Charlie . .

Hallo vrienden,
We zijn dus weer op pad, in de Transkei. Internetverbinding is hier traag. Hierdoor kan ik de foto's er niet bij zetten, dus komen deze later.

Momenteel wordt de weblog ook vertaald in engels en duits, wat door vrienden wordt gedaan die werkzaam zijn in de reiswereld. De reden hiervan is begrijpelijk. Hoe groter het bereik, hoe meer we kunnen doen.
Veel dank aan de vertalers en iedereen die actie voert.
Nu over naar de laatste gebeurtenissen.

Charlie.

Charlie, je zou hem zo in je zak willen steken en mee willen nemen. Charlie is een joch van een jaar of 10 - 12, die we in Knysna op straat tegen komen. Wil kende hem nog van de vorige keer dat hij hier was en Charlie lijkt hem ook te herkennen. Wil vraagt of hij nog bij 'Mad about Art' is geweest: "Ja," en gaat hij morgen weer, "dat ook." Ook de vraag of hij naar school gaat wordt volmondig met "Ja" beantwoord, maar nu past hij op de auto's en daar verdient hij geld mee. Wil biedt aan een broodje voor hem te kopen, maar in de struiken heeft hij brood liggen en een bellonie. Hij wil wel iets te drinken, maar voor we hem kunnen vragen wat hij lekker vind, komt de security meneer van de supermarkt naar ons toe om hem weg te jagen.
"t Is goed," zeggen we, "we kennen hem." maar Charlie is al verdwenen.
"Hij is een dief," zegt de security meneer, "hij wilde jullie vast beroven, want hij heeft zo zijn vriendjes."
"Hij zei dat hij op de auto's pastte." En we wilden hem maar al te graag geloven.

De volgende dag rijden we het township Nekkies in, op zoek naar het 'Mad about Art' project. We zien wat jongens in de schaduw van een boom zitten. Plotseling duikt Charlie naast onze auto op. Hij had ons herkend en snelde de auto achterna. Hij is oprecht blij ons te zien.
"Ga je naar 'Mad about Art'?
"Ja, om 3 uur."
"Het is al kwart over."
"Ik wacht eerst nog op wat vrienden." Zijn ogen houden de omgeving in de gaten, maar de glimlach op zijn snuit blijft.

Binnen bij het project vertellen we één van de ambassadeurs dat we Charlie hebben gezien en dat hij straks ook komt. "Ken je Charlie?". De vraag blijft behendig onbeantwoord.
We kijken rond en zien dat de soup-kitchen geopend is; dat is goed nieuws, want die was enkele weken geleden nog gesloten. De kleinsten zitten met een kom in hun hand, de soep rond hun mond gesmeerd.
De activiteiten beginnen; kinderen doen spelletjes in de kring op het gras. De één lacht uitbundig terwijl een andere afwachtend toe kijkt. Daarna is het tijd om naar binnen te gaan om te gaan schilderen. Het is een goede manier voor de kinderen om zich te uiten en wat te leren. Bovendien zolang ze zich binnen de hekken van het project bevinden, hebben ze geen tijd buiten rottigheid uit te halen.
En zo gaat de middag snel voorbij, het is tijd om naar huis te gaan. Charlie is niet op komen dagen..

Op de weg terug zien we de jongens weer bij de boom zitten. Ze spelen een spelletje met een blik en muntjes, volgens ons om geld. We vragen naar Charlie en ze halen hem direct.
"Je was niet bij "Mad about Arts', hè?"
"Nee," hij was bij zijn vrienden, iets ouder dan hij; ze spelen samen.
"Nu je geld verdient, kun je met ze spelen."
Charlie lacht.
"Je moet goede dingen doen, Charlie. Daar heb je meer aan dan als je rottigheid uithaald."
Charlie beloof het ons... en wij, we willen hem maar al te graag geloven.


Charlie, ik ontmoette hem de eerste keer bij de SPAR in Knysna, waar ik op Ellen en Carla zat te wachten. Hij kwam op mij af smekend om eten, "I am hongry", waren zijn eerste woorden. Even later zat ie naast mij en had ik hem wat fruit en brood gegeven. Duidelijk was dat hij niet echte honger had, want hij zette zijn tanden er niet gelijk in. Ik vroeg hem naar zijn thuis situatie en hij vertelde het ondertussen welbekende verhaal. Moeder alcoholist, vader al tijden weg en stiefvader die hem met regelmaat de hoeken van de kamer laat zien. Zijn oudere broer is vertrokken, hij weet niet waar heen en zijn jongere zussen zijn thuis. Hij scharrelt eten bij elkaar voor hen. "Geld meenemen naar huis is niet goed, want daar koopt mijn moeder toch drank voor". Ik hoor het hem nog zeggen.

We zijn aangekomen in de Transkei, in Coffee Bay en gaan morgen kijken hoe de zaken er hier voor staan. Uitkijkend over de golven gaan mijn gedachten weer naar Charlie, die kleine schooier van wie de straat zijn domein is. Van dit soort Ciskes zijn er legio, maar toch, sommigen zou je zo in je zak willen steken.

Ik ben bereikbaar via de website, www.willenendoen.org
Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijke kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken, zoals de Transkei en Bloemfontein.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387

Ik ben eventueel mobiel bereikbaar op 0027721043800

Tijdelijk postadres;

Wil Groot
P/a Edmund Thwaites
St. Denis Mansions No 9
Ave. St Denis
Frenaye, Cape Town
8005