Winter in Bloemfontein

Winter in Bloemfontein,

De regen kletterde tegen de ramen van de auto. Het zicht was slecht, net als tijdens de vlucht vanaf Johannesburg, waarin we meestens door de wolken vlogen in ons twee motorige propellervliegtuigje, van South African Airways. Op het vliegveld werd ik opgewacht door Deon, die nogal lang moest wachten, daar we door de weersomstandigheden vertraging hadden. Ook Johannesburg lag verscholen in de wolken, wat niet normaal is in juni. Wederom, het weer is van de rel.
Op straat bijna niemand. Een enkeling met een plastix zak over zijn hoofd.
"nog nooit zo slecht geweest", vertelde Deon. "Alles volgt elkaar op". Het is even stil, Keanen leunt tegen mij aan en Anthony tekent een auto op de beslagen ramen.
"Achter elkaar zijn er veel vrouwen overleden", vertelt Deon. "We hebben momenteel een hele groep nieuwe verzorgsters, die natuurlijk allemaal geïnfecteerd zijn". "Toen daarna die brand, waarbij o.a. de wasmachines en koelkasten zijn verbrand, Ook alle bedden, matrassen, dekens en spullen die er opgeslagen stonden van het kindertehuis 'The Pink House', zijn verbrand. Het lag daar opgeslagen, omdat de boel daar wordt verbouwd. Je zult het zo wel zien".
Weer valt er een stilte. Anthony vraagt of ik straks een spelletje mey hem wil spelen, in het Afrikaans. "Tuurlijk jongen, doe ik zeker", antwoord ik hem terug in het Nederlands, waarop hij me toegrijnst en vraagt hoe het in Nederland is.
"Bij ons is het zomer, dus mooi weer. Alle kinderen spelen dus buiten en alle jongens voetballen", vertel ik hem.

We komen aan bij 'Ons Plek'. Gelijk zie ik dat de opslagplaatsen weg zijn. Er is niets meer van over. De overdekking, waar de auto's gewoonllijk staan is er nog, dat is van ijzer, maar alles daarachter is weg. Enkele koelkasten staan er halfgeblakerd troosteloos bij, net als de wasmachine en de rolstoelen. in de ruimte ernaast staan de kromgetrokken spiralen en de overblijfselen van de keuken die in het Pink House zou worden geplaatst, zo ook de schuifdeuren.
Wederom een stilte.
"Ik ben moe Wil", zegt Deon. "Er moet zoveel gebeuren en alle voorraad is weg". Ik kijk naar hem en zie dat hij er vermoeid uit ziet.
"Koffie Wil, laat us koffie krijg".

Binnen tref ik Katrien aan, die met een verlegen glimlach hallo zegt en de keuken in verdwijnt. Even daarna komt ze met koffie.
Bij een rondje door alle kamers kom ik weinig bekenden tegen.
Een klein kind en baby kijken mij met grote ogen aan. Ik geef ze beiden een teddybeer, die ze even bekijken en dan vast tegen zich aandrukken. Hun moeder is enkele dagen terug overleden. Het gehandicapte meisje is er nog altijd en herkent mij ook gelijk. "Groeten van Trudy* ", zeg ik tegen haar. Een grote schaterlach krijg ik als welkomsgroet.
Bij de koffie vertelt Deon dat ze vanmorgen bij een vergadering zijn geweest. De meeste sociaal werkers aanwezig kampen met het plaatsen van weeskinderen. Er wordt Deon gevraagd om meer kinderen op te nemen. Momenteel heeft Ons Plek en de Pink House 61 bewoners. Dit is al veel te veel. "Heb je ze ook gelijk gevraagd voor eten en enige vergoeding voor verblijf", vraag ik Deon. Hij kijkt mij even aan met een trieste blik. "I wish".

De avondkrant laat in een artikel zien dat de jeugd momenteel beter oppast en dat het percentage jongeren kleiner is wat geïnfecteerd is. Deon lacht er om. "Jongeren laten zich niet meer controleren, omdat er toch niets aan te doen valt". Medicijnen, ARV's, zijn er momenteel (mondjesmaat) wel te krijgen, maar andere medicijnen weer niet. Bij de éne heb je de andere vaak ook nodig.

Wanneer de avond valt liggen de meesten vroeg op bed. Er zijn maar een paar kacheltjes, waaromheen de anderen zich scharen. Het lijkt op de oude tijd, toen iedereen zich rond de kachel schaarde en verhalen vertelde. Keanen zit bij mij op schoot en Dimpho hangt tegen mij aan.

Buiten is het guur weer, wind en regen. Ik haal wat uit.

*Trudy heeft hier plus/minus een half jaat gewerkt.

Wij zijn bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387
Momenteel ben ik telefonisch bereikbaar op 0027721043800