"Tweestrijd"

Tweestrijd,
Het zijn de laatste dagen van November, ben het hele weekend aan het werk en de 30ste heb ik ’s ochtends nog ff een bakkie koffie met Jeanet en Vera. Ze komen mijn verjaardag vieren, Ik ben 52 geworden. Verjaardagen komen en gaan en ff voel je je dan middelpunt, omdat iedereen ff naar je toe komt en je met een prachtige grijns feliciteert. Ik ontsprong deze dans dit jaar. Te druk met werk, met vrijwilligerswerk en het gevecht met mijzelf. Het gevecht zijn de drie vingers. Mijn wijsvinger richt ik op de ander, er is meningsverschil, maar als ik wijs, dan wijzen er drie vingers naar mij toe. Ik heb dit gezegde al menigmaal gebruikt op mijn werk met mn boys en ook hier met mijn Ciskes, maar nu zit ik in de knel. Een vriendin zegt mij dat ik breeddenkend ben. “Jouw kunnen ze niet in een hokje stoppen joh, jij bent een veel te vrije vogel”, zei ze. “Het positief zijn zit in je bloed". Deze woorden gonzen door mijn hoofd, de hele tijd, hier in Kaapstad. Toch vraag ik mijzelf af waar deze drie vingers naar wijzen. Wat is dat waar ik naar op zoek ben, in mijzelf. Het maakt mij onzeker.
Wanneer ik de krant opensla in het vliegtuig, is het eerste wat ik zie de foto van de kruisen op het Museumplein in Amsterdam. Het Museumplein als begraafplaats voor Aids slachtoffers. De kruisen staan voor de miljoenen Afrikanen die overlijden, wanneer zij geen aidsremmers krijgen. De volgende morgen krijg ik de Cape Times onder mijn neus gedrukt. President Zuma gaat voor een nieuwe ERA. Het tijdsbeeld veranderd, wederom. Hij zegt dat Zuid Afrikanen verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun acties. Hij raad aan open te zijn over HIV. Iedereen moet zich laten testen en hij neemt zelf het voorbeeld, zal zich ook laten testen, laat de krant weten. Hij zegt eerder te zijn getest en dat hij zijn status weet. Andere politici volgen zijn voorbeeld. Mensen die HIV of TB hebben en wiens weerstand 350 is of lager, krijgen ARV’s. Alle kinderen, jonger dan 1 jaar, die positief getest zijn ook. Zwangere vrouwen dito. Tja, een waar offensief. In de krant wordt niets vermeld over voedsel. Het blijkt dat de regering 700,00 voedselpakketten geeft. De vraag is of dit helpt. Tweestrijd.
Op het Selasian instituut wordt ik met open armen ontvangen. Andrew en Karl krijgen hun kerstcadeaus. Een schoenendoos vol met lekkernijen, zeep, shampoo, een luchtje en een Tshirt. De rest van de jongens zit ook met een grote grijns op hun gezicht in hun dozen te snuffelen. Een pracht gezicht. Herinneringen komen naar boven, van twee jaar geleden, toen beide jongens nog op straat leefden en allerlei drugs gebruikten :)
Na de ceremonie bespreek ik met de rector hoe het met de computers is. “Goed nieuws”, zegt hij, “we krijgen nu eindelijk een directe kabelaansluiting”. De jongens zijn blij en hebben er zin in. Nu maar hopen dat het lukt, de tijd zal het leren.
Een dag later rijdt ik de jongens naar Homestead in Khayalitsha. Sepho vraagt of we even bij Arc langs kunnen gaan, omdat zij daar 7 jaar hebben gewoond. Het is een opvangplek waar daklozen worden opgevangen en ook illegalen. Er wonen 700 mensen. Er is een school, waar ook veel kinderen uit de omgeving naar toe gaan. Het ziet er georganiseerd uit. De jongens worden herkent door de docenten en ik krijg te horen dat zij echte Ciskes waren. Ondeugende jongens en soms echt stout. Beiden stonden met een grote grijns op hun gezicht, semi verlegen, wat een puber kan zijn:) Wanneer ik de jongens later afzet in Homestead Khayalitsha, begrijp ik waarom een nieuw gebouw nodig is. Het is een oud gebouw en ziet er uit als een opslagplaats. Tja, dat is mijn gevoel. In Woodstock, wat dichterbij het centrum ligt, wordt de Homestead verbouwd. In januari is het klaar. De jongens zijn tijdelijk hier onder gebracht.
Zondag naar de kerk. Een stel straatjongens vergezelden mij. Na de mis thee, gebakjes en broodjes, het smaakten ze best :) Daarna samen met de jongens naar Houtbaai, waar ze een leerden hoe een boot wordt verbouwd en wat er voor nodig is om het zeeklaar te maken. Ze kregen uitleg over GPS. Het plan is om de 15de met 10 jongens de zee op te gaan. Ik kijk er naar uit. Op het strand naast de Houtbaai werf was het druk. Nog even een duik nemen, opfrissen, want het was rond de 35 graden. Om mij heen kijkend zag ik alleen kleurlingen.
Vanmorgen reed ik weerrichting het Selasian, om een gesprek te hebben met de docenten. Het regent. De auto’s reiden langzamer. De mensen zijn meer in zichzelf gekeerd. Het gesprek met de docenten verloopt traag. Onze Australische vriend zegt dat docenten de grootste studenten zijn. Jongeren van tegenwoordig weten beter met de computer om te gaan dan ouderen. Het is hun toekomst, de nieuwe tijd. Ook wij moeten leren. De tijd is constant aan verandering onderhevig. Het is aan ons om met de tijd mee te gaan. Wederom tweestrijd.
Tweestrijd, anders zijn, open staan voor veranderingen, omdat wij allemaal anders zijn. Wij zijn allemaal onze eigen regisseurs van ons eigen leven. Allemaal bedoelen wij het goed, op onze eigen manier. Toch is goed zijn in de ene zijn ogen anders dan goed zijn in de ander zijn ogen. Tweestrijd, het accepteren van elkaars anders zijn.
De Ciske naast mij zou graag eens nieuwe kleren willen hebben voor kerstmis. Zijn moeder heeft een uitkering van 350rnd per maand. Hij heeft niet meer dan schoolkleding en één paar vrije tijd kleding. Ik ga kijken wat ik voor hem kan doen. Een T-shirt en een broek, moet kunnen. Maar er zijn zoveel Ciskes. Wederom tweestrijd, binnen mijzelf.
Wij zijn bereikbaar via de webside www.willenendoen.org. Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor worden gebruikt. Wij zoeken donateurs, om de maandelijkse kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals Transkei en Bloemfontein. Ons bankrekeningnummer is; Rabobank te Amsterdam 137977387 Momenteel ben ik bereikbaar op 00 27 7 21043800 en na de 24ste december op 06-17878385.
Groeten van Wil