Sporen. . . .

Sporen . . . .
De forse regenbuien hebben de afgelopen 36 uur hun sporen achter gelaten. Het stromende water heeft geulen gemaakt op de onverharde wegen. Mijn bakkie weet met een beetje stuurmanskunst zijn weg te vinden, ook al gaat dat nu wel even langzamer dan anders. Op de geasfalteerde weg zijn er veel gaten bijgekomen. De meeste gaten staan vol met water. Vanmorgen vroeg reed ik naar de Nganguba store, een soort van Makro,zo een 25 km reiden, om eten te halen voor de kindercrèche en wat materiaal voor de bouwvakkers. De gaten in de weg stonden nog vol met water, waar koeien, paarden, ezels, geiten en schapen gretig gebruik van maakte. Ik moest zelfs mijn bakkie uit om de beesten te manen op te zouten. “Hort sick, hort sick, hort vooruit, schiet op”, ging het door mijn hoofd, iets wat mijn buurman Laan vroeger, die boer was, altijd tegen zijn knol zei. Hier kwam ik er niet ver mee en ik weet ook niet hoe dat te vertalen in Khosa, maar een schreeuw en tik op de billen hielp:)

Zo een vijf dagen geleden arriveerde Glen, een Nederlandse Amerikaan, in die volgorde omdat hij, volgens mij, langer in Nederland woont. Misschien is hij gewoon vernederlandst. Glen is fotograaf en heeft zich uitgeleefd. Ons eerste bezoek was natuurlijk Sisonke, ons project, waar ik hem een paar uur achter liet, met een stel vrijwillige Duitse dames, die een ochtend kinderjuf wilde spelen en in de moestuin wilde vroeten, waar de aarde nog vochtig was van het beetje regen van de nacht ervoor. De kinderen lieten zich graag verwennen met de extra aandacht.

De volgende dag was wederom een bezoek aan Selina’s kliniek en de crèche van Mavis. Bij aankomst werden we met open armen ontvangen. Wachtkamer en buiten zat vol. De enige vrouwelijke arts, Silvia genaamd, stond gelijk op en vroeg ons mee te komen. Ze wilde ons de lagere school laten zien, naast de kliniek gelegen. “Maar je hebt zoveel cliënten op je wachten”, zei ik haar. “Het is babycare en de medicijnen zijn nog niet aangekomen, dus ik kan momenteel niet veel doen”, antwoordde ze. Op de school nam ze ons mee naar de 2de klas, waar de onderdirectrice les gaf. Het lokaal zat letterlijk vol met kinderen. Er kunnen veel makke schapen in een hok, maar 90 kinderen, zittende op de grond met schriftjes en potloden in hun handjes is toch wel erg veel. “Waarom geen lessenaars”, was een zonder na te denken een vraag van mij. Het antwoord was wel duidelijk. Met lessenaars zouden de kinderen niet meer in het lokaal passen. De klas ernaast had 83 kinderen, ook zittend op de grond. De onderwijzeres was er niet, was ziek. Ik was sprakeloos. Later begreep ik dat de school de kinderen niet had moeten aannemen, maar ze op een wachtlijst hadden moeten zetten, tot er een extra leraar was en er een lokaal meer. Toch, dat is in Zuid Afrika gerelateerd aan tijd en tijd is hier een ander begrip.

Het volgende bezoek was Mavis, de kindercrèche. Plus minus 60 kinderen speelde buiten. Het was pauze. Selina sprak ze aan in Khosa en alle 60 begonnen te zingen. Een prachtig gehoor. Binnen vertelde Mavis dat de groep in tweeën werd gedeeld. Ze had een assistent. Het is wel duidelijk dat ook hier een kindercrèche nodig is. Ook hier moet een voedingsschema worden opgezet. De meeste mensen woonachtig in deze rurale gebieden hebben niet meer dan één maaltijd per dag. Kinderen halen hun ontbijt veelal uit de natuur.

Op het project Sisonke, ons project, zijn ze druk bezig met het bouwen van het community centrum. Afgelopen zondag vond er de eerste gemeenschap vergadering plaats (zie foto). De wijze mannen uit het dorp.

Vandaag een bezoek gebracht op de Gobidolo school, waar ik eerder over heb gesproken. Er zitten nu 217 kinderen in de hutten die les krijgen van 6 docenten in Rondavels en een hut die de sporen van de regen duidelijk liet zien. De bevolking van die streek is zelf aan de slag gegaan om een school te gaan bouwen. Ze verzamelen keien om te gaan gebruiken voor de muren. De streek kent vele weeskinderen. De gemeenschap zorgt voor hen. Ik hoop deze week een gesprek te kunnen hebben met de autoriteiten, om ze te vertellen van wat ik heb geobserveerd.
De olieprijzen zijn ook hier omhoog gegaan, wat gerelateerd is aan de voedselprijzen. Ook dit laat zijn sporen na.

“Dont forget to smell the roses along the road”, werd mij onlangs gezegd. “Vergeet niet de geur van de rozen, op je levenspad”. Ja, onlangs alles, deze streek heeft zoveel schoonheid. Toch, het levenspad hier kent zoveel tegenstrijdigheden.

Onze websites zijn www.willenendoen.org en www.cirqueclassique.nl
Hier kunt u zien waar wij voor staan en wat wij willen bereiken. Ook staat daarop duidelijk vermeld waar de donaties voor gebruikt worden. Wij zoeken donateurs, om de maandelijkse kosten van de projecten die wij steunen te kunnen dekken.
Ons bankrekeningnummer in Nederland is : Rabobank 137977387
Mijn mobiele nummer hier is 0027794242591