Uitlaat . . . .

Donkere ogen, priemende ogen, overal om mij heen, waar ik loop of met mijn bakkie rijd. Donkere ogen die mij aanstaren, mijn blik vast houden, nastaren, die ik voel prikken in mijn nek. Ik zwaai en lach naar ze en soms zwaaien ze terug. Donkere ogen, vragende ogen, naar werk,eten of ze willen een lift, naar het dorp. Wanneer ik stop dan veranderd het gezicht. Eerst een vragende blik, wat bij volwassenen en ouderen eerbiedig onderdanig is, waarbij ik mij dan gelijk koloniaal voel. Jongeren en tieners vragen vaak bevelend, alsof het mijn plicht is te stoppen. Wanneer ik ja zeg veranderd het gezicht weer. Ouderen tonen een warme stralende glimlach. Tevoorschijn komt een ivoor wit gebit, altijd mooi. In Khosa taal wordt er gevraagd hoe het met mij gaat en na dat ritueel nemen ze plaats in het bakkie van mijn bakkie, of kruipen er twee vrouwen naast mij. Hun geur is zoet, tropisch. Vroeg in de ochtend zijn het meestal de vrouwen die ik een lift geef, daar zij naar hun werk gaan in het dorp. Later op de dag zijn het soms mannen, die naar het dorp willen om zich daar te laven in de plaatselijke Shebeen. De jongeren springen achterin. Hun lach zie ik soms als ze uitstappen en hun dank tonen. Toch, die donkere ogen, blijven vragend.

Mijn uitlaat van mijn bakkie is gebroken. Het geeft een geluid alsof het rustige wagentje veranderd is in een racemonster, die in de tweede versnelling, heuvel opwaarts, brullend laat weten dat die ene big fat Mamma achterin, net even teveel is. Toch blijf ik gas geven en vraag mijn vriend die extra druppels benzine te verbranden om big fat Mamma op haar werk te krijgen. “Laat big fat Mamma maar wat druppels vet verbranden, want waarom moet ik daar voor opdraaien”, krijg ik als antwoord terug. Tja, auto,s gaan op eigenaars lijken, lijkt wel.

Het is warm vandaag, drukkend warm. Ik zit op het strand met mijn dagboek en schrijf over wat ik zie, doe en ervaar. Over de stappen die ik neem en genomen heb. Over de gevolgen daarvan. “Geen witte mannen kleren”, hoor ik Jerome nog zeggen tegen mij, enkele dagen terug. We gingen op visite bij de Chief, om hem de plannen voor te leggen van ons project en om papieren te krijgen, toestemming, voor de kindercrèche en het tehuis. “Witte mannen kleren, wat bedoel je”? “Geen korte kaki broek, want dan lijk je op een koloniaal”. Even ben ik verstomd, weet niet wat te zeggen, dus kleed mij om. Het gesprek verliep goed. We hadden een grote zak meel, rijst en olie mee, als gift. Wanneer je naar de chief gaat is dat een gewoonte, een cultureel iets, zoals koninginnendag, defilé op Soestdijk en krentenmikken :)

Het is opkomend tij. De golven komen met geraas op het strand terecht, breken en vloeien uit over het zand, kleine schelpdieren met zich meenemend, die alles op alles zetten om weer terug te kunnen, of zich zo snel mogelijk ingraven, zich beschermend tegen de nieuwe wereld om zich heen. Vanuit de golven zie ik Kate de permaculturist tevoorschijn komen op haar surfplank. Even verderop ligt een groepje tiener jongens te kijken. Het zijn de jongens van de tienerclub die zij heeft opgezet. Weer even verderop zijn surfleraren bezig les te geven aan rugzak toeristen. De strandwachters liggen hun roes uit te slapen in een duinpan. Eén van hen houdt de wacht, tuurt over zee en bespeurt het strand of hun leidinggevende in aantocht is. Dan geeft hij een seintje en iedereen zit gelijk weer rechtop, alsof meerkatten. De drukke maand december is voorbij. Het normale leven keert weer terug en de mensen gaan weer op zoek naar ander werk. Toerisme neemt weer een stap terug. Scholen gaan weer beginnen. Op de bouwplek zijn de laatste loodjes. Het dak van de kindercrèche zit er op. De dames van de “Social Welfare” zijn geweest, op hoge hakken, om te kijken of de plek wel goed is, want anders geen loon voor de kleuterleidster. Het enige wat er nog moet gebeuren is de muren sausen, de vloer en dan schilderen. De inrichting zal ook snel klaar zijn. Er gaat gewerkt worden met hout. Dat is de volgende stap. Gister in de kroeg een gekleurde man tegen gekomen die gelijk aanbood het hout te financieren. Zou heel mooi zijn. Hij heeft vrachtwagens, busjes om het op te halen. Tja, het balletje kan rollen, mooi rollen, of niet.

Een week mooi weer gehad. Er is veel gebeurd, hard gewerkt en opeens was er water (zie foto). Nu nog een week te gaan, nog 5 dagen voor de opening en er moet nog veel gebeuren, maar hoop is er en hoop doet leven, we gaan ervoor.
Nog geen lekke banden gehad en Mr Magic is met vakantie. Nu de uitlaat, waarvan het losse gedeelte tingelt tegen het motorblok. Ach ja, het kan erger. Rijden op onverharde wegen kent zijn uitdaging, het spelen met de natuur, met de mede weggebruikers, die je aankijken met donkere ogen, ogen die spreken, als een spiegel, alsof een uitlaat van de ziel.


www.willenendoen.org en www.cirqueclassique.nl
Even wat overmaken? Rabobank 137977387
Mijn mobiele nummer hier is 0027794242591