"Sisonke", samen sterk, de opening . . .

“Sisonke” . . . . Samen sterk . . . .

Runner zijn is op mijn lijf geschreven, ik hou van uitdaging. Hoe breng je de spelers bij elkaar, het gereedschap om community building vorm te geven. De laatste dagen voor de opening was het werkelijk rennen, ook al hadden we één ochtend. De 9de, de mogelijkheid om uit te slapen. De natuur hielp daarbij een handje mee. Plenzen deed het en ik mocht om 5 uur even mijn bed uit om mijn bed te verschuiven en enkele bakken neer te zetten om het regenwater op te vangen. Tenslotte moet je alles benutten, dacht ik later. Het positieve daarvan is, dat ik om 6 uur niet naar buiten hoef om water te halen. De bakken binnen hebben genoeg. Dat ik vanaf die tijd alleen maar naar het plafond lag te staren en de hele planning in duigen zag vallen, was achteraf niet nodig geweest, is gebleken.

De 10de april, de dag van de opening, ging wederom rond half 6 mijn wekker af. Alle hanen in de omgeving lieten hun welkoms groet horen bij de eerste tekenen van het licht. Een nieuwe dag was aangebroken. Ik liep naar buiten, draaide de gaskraan open, vulde de waterketel en ontstak de brander. Buiten stak ik mijn kop in een bak koud water,stretchte mijn stijve spieren en begroete de mooie wereld om mij heen. Bij de overburen zag ik de buurvrouw naar buiten komen, met een deken om haar heen en verdwijnen in het struikgewas. Tja, de ochtend plas is universeel. Binnen maakte ik een bak koffie en mijn gebruikelijke granenontbijt. Buiten ontbeet ik rustig en zag de zon opkomen boven zee. Zonder wat te zeggen was Phumlani naast mij komen zitten. Goedemorgen kwam pas nadat de zon was opgekomen. We bespraken even wat er nog gebeuren moest en dat was nog wel wat. Pedro de timmerman en zijn knechtje, Simon en Marloes, Nompile de metselaar en een paar buurjongens, kregen allen taken toebedeeld. Zo moest de badkamer worden afgemaakt, de wc deur worden gerepareerd, het gemeenschapshuis worden ingericht, het tehuis worden opgeruimd, moest er nog Sisonke op de gevel worden geschilderd en nog tig andere kleine dingen. Zelf ging ik met Phumlani eten inkopen voor de grote maaltijd, waarvoor 6 vrouwen waren benaderd om te gaan koken. Bij de Ngcwanguba winkel hadden we afgesproken met een dame van ANC, die had belooft het eten te sponsoren. Ook moest er nog het een en ander aan materialen worden ingekocht.

Andrew, de eigenaar, vroeg hoe het met mij was. “Ach ja, adrenaline genoeg, daar ontbreekt het niet aan” en forceerde een grijns. “Ik sponsor je een zak met 12,5 kilo kippen bouten. Heb je nog meer nodig?” “Heb je nog spinazie, vroeg ik” “Ik kan je wat geven uit eigen tuin”, antwoordde hij. Hij gaf gelijk een personeelslid opdracht dat te halen.

Rond 11 uur kwamen we met een bakkie vol met eten en materiaal op het project terug. Alles was in volle gang. Alleen waren de kooksters er nog niet. Verder ook geen brandhout. Bij de school, zo een 7 km verderop haalden we stoelen, die nodig waren voor de prominente genodigden. Kate was er ondertussen en met de stoelen pikte ik ook een paar vrouwen op langs de weg die bij de kookploeg bleken te horen.

Rond één uur kwamen de eerste blanke genodigden, met de gebruikelijke cadeaus, die horen bij een opening. De genodigden van ANC, de counselor, het hoofd van de plaatselijke politie en enkele anderen volgden vrij snel. Kate maakt nog even snel een programma en rond half 2 uur begon de ceremonie, met gebed, door de plaatselijke priester, wat volgde met gezang en dans. Er was zelfs een microfoon en muziek geregeld, wat energie kreeg van de agregator. De vrouwen waren aan het koken en om de beurt kwamen de prominenten aan het woord. Iedereen was zeer content met het project, de gebouwen neergezet en de moestuin. De Headman gaf in zijn woordje de geschiedenis van het project weer en hoe Willen en Doen de laatste 5 maanden de belofte nakwam. Ik geef toe, ik was even ontroerd. Darna zang en dans, waarbij ik werd gevraagd mee te dansen, want het ging over Willen en Doen. Ik dacht eerst dat ze mij een loer wilde draaien, tot ik mijn naam hoorde in het lied, gevolgd door Enkosi (= bedankt). Tozama had een liedje gemaakt.
Om en nabij de 250 mensen waren aanwezig.

Geschiedenis is geschreven, merkte de chef van de politie op. Mawotsheni heeft nu een centrum. Ik mocht zelf eindigen met een woordje, waarin ik de gemeenschap bedankte voor hun hulp. “Om een project zoals dit te realiseren zijn vele handen nodig, hier en in Nederland. In Nederland doen heel veel mensen heel veel, allemaal vrijwillig. Zij dragen daar een steentje bij, allemaal op hun eigen manier, zoals wij dat hier ook op onze eigen manier doen. Elk steentje, door wie dan ook gedragen, is onmisbaar, want het is een deel van de fundering. Deze kan alleen goed zijn wanneer beiden verweven zijn. “Sisonke”.