Gemeen - schap en on - natuurlijk

Gemeen . . . . schap en on . . .natuurlijk
Ze heeft geen geld, drie kinderen thuis, een kleintje op de rug. Ze komt vragen om water, want deze is weer eens afgesloten. Even later zie ik haar oudste, zal zo een zes jaar oud zijn, naar de winkel verderop lopen en later met een zak maismeel op haar hoofd weer terugkomen. “Hoe kan het dat ze geen geld heeft, want ze krijgt toch 1080rnd kinderbijslag elke maand?” Naast mij zit een sociaal werkster, die hier de hutten langs gaat. “De geboorte bewijzen en identiteit bewijzen liggen bij de Loansharks, leenhaaien, of geldwolven. Vaak zijn het de grote winkels, die ze de papieren verkopen en waar ze dan op de pof voedsel kunnen halen. Sommigen hebben de papieren verkocht omdat ze niet wisten dat ze er kinderbijslag of pensioen mee konden krijgen, of nog geen kinderen hadden. Nu, zo een 20 jaar later hebben ze geleerd dat het anders is. Tja, tien mensen en tien verschillende verhalen. Eigenlijk is het niet verkopen, maar leenden ze geld van de Loanshark en moesten dan als onderpand papieren inleveren, die ze nooit meer terug kregen. Tja, gemeen.

Wij bezochten Canzibe ziekenhuis, want Chigo, de kleine van Gracie moest inentingen, een soort van consultatiebureau dus. Dit gaat hier bij het ziekenhuis en dat was zo een 80 km reiden over onverharde weg. Een prachtige rit, dat zeker, met veel koeien op de weg  Bij het ziekenhuis aangekomen zaten er zo een 80 vrouwen met baby’s te wachten, dus dat beloofde wat. Tja, maar Gracie was de enige blanke moeder en kreeg dan ook heel snel alle aandacht en was in 5 minuten klaar. Ik zat met open mond te kijken, buiten, want binnen werd ik er gelijk uitgeknikkerd. Geen mannen er bij, dat was duidelijk. Op Canzibe werkt een Nederlandse arts, ze heet Manuela. Ze werkt samen met een donkere Zuid Afrikaanse arts, die er maar de helft van de tijd is, daar hij ergens anders privé het nodige bijverdiend. De meeste tijd is ze dus alleen en wanneer ze weekend dienst heeft en ’s nachts een keizersnee moet doen dan is het wel even stressen. Ze ziet er gespannen, overspannen uit. Het ziekenhuis kent ook een TB afdeling en nog 3 andere afdelingen. Ze probeert alles zo veel mogelijk onder controle te houden, terwijl twee afdelingen onder haar verantwoordelijkheid vallen. Bij het bezoek van een hoge regeringsbeambte werd Manuela gevraagd vrij te nemen. Men had liever niet dat de vuile was buiten gehangen zou worden. Er zijn veel te weinig dokters. Ze willen er niet werken omdat er geen verharde weg naar het ziekenhuis gaat. De regeringsbeambte zei dat hij over 5 dagen weer terug zou zijn. Al het gras moet dan gemaaid zijn. Tot laat in de nacht was men gras aan het maaien met een elektrische machine. De beambte is niet meer terug geweest. Er is nog steeds maar anderhalve arts.

Bij Mavis gaat alles ook zijn gangetje. Afgelopen week kennis gemaakt met de vrouwen die vrijwillig veel werk verrichten bij de bouw. De foto,s laten het zien. Zes vrouwen die het water dragen en zes die de vloeren binnen vlakken. Dit heet gemeenschapswerk.
We hebben ook in Umthatha de plaatselijke krant bezocht, omdat wij het zat waren dat er wederom geen water was in Mawotsheni, bij ons dus, en wel in de dorpen er naast. Vanaf het grote waterdepot loopt een grote leiding naar een bassin, vanwaar een leiding gaat naar Coffee Bay en één naar een kleiner bassin, vanwaar uit een leiding gaat die zich splitst naar Matukazini en Mawotsheni. Het bleek dat Matukazini de afgelopen weken altijd water heeft gehad en wij dus niet. Wij de waterlijn gevolgd en die bleek dichtgedraaid te zijn na de eerste waterplek en ook bij de daarop volgende waterplekken en zo ook bij ons. De geschiedenis kent vele dorpsgeschillen de laatste 100 jaar. Ook was er een cholera uitbraak in 2004. Het verhaal is vertelt, ook het verhaal van de geboortebewijzen.

Onnatuurlijk, was ook het weer. ’s Avonds opeens rond de 40 graden. Het was bewolkt, pikke donker en ver in de verte bliksem, aan alle kante,. Ver weg ook brand. Warme druppels regen, grote druppels en niet veel. Tot rond 10 uur was het windstil. Opeens kwam er een storm opzetten, wat leek op een orkaan en of het dak er af zou gaan. We hielden de deuren dicht en zo ook de ramen, die we dichthielden met zijn vieren. Dit werd gevolgd door wederom windstilte. Toen de tweede keer, weer een storm. Gracie, Marcos, de kids en Hanny wilden in de rondavel gaan slapen. Ik koos voor het grote huis. Later de nacht een derde keer. Bij ons staat alles nog. Bij de zus van Nomapuzi is het dak er af en zo ook bij vele anderen.

Neem een kijkje op www.willenendoen.org, waar Maarten momenteel druk mee bezig is en wat er geweldig uitziet. Hier kunt u ook zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden.
Wij zoeken donateurs, om de maandelijkse kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387
Telefonisch ben ik bereikbaar op 0027794242591