Willen en Doen . .

Het is vijf uur in de morgen, de eerste ochtendgloren geven tekenen van het aanbreken van de nieuwe dag. Ik draai mij nog een keer om. Even later word ik wakker door de geur van koffie. Ik stap mijn bed uit, ga op de geur af en loop even later naar buiten, waar ik met een bakkie leut ga zitten op een stoep, om de zon langzaam boven de Indische oceaan te zien opkomen. Enkele dagen terug ben ik aangekomen in Durban, wat zo een 6 uur reizen zuidelijk ligt van Coffee Bay. Durban, een levendige havenstad en grootste van Zuid Afrika, van Afrika, zeggen ze hier. Het centrum is zwart. Wandelend door de winkelstraten kwam ik geen blanken tegen. Toch voelde ik mij veilig.
Een uur later zit ik in de bus, op weg naar Coffee Bay, een reis van 6 uur. De reis gaat over de N2, een twee baans weg, wat hier snelweg wordt genoemd. Regelmatig stopt de bus omdat er koeien of geiten van de weg moeten worden gehaald. Tja, dat is Afrika, de Transkei.

Rond 5 uur arriveer ik in Coffee Bay en word opgevangen door Kate en Nick, die mij op de hoogte brengen van de laatste ontwikkelingen. Natuurlijk is er weer een hoop gebeurd in de afgelopen 7 weken. ZZeven uur vertrok de bus, om vijf uur arriveren in Coffee Bay, is 10 uur reistijd Maar 4 uur lager dan gepland. Valt dus mee met Afrikaanse tijd, maar 4 uur vertraging.

De volgende morgen naar Mawosheni. Bij aankomst tref ik Phumlani als eerste. Hij is aan het metselen, druk bezig met het community centrum. Om mij heen kijkend zie ik dat er duidelijk vordering is gemaakt. Vooral de kindercrèche ziet er geweldig uit, met prachtige muurschilderingen. Om de hoek van de deur staat Zozo mij met en grote glimlach aan te kijken. Ik pak de kleine op, geef een knuffel en vraag hoe het met haar is. Ze gooit er een abacadabra aan worden en geluiden uit, met een serieus gezicht. Phumlani vertaalt dat ze zegt de volgende keer niet zo lang weg te blijven, dat er nog een hoop gebeuren moet en dat je hier nodig bent. “Okay, wel, dank u mevrouw, willen graag, maar doen is niet zo makkelijk”:) Even later zet ik haar neer en ze dribbelt weg.

“Hallo, is er iemand thuis, mag ik binnenkomen?”, Voor me staat een vrouw van middelbare leeftijd die zich voorstelt als Selina. Ze is heeft een jongen en meisje als begeleidster mee. Ik hoefde haar niet meer te zeggen van kom binnen, want ze stond al voor mij, met een grote stralende glimlach op haar gezicht, wat een prachtige mooi rij witte tanden liet zien. “Nou ga zitten, wat kan ik voor u doen?”, en geef de twee jongeren een hand. “We hebben gehoord dat u bezig bent met een project, waarbij een kindercrèche. Ik werk in de kliniek, zo een 15 km hier vandaan en het gaat mij aan het hart te zien dat er voor de kleuters bij ons niets is. Zou u bij ons willen komen kijken om te zien wat u kan doen?”. We babbelen nog een half uurtje door en spreken maandagochtend af. Selina werkt in de kliniek als verpleegster, is gedreven en wil doen.

Op het programma van de maandagochtend staat als eerste ‘De lagere modder school’. Ik noem het zo omdat de school is opgebouwd uit modderstenen, bestaat uit enkele rondavels en twee schuren. De school is door de gemeenschap zelf gebouwd, omdat er in een circel van 20 km geen school was en de gemeenschap niet kon aanzien dat hun kinderen zulke grote afstanden moesten afleggen. De weg er naar toe is onverhard en wanneer het even plenst is het heel moeilijk bereikbaar. De 6 docenten blijven in de regentijd daar logeren. Martin is er de laatste keer met Jerome geweest en heeft het vastgelegd op film, wat te zien is in ‘Sisonke”. Duidelijk is dat wij daar iets aan willen doen, omdat er een rondavel was ingestort, waarbij enkele leerlingen gewond zijn geraakt. Bij aankomst blijkt het schoolhoofd niet aanwezig te zijn. Hij is in Umtata voor een vergadering, vertelt een docente. Ze laat mij even een kijkje nemen in haar klaslokaal, waar zo een 20 kinderen op elkaar zijn gepakt en waar een vrouw eten kookt voor de lunch (zie foto). Ik vertel haar dat we het liefste volgende week beginnen te bouwen, want bij het zien van deze omstandigheden is dat nodig. Er wordt even getelefoneerd met het schoolhoofd en afgesproken om zo snel mogelijk bij elkaar te komen.

Het volgend bezoek is de kliniek, zo een 20 km verderop. Wederom een afgelegen gebied. De kliniek zit vol met veel te jonge moeders en baby’s. De jongste is nog 13 en het is haar tweede baby, vertelt Gisele mij later. De eerste was al snel overleden. Doodsoorzaak TB/ Hiv. Een kind met een kind, voegt zij er aan toe. Er is geen elektriciteit in de kliniek. Ik vraag hoeveel weeskinderen er in deze omgeving zijn. Rond de 50, schat ze. We krijgen een rondleiding in de omgeving. Ze laat ons een huis zien waar een vrouw in een rolstoel de kleuterleidster is. Het is sowieso al apart om iemand in een rolstoel te zien, laat staan een kleuterleidster, maar dat even terzijde. Ik vraag haar hoeveel kleuters er zijn op haar crèche. 60, zegt ze. Duidelijk is de noodzaak. Even later zijn we terug op de kliniek, waar een andere zuster op de lagere school, naast de kliniek gelegen, even 12 weeskinderen bij elkaar heeft getrommeld. Ik ben even beduusd. Jongste is 11 en oudste 19. De meeste wonen bij hun oma, anderen met hun broertjes en zusjes op zichzelf. Ik krijg al snel het gevoel dat ik niet de enige ben die door deze directe actie in verlegenheid is gebracht. Begin dan ook maar snel te vertellen over mijzelf en hoe gezond ik wel niet ben. Ziekte van Lime even daar gelaten. Langzaam ontdooien ze. Bij het afscheid vraag ik ze vragen op te stellen voor de volgende keer. “wanneer is dat”, vraagt een van de meiden. “kan vrijdag al zijn”, antwoord ik.

Weer een dag verder valt de regen met bakken uit de lucht. Mag wel weer eens even.
Nieuws van het thuisfront; De video African Queen, gemaakt door Martin is al meer dan 25000 keer bekeken :)
Neem een kijkje op Sisonke :)

www.willenendoen.org en www.cirqueclassique.nl
Even wat overmaken? Rabobank 137977387
Mijn mobiele nummer hier is 0027794242591