Loop niet weg. . .

Loop niet weg van je gevoel, maar doorleef het,

Terug uit de Transkei was het eerst iedereen hallo zeggen. De kleintjes renden rond ons heen en wilden allemaal opgetild worden en geknuffeld. Ik miste Lidia, halfdoof, mager, hiv+ maar schitterend mooi. Haar donkere ogen heb ik alleen maar zien lachen. Ik vroeg Elisabeth, één van de verzorgsters waar ze was en deze nam me mee naar de slaapkamer, waar ze uitgeteld op bed lag. Ik vroeg wat er was, waarop Elisabeth mij meenam naar de kamer en een potje wormen liet zien, wat leek op dunne spagetti, maar het bewoog.
Ik vertelde het Deon, die het al wist en morgen voor medicijnen zou zorgen.
Rond 9 uur kreeg Lidia verhoging, werd helemaal warm. Elisabeth wilde met haar naar het ziekenhuis, waarop ik aanbood mee te gaan. Hendrik coureerde ons met hoge snelheid door het donkere Bloemfontein, niet stoppend voor rode stoplichten, want er kunnen wel eens hijackers op de loer staan. 's avonds kom je gewoon niet buiten en ga je zeker de stad niet in.
De rit duurde nog geen 10 minuten naar mijn gevoel.

De eerste hulp was iets anders dan wat wij gewend zijn. Een prachtig oud pand, koloniaal, waarschijnlijk begin vorige eeuw gebouwd. Het was druk. Rijen zittende wachtende mensen, allemaal met hun eigen verhaal, vechtende met hun gevoel. Aangezien er van Lidia geen papieren zijn had Elisabeth zich voorgedaan als haar moeder. Op papier stond dat Lidia geboren was in 1991, terwijl ze 7 is. Wanneer zij zich niet had voorgedaan als zijnde moeder, dan werd Lidia niet geholpen.
Het wachten was echt niet saai. De tiepes die er rond liepen waren kleurrijk. De verpleegsters mollig, van die mamma's, met een soort van uitstraling van kom maar hier jongen, leg je hoofd ten ruste op mamma's boezem en het komt allemaal wel goed.

Na een uur werd Lidia's naam afgeroepen. We volgden de meneer, die ons bij een bed bracht, waar Lidia languit kon. Elisabeth gaf haar wat te drinken, wreef over haar buikje, want ze had pijn. Het leek er op of de bewoners in haar kleine maagje een houseparty vierden. Een blonde vrouwelijke dokter kwam, die al snel constateerde dat wormen de boosdoener waren en dat ze gelijk maar medicijnen moest meenemen vanuit de farmacia. Ze was nog geen twee tellen weg toen het dansende gezelschap zich bruisend van dansvloer wisselde en zich liet zien. Lidia braakte een golf water uit met heel veel van dat krioelende spul. Het gebeurd niet vaak dat ik ergens een raar gevoel van krijg, maar ik kreeg een raar gevoel in mijn maag. Een mammie liet haar gezicht om de hoek zien, observeerde de situatie en bracht gelijk verslag uit bij de dokter die net weg was. Even later kregen we te horen dat er een xray gemaakt moest worden, want er kon sprake zijn van een abstractie in haar maag.

Het oude gebouw, met zijn granieten vloeren, zijn ronde hoeken, zijn oude hoge muren en hoge ramen, zijn moderne apparatuur en de opgeleide dokters, bijna allemaal blank, liet een goede indruk achter. Hendrik haalde ons weer op, het was ondertussen half 2.

Toen ik even later in mijn dekbed overtrek kroop, staarde ik tussen de spleet van de gordijnen door naar de sterren en luisterend naar de krekels besefte ik dat ik niet was weggelopen van mijn gevoel, dat ik het doorleefde en dat het over een paar dagen weer goed zal zijn met Lidia.

Ik had gelijk, ze is weer eenspring in het veld, wel wat afgevallen maar weer even vrolijk.
Deze week krijgen we allemaal een wormenkuur, want dat hoort erbij.

Website (under re-construction): http://www.amicidideon.org


Our Place-Ons Plek
P.O. Box 35367
Faunasig, 9325
Bloemfontein South Africa

Physical Street address (NO mail delivery here! Only DHL/FED Ex type packages):
Deon Mulder Ons Plek
Ds Kok St no 9
Ferreirra, 9300
South Africa
land (27)051 4438014
cell (27)082 8536339

Bank account SA
J.D.Mulder at 'Our place'
BANK acct. number 2102646785
branch code 110234.
the swiftcode is NEDSZAJJ
No need for IBAN code in SA