Een terugblik. . .

Een terugblik. . . .

Daar zit ik dan op mijn kleine bachelorflat, een studio van zo een 35 vierkante meter, op de grens van Seapoint / Greenpoint, in Kaapstad. Weer een jaar voorbij waarin veel is gebeurd en veel is veranderd. Het afgelopen jaar ronde ik mijn hbo opleiding af, sneller dan ik eigenlijk had gedacht. Nu ben ik dus Bachealaures en kan ik een paar letters voor mijn naam zetten, al heb ik geen idee wat. Ik werkte een maand in een jeugdgevangenis, waar ik leerde wat overspannenheid en stress was, omdat ik mij daar opgesloten voelde. Het ging totaal tegen mijn gevoel in, om puberende jongeren op te sluiten tussen vier muren. Naar mijn idee is dat het zelfde als tien jonge honden in een doos stoppen. Toch had ik deze ervaring niet willen missen. Ik heb het ook goed kunnen gebruiken bij mijn afstudeer opdracht, waarvoor ik het onderwerp risicojongeren had gekozen. Ik werkte tot september met de zwervende zwangere meiden en de dakloze moeders, een geweldige job, met geweldige mensen. Wederom waren mijn cliënten daar ook weer risicojongeren.

Ik vierde alvast mijn 50ste en kreeg daarvoor genoeg cadeaux om een stichting op te gaan zetten. Natuurlijk kan ik dat niet alleen en vrienden en familie steunden mij daarbij. Jullie zullen allemaal de nieuwsbrief hebben ontvangen die Maarten, onze website designer heeft gemaakt. Ik ben er trots op zo een neef te hebben en zo een bestuur, die alles uit de kast halen om onze droom te verwezenlijken. Zonder hen, maar ook zonder jullie zou ik het niet kunnen, want die steun heb ik nodig. Wij doen het, zo zie ik het.

Wanneer ik zie wat er in Nederland wordt ondernomen dan maakt mij dat zeer blij. Mensen komen in actie, wat naar mijn mening goed is, want het is voor iets waardevols. Hetgene wat wordt opgehaald bij de acties komt op de juiste plek terecht, voor het volle pond. Er blijft geen geld aan de strijkstok hangen, er is geen overhead, zoals dat genoemd wordt bij de grote organisaties, omdat iedereen het uit vrije wil doet. Toch is er grote vraag naar maandelijkse donateurs, al is het maar 5 euro per maand, om de dagelijkse kosten te dekken van het kindertehuis, wat waarschijnlijk in januari vorm gaat krijgen en 'Ons Plek' in Bloemfontein, waar ik de eerste 4 weken heb gebivakkeerd.

En nu terug naar vandaag. . .

Vanmorgen zat ik wederom in Muizenberg, bij de zwerfjongens. Ik vroeg ze waar de zwerfmeiden waren, omdat ik die tot nog toe nog niet had gezien. Eén van de Ciskes vertelde mij dat deze 's nachts te vinden zijn langs de snelweg als hoertjes. Ik vroeg de jongens of ze nog wensen hadden voor het nieuwe jaar. De oudste Ciske antwoordde gelijk dat hij een vriendin wilde.
"Het is belangrijk dat ze dan eerst hiv getest wordt en wanneer dat goed is dan ga ik de hele nacht met haar door", gooide hij er in één riedel uit, waarop de andere Ciskes allemaal lachtten. Eén van de andere Ciskes, de snotaap is pas 11, vertelde dat de oudste Ciske zoveel kinderen wilde hebben als traptreden. ik moest even lachen, omdat ik dat ooit een broer van mij dat ook heb horen zeggen, toen het tweede kind binnen een jaar geboren was, maar dat even terzijde. Overigens is hij niet hoger gekomen dan de vierde trede. De oudste Ciske, die binnenkort 18 wordt, wilt zes kinderen in zes jaar tijd.
"Een mooi voornemen knul, maar hoe wil je die te eten geven en hoe wil je je vrouw verzorgen"? "Daar zijn instanties voor", antwoordde hij. Ik liet dat onderwerp maar even rusten en vroeg hem hoeveel broers en zusters hij had. Hij lachtte even en zei 34, van één vader. "Mijn vader heeft zes vrouwen gehad en is zeeman geweest. Hij is verdronken, heeft een zeemansgraf. Ik ben toen gelijk gestopt met school". Een groot gedeelte van zijn familie kent hij niet.
Jakes vertelde later dat zijn moeder enkele jaren later haar huis verkocht en dus ook dakloos is. Reden, naar alle waarschijnlijkheid alcohol. Sommigen van haar kinderen zijn vertrokken en wonen en werken ergens anders en twee zitten er vast. Af en toe komt hij de moeder op straat bedelend tegen.
Ik vraag hem naar de zwerfmeisjes.
In verhouding zijn er veel minder zwerfmeisjes, omdat die het thuis gewoon langer uithouden. Meiden hebben een grotere spanningsboog, kunnen beter klappen verduren. Verder zwerven meiden niet lang, want zodra ze geld verdienen, doormiddel van bijvoorbeeld prostitutie, gaan ze op zoek naar een woonplek. Hij heeft wel meiden gekend, maar elke keer korte tijd.
Tja, wederom risicojongeren.

Terug in Seapoint kom ik in gesprek met mijn supermarkt vriend, waar ik even binnen wip om een krantje te halen. Voorpagina nieuws is dat er drugshandelaren zijn opgepakt met grote hoeveelheden Tic, wat hetzelfde is als cristelmeth, een zeer gevaarlijke drug. Vooral veel jongeren zijn er aan verslaafd geraakt de laatste jaren. Goed nieuws, zeg ik zo tegen tegen de super man. "Ach zegt ie, nu verkoopt de politie het zelf". Ik kijk hem vragend aan. "Er zijn er zovelen corrupt", zegt hij en hij vertelt mij een gebeurtenis van enkele jaren geleden.
"In één van de Townships werd een school overvallen. Hiervan werd melding gemaakt bij het departement van educatie. Een belangrijke werkneemster, die dichtbij de minister van educatie werktte, ging met deze melding naar de politie. Toen zij dit bij de sesbetreffende beambtes wilde melden, werd haar gezecht over een uurtje maar even terug te komen, want ze wilde eerst de soapserie de Bald en de Beautyfull zien. Alle agenten zaten daar naar te kijken. Dit was enkele jaren geleden voorpagina nieuws".

Ik slenterde terug naar mijn bachelorflat, met de krant in mijn handen en mijn gedachten gingen terug naar mijn ervaringen van het afgelopen jaar, tot nu.
Risicojongeren, puberende jongeren, jongeren zelf zoekend naar grenzen, zonder iemand die hen de grenzen leert kennen.
Ik heb mijn doel gevonden en zal proberen een steentje bij te dragen en doe daar alles voor wat binnen mijn mogelijkheden ligt. Dit is mijn nieuwjaarswens, hulpverlenen en die kleine rakkers proberen een thuis te geven, met behulp van iedereen die het kan missen.

Iedereen die dit leest wens ik het allerbeste voor het nieuwe jaar en ik hoop dat dromen uit mogen komen. Een bruisend en ruisend en spetterend Nieuwjaar, met veel gezondheid, plezier en vertier.

Groeten van Wil

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800

Tijdelijk postadres;

Wil Groot
P/a Edmund Thwaites
St. Denis Mansions No 9
Ave. St Denis
Frenaye, Cape Town
8005