwa(6) en Ghi Ghi(6) hangen op mijn schoot en willen aandacht. Elisabeth, de moeder verzorgster, komt naar buiten met twee bakjes die nog half vol zijn met pap. Zij maant George en Punjana bij haar te komen, spreekt de twee even in onverstaanbaar dialect aan, waarna beiden gedwee op een stoel gaan zitten om hun ontbeit af te maken. Ze mogen geen snoep meer, want ze eten hun ontbijt niet meer op, moppert Elisabeth. Dit moet over wezen en ze kijkt de kinderen dreigend aan.

Bulelwa en Ghi Ghi hebben afstand genomen, voordat zij een reprimande kregen, om mij met rust te laten. Ze pakten een klein stuk hout, waarmee ze de lijnen van een hinkelbaan tekende, zoals ik ze dat gisteravond had voorgedaan. De andere kleintjes worden opgetild en opzij gezet. Duidelijk krijgen ze te horen dat ze niet op de baan mogen komen. Even later hinkelen ze weg.
Punjana(5) en Bulelani(3) trekken ook hun strepen en springen daar over heen. Ze krijgen ruzie over het stukje hout en Bulelani zet het op een blerren. Ik geef hem een ander stukje hout en hij is weer stil.
Punjana heeft als bijnaam aapje. Haar wervelkolom is vergroeid. Ze loopt als een gebochelde. In haar babytijd had er iets aan gedaan kunnen worden, maar nu is het te laat. Ze doet niet onder voor de jongens, doet overal aan mee, lenig als een aapje.

Verzorgster Dorkas komt neuriënd zingend de hoek om, een gospelsong.
Keanon brengt weer meer bloesems, waarop Punjana, die net haar eten op heeft de bloesems van tafel veegt. De bloemenkinderen hebben even onenigheid. maar gelukkig is er van stilleto's nog geen sprake.


Halelua,

. . . . Zondagmorgen, rond 7 uur word ik wakker omdat een van de kids het op een blerren zette. Ik stop[ mijn kop onder de kraan en ga eens kijken waarom de kleine zijn stembanden aan het stemmen is. Een verzorgster spreekt Bulelani toe en zijn zus staat lachend achter haar. Ik pak hem op en loop met hem naar buiten, de anderen manend binnen te blijven. De jongen worsteld en blert door. Ik ga zitten, zeg niets en houd hem ferm vast. Het worstelen houd na een tijdje op en het krijsen gaat over in een soort van jengelen. Er komt zelfs ritme in, waarop ik mee ga neurien. Even later zing ik het kinderliedje Cortjakje voor hem, waar hij gelukkig toch geen snars van verstaat. Ach ja, het is zondag.

. . . . Het was een onrustige nacht geweest. Ik zag dat Hendrik zijn auto weg was en ook Katrien was er niet. Deon sliep nog steeds, dus ik ging de keuken in waar ik Linette trof. Een koffie eerst en brinta en dan zien we wel weer verder. Ik trok mij terug in het kantoor, waar ik een kwartier later om de beurt de kinderen langs kreeg, die aandacht wilden en aan het jengelen waren. Op naar de woonkamer, waar ik ze overleverde aan de dames en er zelf bij ging zitten. De kleine Skunki kroop op schoot en even later ook George en Keanon. De televisie liet gospelmuziek horen, waarop Skunki dansbewegingen begon te maken en zittend door bleef dansen met af en toe haar ogen gesloten alsof ze geheel in trans was. Dorkas en Thembi zongen mee en de andere kids deinden hun ritme, met een glimlach op hun gezicht. Haleluja.

. . . . .Een auto rijdt het erf op, het is Hendrik met Katrien. De derde passagier blijkt mijn toekomstige kamergenoot te zijn. Daan is 21, sinds kort seropositief en is afgelopen nacht door zogenaamde vrienden in ekaar getimmerd. Tolerantie en acceptatie, een groot probleem hier. Hij heeft een arm in het gips en een groot blauw oog. Ik stop hem in bed, pak wat spullen en besluit dat het tijd is voor een bad. Vanuit de woonkamer hoor ik Dorkas en Thembi zingen. Halleluja, praise the lord.

. . . . .Vanachter de computer zie ik een auto het pad op komen rijden. Een mooie vrouw stapt uit, nog lang geen dertig, stapt er uit, de rest blijft zitten. Bulelwa en Bulelani zijn haar kinderen. Beiden zijn kort gezecht etters. Bulelani was vanmorgen Cortjakje en Bulelwa doet gewoon alles wat niet mag, wat wel eens te wensen overlaat. Toch had ik een zwak voor ze en vroeg mij dan af waar dit gedrag in godsnaam vandaan kwam. Het antwoord vernam ik eventjes later. De moeder kwam haar kids ophalen. Het blijkt dat haar parool, rechtzaak, voorbij is. Tja, dat laat te wensen over.
Even later hoor ik Thempi en Dorcas weer zingen.

Haleluja, an praise the lord. . . .


Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken.
Maandelijks donateur worden kan via de website, direct naar Zuid Afrika of naar onze bankrekening.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800

Hieronder volgen de adressen waar ik bereikbaar ben in Bloemfontein.

To mail/post us packages:
Our Place-Ons Plek
P.O. Box 35367
Faunasig, 9325
Bloemfontein South Africa
(from Holland ad phone number on adress)

Physical Street address (NO mail delivery here! Only DHL/FED Ex type packages):
Deon Mulder Ons Plek
Ds Kok St no 9
Ferreirra, 9300
South Africa
land (27)051 4438014
cell (27)082 8536339

Website: www.amicidideon.org

Bank account SA
J.D.Mulder at 'Our place'
BANK acct. number 2102646785
branch code 110234.
the swiftcode is NEDSZAJJ
No need for IBAN code in SA